Radyo ve televizyon üst kurulu çocuklardan Televizyona Mektup

Filiz KAMİŞ 
7/B Sınıfı
Fevzi Geyik İ.Ö.O - VAN 

---

SEVGİLİ TELEVİZYON 
Doğrusunu söylemek gerekirse bir günüm sensiz geçmiyor. Acımda sen oluyorsun 
sevincimde. Her gün okuldan döndüğümde açan ikinci arkadaşımı arıyorum. Bulamayınca da 
çıldırıyor, bulunca ise korkuyorum. Seni açmak istiyorum ama babamın “ders çalış” sözü 
kulaklarıma çınlıyor. Eğer bu çınlayışa aldırmayıp ta seni açarsam bu çınlayış iki misli artıyor. 
Genelde bu çınlayış yüzünden seni açmıyorum. Sonuçta bu gibi durumlarda abimin yolunu 
gözlüyorum. Belki sevdiğim veya nefret ettiğim televizyonun başkomutanı olan kardeşimin 
yolunu gözlediğimde oluyor. Çünkü onlar gelince ilk iş televizyon açılıyor. 
Ve Sevgili Arkadaşım Televizyon; seni çok seviyorum. Hele ki şu saçma sapan, gizli 
yalan dizilerin yok mu? İşte onların delisiyim. Bir bölümünü bile kaçırmıyorum, babamın 
değiştirdiklerinde, başka. Senin o beğendiğim dizilerini de izlemek için en nefret ettiğim şeyi 
bile yapıyorum, uykusuz kalıyorum. 
Hüzündaşım Televizyon; Ara sıra renk geliyor o hüzünlü türkülerin. Sen söylüyorsun 
ben daralıyorum. Sen söylüyorsun ben ağlıyorum. Ama bu açıkça yapmıyorum. Kimse 
görmesin diye kuytulara çekilip ağlıyorum. Duygusal görünmek istemiyorum. 
Sevgili Arkadaşım Televizyon; seni paylaşamıyorum. Her şeyi paylaştığı halde seni 
paylaşmak gelmiyor içimden. Bir kalem bir ekmek değilsin ki paylaşayım seni. Ama benden 
güçlüler oldu mu o zaman onlar “benimle paylaşmıyor seni” seni herkes birbirinden kıskanıyor. 
En başta ben. 
Ve Sevgili Dostum Televizyon; Aşığım sana biraz kırıcı olsan da senden başkası 
üzüldüğüm üzüntüme; sevindiğim zaman sevincime ortak olmuyor. Sen ağlıyorsun ben 
ağlıyorum, sen gülüyorsun ben gülüyorum. Biliyor musun her dakika senle yalnız kalmak 
istiyorum. Ama başkaları giriyor aramıza. İşte o zaman deli oluyorum. Her saniye seni 
düşünüyorum. 
Küsemediğim Arkadaşım Televizyon; Senden hiç küsemiyorum. Diğer canı kanı olan 
arkadaşlarımla her zaman küstüğüm halde senden hiç küsemiyorum. Ben sana sadık kalıyor, 
esir oluyorum. Ama o zamanda sen benden küsüyor, beni aldatıyorsun. Sen benden küstüğün 
halde ben senden küsemiyorum. Ben köleyim sen efendim. Ama bazen de efendilikten çıkıp 
bana darılıyor, bozuluyorsun. 
Serseri Arkadaşım Televizyon; Be çalışkan öğrenciyim diyemiyorum artık sen 
geldikten sonra. Beni yoldan çıkarıyorsun, serserilik yapıp kandırıyorsun. Ama beni kandırsan 
da senin sesinden ayrılmıyorum. İki serseri olup takılıyoruz. Sen serseri ben serseri, geri 
kalanlarsa okey taşları. 
Teknoloji Arkadaşım Televizyon; Ben seni görüyorum ama sen seni göremiyorsun. Kim 
bilir o kadar gelişirsin ki belki karşılıklı konuşuruz. 
Sefil Arkadaşım Televizyon; Gece olunca çok sefil oluyorsun. Ben seni yalnız bırakmak 
istemiyorum ama uyku bırakmıyor. Seni yalnız bırakmak istemiyorum, ama olmuyor. Niye sen 
mi kandıracaksın beni, birazda ben kandırayım seni diyorum ama yine sen kandırıyorsun beni. 
Rüyama giriyorsun birden uyanıyorum karşımda görüyorum seni. 
Geveze Arkadaşım Televizyon; O kadar konuşuyorsun ki. Hiç yorulmuyorsun? Senin 
kadar ben konuşsaydım şimdi yazar olmuştum. Ufak ufak ünüm duyulurdu, dünyada. Ama bu 
kadar konuşmak iyi değil. Hayır, sen konuşmuyor bağırıyorsun. Bana bir şey olmaz diye 
övünüyorsun. Ama bu kadar kendine güvenme sesin kısılır “sinyal yok, ses cihazı bozuk 
yazılarıyla arkadaş olursun. 
Cezaevi Televizyon; Ben hayatımda hiç cezaevine girmedim, senden başka. Sende bir 
cezaevisin hem de korumalı. Başına oturtuyorsun, izin vermiyorsun ki seni izleyen uykusuz 
gözlerime su serpeyim. Hem uykusuz hem susuz seni izliyorum. Bilmiyorum ki nasıl sana 
mahkum oluyorum. 

---

Ah Televizyon Ah; Senin yüzünden annemden babamdan abimden, ablamdan, hatta 
öğretmenden azar işitiyorum. Annem, babam, abim, ablam ders çalışmıyorum diye, 
öğretmenim ödev yapmadım diye bana çok kızıyorlar. Ah televizyon ohh!.. 
Ve En Nefret Ettiğim Arkadaşım Televizyon; Şu haberlerin yok mu? İnsanın ciğerini 
yakıyor. Üzüyor, arkadaşım her şeyin güzel, kandırman güzel, dostluğun güzel, ama biliyorum 
ki hepsi yalan dolan, yalan izliyoruz. Ama keşke şu haberlerin olmasa be. O da yalan olsaydı 
nede güzel olurdu. Yürek yakmasan, kalp acıtmasan... Ah televizyon ah... Senin tek 
sevmediğim tarafın bu. Tekrar tekrar bu acı haberleri yayınlıyorsun. Beni perşerişan ediyorsun. 
Ve Vefakar Arkadaşım Televizyon; Sen yoksun. Bu sensiz yaşadığım ikinci yıl oluyor. 
Sensizlikten biraz mutluyum, biraz mutsuz. Yarın ayrılışımın ikinci yılı. Seni bozuluşundan 
beridir erken yatıyorum. Ödevlerimi yapıyorum. Serserilik yapmıyorum. Ve de çalışkanım 
diyebiliyorum. Ama sensizliği ne malum çekemiyorum. Seni biraz unutabilmek için seninle 
aynı özelliğe sahip yani geveze olan radyoyu dinliyorum. Galiba babam televizyon alacak. Ne 
yapsın babamda oda sensizliğe alışamadı. Desene yine eski günler geri geliyor. Uykusuzluk, 
sefillik, mahkumluk, dostluk... 
Gelişine sevinsen mi üzülsem mi bilemiyorum. 
Vefakar dostum televizyon senden nefret ediyorum ve seni çok seviyorum.