Radyo ve televizyon üst kurulu çocuklardan Televizyona Mektup

Gülçin AKTEMUR 
7/A Sınıfı
Uzunlu Atatürk İ.Ö.O. – Boğazlıyan / YOZGAT 
KAAN’DAN RTÜK’e
Küçük bir çocuğum, hayattan ve insanlardan beklentilerim olduğu kadar, sizlerden de 
beklentilerim var. Taze bir beyin taşıyorum. Geleceğimi çizmeye, sınırlı tecrübelerimle elimden 
geldiğince az yanlış yapmaya çalışıyorum. Etrafımdaki insanların yaşadığı bugünüme 

---

bakıyorum, baktıkça yaşamaktan soğuyorum. İşte ben RTÜK’e yürekten sesleniyorum. 
Kuruluşunuzun sesime kulak vermesini istiyorum! 
Televizyonun karşısına geçip koltuğa kurulduğumda arkamdan bir çığlık! Annemin 
sesi. “Kalk çabuk zaman öldürme dersine çalış!” kulaklarımda çınlıyor. Neden zaman öldürmek 
diye ifade edilir ki televizyon izlemek. Aslında bugün için haksız da sayılmazlar. Niye mi? 
Elime kumandayı alıp kanalları gezmeye korkuyorum. Her kanalda senaryoların temel mantığı 
aşk meşk, ayrılık, ihanet olan birbirinden boş diziler. Ben genç beynim. Beynimi saygıyla, 
sevgiyle, dürüstlükle, araştırma aşkıyla, bileyebilmek için mücadele verip erdemli bir insan 
olma yolunda hareketlerle doldurmam gerekiyorken; Ayşe’nin Aysel’e ihanet emiş. Mehmet’in 
kendisinin sandığı çocuğu aslında Ahmet’tenmiş. Bu ve bunlar gibi bir dolu saçmalık. Faydalı, 
tartışma, araştırma programlarını işe göremiyoruz bile. Neden mi? Gece yarısını geçtikten sonra 
yayımlanmaya başlıyorlar da o yüzden. Gece yarısı ben uykumun ikinci kısmına geçerken 
ihtiyacım olan, ufkumu genişletecek olan programlar yeni başlıyor. Ben küçüğüm erkenden 
yatıyorum. Annemlere soruyorum onlar da o saatte kadar çoktan uyumuş oluyorlar. Kime bilgi 
veriyor bu programlar, kimleri düşündürüyorlar? Nereye gidiyoruz, nasıl bir hızdır bu, neden 
gözlerimiz kapalı, niçin gerçekleri göremiyoruz, ya da gerçeklerin görülmesine neden engel 
oluyoruz? Ne yapmaya çalışıyorlar anlamıyorum. Yaşım küçük olduğu için anlayamadığımı 
sanmıyorum, bunun tek sebebi birilerinin gerçek anlamda küçük beyin taşıması. İstemez miyim 
televizyonu boş kutu olarak değil de yeri geldiğinde eğlendiren, yeri geldiğinde öğreten, yeri 
geldiğinde araştırmaya sevk eden, kültürel değerlerimizi koruyan gereksinim olarak görmeyi. 
Allah aşkına söyleyin soruyorum sizlere; bizim kültürümüzde evlenmeden yapılan çocukların, 
birini severken diğeriyle tek gecelik ilişkiler yaşamanın, komşu ve akrabayı unutup gecelerde 
kopmanın yeri varmı. Bizleri aşina haline getiriyorlar sırf biraz daha fazla para kazanabilmenin 
uğruna. Küçük çocuk ailesiyle birlikte akşam televizyon izliyor. Çoğu kanalın mantığı aynı olan 
dizilerden bindir çeşit sahtekarlık öğreniyor. Bu çocuğa birileri bunların yanlış olduğunu 
öretmezse büyüdüğünde hırsızlık da yapar, namussuzluk da. Toplumun yavaş yavaş yontulma 
aşamalarını görüyoruz işte. Lise gençliğimize bakın. On yıl öncesinden çok farklıymışlar. Bunu 
bana bir öğretmenim söyledi. Hatta o öğretmenime okul çıkışı bıçak çekerek not için tehdit 
