Radyo ve televizyon üst kurulu çocuklardan Televizyona Mektup

İlknur BATUMLUOĞLU 
8/A Sınıfı
Aydın Merkez Işıklı İ.Ö.O. - AYDIN 

---

Sevgili Televizyon; 
Sana karşı olan ilgimi, yakınlığımı yazıya dökerken ne kadar zorlandığımı bir bilsen... 
Sen “Acaba bunlar nasıl oluyor da beni hem bu kadar seviyor ve benden nefret ediyor?” dersin. 
Dedem bizlere eskilerden bahsederken -televizyon henüz evlerde başköşede yer 
almazken- kişiler arası sevginin, saygının, muhabbetin ev ziyaretlerinin, komşuluk ilişkilerinin 
çok güzel olduğunu söylerdi. Babam da çocukken Adile Teyze’nin “Kuzucuklarına” masal 
anlatışından bahsederdi. Şimdi de hikaye ve masal anlatan kanallar var fakat nedense eski 
tatlarının olmadığını söyler annem... 
Bizler dünyaya gözlerimizi açtığımız zaman evin başköşesinde duran, sabahtan akşama 
kadar açık olan kavga eden, savaşan, ölen, yaralanan insanları görüyoruz hep. Daha önceden 
“Akıllı İşaretleri”de yoktu. Ama artık gerek annem gerekse babam akıllı işaretlere göre program 
izletiyor bizlere. 
Sevgili Televizyon; 
Okuduğum bir kitapta “İnsanlar yabancılar eve girmesin diye kapılarına kilit vururlar, 
daha sonra televizyonun karşısına geçerler” diye bir yazı okumuştum. Gerçekten de öyle değil 
mi? Hiç tanımadığımız, bilmediğimiz insanların bize farklı gelen söz ve davranışları her gün 
oturma odamızın başköşesinde bizlere misafir olmaktadır. 
Sana karşı çok haksızlık yapıyorum galiba... Yararlı, güzel yönlerin de mutlaka vardır. 
Onlara da değineceğim ama önce sana karşı olan düşüncelerimi bir dökeyim dedim. 
Sevgili Televizyon; 
Lütfen benim izlediğim saatlerde daha çok benim yararıma olan, gelişimime destek olan 
programlar yayımla. Eğitimimi ve gelişimimi olumsuz etkileyecek programlardan ekranını 
temizle. Bu yaşıma kadar annem, babam ve öğretmenimden öğrendiklerimin yanında senden 
de çok şey öğrendim. Bundan sonra da öğreneceğimi biliyorum. 
Bütün çocuklara güzel ve faydalı yayınlar yapman dileğimle... 
İyi Yayınlar!