Radyo ve televizyon üst kurulu çocuklardan Televizyona Mektup

Özge DAĞCILAR 
7/A Sınıfı 
Mehmetçik İ.Ö.O. - GAZİANTEP

---

SEVGİLİ TELEVİZYON, 
Merhaba. Ben, senin insanlara sağladığın yararları ve zararları bilen bir kişiyim. Seni, 
senden daha iyi tanıyorum ve senden söz etmek istiyorum. Sen hayatımızda önemli bir yere 
sahipsin belki oyalamak içinsin, belki güncel haberleri takip etmek için ve belki de görsel 
açlığımızı bastırmak için varsın. İnsanoğluna yararların ve zararların var. Zararlarını bildiğimiz 
halde yararlarınla bir o kadar övünüyoruz ki zararlarını unuttuk. 
Eskiden sadece gücü olanların evinde bulunurken artık evde bir tas yemeği olmayan 
insanların bile evinin en başköseşindesin. Bu durumda sen mi, aileler mi önemlidir, 
bilinmiyor... Seni yaratan insanların akıllarında iyi düşünceler olduğunu biliyorum, haklılar 
ama zararların görmezden gelinemez. Sen her evin televizyon masalarında hatta insanların 
arasındaki sohbetlerin tam ortasındasın. Senin sayende güncel haberleri takip edebiliyor, 
öğretici programları izleyebiliyoruz. Bu saydıklarımı yapmak isteyen o kadar az insan var ki, 
alakasız dizilerini ve pek çok gereksiz yarışmayı seyreden insanlar kadar bile olamıyor. Bu 
ülkenin ilerlemeye, edebiyata ve kültüre dayalı işler yapmaya çok ihtiyacı var ama denildiği 
gibi “aptal kutusuna” yani sana bakmaktan ilerlemenin ne olduğunu unuttular. Sen hayatın 
akışını bir şekilde değiştiriyorsun ama sana baktıkça hayatımız sanal bir hale geliyor. 
Gülümsediğimiz zaman bu sanal bir tebessüm, ağladığımız zaman ise sanal gözyaşları akıyor 
gözlerimizden... Geçmişin insanı bugün kendini bir kutuya hapsetmiş, kurtarılmayı beklemeden 
için için çığlık atıyor. Her an sana bakıyor ve biz yeni cümleler kurmanı bekliyoruz. Senin 
efendin olacağımız yerde sen bizim efendimiz oldun ve bizde senin kölen olduk. Bu daha ne 
kadar devam edebilir? Bizi avucuna alıyorsun ama bazı istisnalar var ve onlar kitaplar sayesinde 
sana yenilmeyeceklerini biliyorlar. Yararlarından çok zarar veriyorsun. Radyasyon yayıyor, 
komşulukları bitiriyor ve aileleri birbirinden koparıyorsun. Geçmişte aileler ve komşular iç içe 
yaşarken zamanla kölen haline gelen insanlar birbirlerini unuttular. Anne ve babalar 
çocuklarını, komşular ise en iyi arkadaşlarım dediği insanları unuttu. Ele alınan sorumluluklar 
bir anda hayallere dönüştü. Çünkü insanlar yapacakları işler olduğunu unutmuşken, kendilerini 
bile hatırlamaları mucizedir. Hayatlarımıza bir deprem etkisi yapıyorsun. Ne iyi, ne de 
kötüsün... Her sohbette ismin geçiyor dedim. Çünkü insanlar sana o kadar bağlandı ki, senin 
yüzünden yaşayacakları bir ortam kalmadı ve konu her zaman sana döndü. Seni evde görüyoruz 
ve zararlarını biliyoruz ama içimizde sana karşı hala bir umut kırıntısı olduğunu hissediyoruz. 
Sana karşı değiliz ama sana bağımlı bir hayat sürmeye dayanmamız mümkün değil. Başta da 
söylediğim gibi; seni senden daha iyi tanıyoruz.
Bundan sonra insanların da gözlerini açıp gerçeği görmesini umuyorum. Sende 
gördüklerimi görseler bir daha seni izleyeceklerini pek sanmıyorum. Ne sen efendimizsin, ne 
de biz senin köleniz diyorum. Karşında eğiliyorum majesteleri ama senden korkmuyorum. Ben 
bağımlıyım, biliyorum ama bağlılığım sana değil; yazıya, kaleme ve kitaba... Umarım herkes 
iyileşir sonunda, gözleri açılır ve umutla bakarlar dünyaya. Sen varsın her zaman hayatımızda, 
uyansın Türk milleti, kalmasın boyunduruk altında... Bağımsızlığın bizim elimize geçmesi 
dileğiyle.