etmişler. On yıl öncesinde öğretmen ne yaparsa yapsın, öğrenci önünde saygıyla eğilmekten iki 
kat olurmuş. Bu değişimin sebebi nedir bir düşünün! Toplarla, mermilerle bölünmeyen 
vatanımız poplarla, toplarla bölünmeye yüz tutuyor. Ben mecbur değilim falanca mankenin kaç 
sevgili değiştirdiğini bilmeye. Bana başarı öyküleriyle tarihe geçen büyüklerimi anlatın. 
Haberlerimizin kalitesine bakın: üfürükçü hoca akimleri okuyup üfledi, kapıdan başımız açık 
mı girelim kapalı mı? Bırakın artık insanları oyalama zamanlarını. İnsanlar 1967 yılında aya 
ayakbastılar. Biz aya gitmeyi bırakın, küresel girdabın içine düşmüş, kurtuluş kulaçları 
atıyoruz. Bırakın lütfen dış görünüşü, aşkı, estetiği. Benim ve benim gibi insanlar için daha 
önemli konular var. Ülkeme üzülen bir Türk genciyim. Görev ve sorumluluklarımı iyi 
biliyorum. İleride ülke yönetiminde söz sahibi olabilmek için çalışıyorum. Televizyonların, 
insanların, yöneticilerin de birazcık da olsa bölünmez bütünlüğümüzü kuvvetlendirici, bizleri 
bilgilendirici çabalar sarf etmesini istiyorum. Bunu istemek en doğal hakkım. Ayaklarımı uzatıp 
uzaya yolculuğu seyretmek mümkün olursa, ileride belki bunun gibi bir ilki yaşatmak isterim 
kendi ülkeme. Dünyayı tanıtan programlar istiyorum. Irkçılıktan, çalma mantığından uzak, 
barışçı programlara ihtiyacımız var. Devletin bütçesinden yoksullara gizli yardım edilmesini 
istiyorum. Kendinizi televizyonlara çıkıp ağlayan, yardım isteyen insanların yerine koyun ne 
demek istediğimi o zaman anlarsınız. Onlar ister mi böyle olsun. Yardımlarımızı televizyonlar 
önünde yapmak zorunda değiliz. İstersek her koşulda ihtiyaç sahiplerine yardım edebiliriz. 
Yöneticilerin kavga ve atışmalarını değil, birlik olup ülkemi yükseltme çalışmalarını izlemek 
istiyorum. Uyuşturucu, alkol özendirici değil; onlardan nefret ettirici programlar izlemek 
istiyorum. Ayşe’nin Ali’yle yaşadığı aşkı, gizli yaşamalarını istiyorum. Yazacak çok şeyim 
olduğundan da şüpheniz olmasın. Bana bu fırsatı verdiğiniz için sonsuz teşekkürlerimi sunarım. 

---

Yazdığım mektup patlamak üzere olan bir volkanın az da olsa enerjisini aldı. Yazdıklarımda en 
ufak bir saygısızlığım olduysa özür dilerim. 
Yıl 2020 her şey çok güzel. Araştırma programları hat safhada. Arada eğlence olsun 
diye bir iki mantıklı diziler gösteriliyor. Ülke yöneticileri artık birbirleriyle çekişmeden vatan 
için birleşiyor; sıcaklıkla, saygıyla kucaklaşıyor, başı açık olan da kapalı olanda söz konusu 
olmuyor, yardımlar gizli yapılıyor, sanatçılar sadece sanatlarını yapıyor, ders çalışan gençlere 
anneleri bağırıyor “Yavrucum, azıcık da televizyon izle bak ne güzel şeyler öğretiyorlar.” Diye. 
Bunların sonucunda dünya bile bizi izliyor! Dilek ve şikayetlerimize kulak veren RTÜK’e 
teşekkür ederiz. Neden hayalde varolsun ki. Bizim güvendiğimiz sizler bunu hayal olmaktan 
gerçeğe taşıyacaksınız. Yeni neslin bundan hiçbir şüphesi yok. 2020’de televizyon karşısında 
bulunmak dileğiyle…