Sevgili Milena

(*) Kafka'run dostu. Kör bir yazar.
Pazar
Bak Milena, önemli olan görmek mi, yoksa, yazılı görmek
mi? Meran'da yazdığın son mektuplardan birinde sözünü
etmiştin bunun, karşılık vermeye vakit bulamamıştım.
O güç yolculuğa katlanmak için Robinson yarışmaya
girmişti; başarısızlığa uğramış, bir sürü şey gelmişti başına...
Ben yalnız seni yitirmemle düşüveririm Robinson'un
durumuna. Gene de ondan çok ben Robinson sayılırım. Onun
bir adası vardı, bir Cuma'sı, bir sürü şeyi daha. Gemisi de
vardı, onu kurtaran, olup bitenleri bir düşe çeviren bir gemisi
vardı onun... Benim hiçbir şeyim yok, adım bile yok... Onu
bile sana verdim. Bu yüzden bir çeşit bağımsızlığım var sana
karşı...
Bağımlılık sınır tanımaz da ondan. "Ya hep, ya hiç" sözü,
büyük bir söz! Ya benimsin, ya değilsin. Benimsen, sorun
yok, her şey iyi demektir, ama değilsen, yitirirsem seni... kötü
olmaz... O zaman hiçbir şey olmaz, o zaman hiçbir şey yok
demektir... Ne kıskançlık kalır, ne üzüntü, ne sıkışma, hiç,
hiçbir şey. Biliyorum, birine böylesine güvenmek, bayağının
aşağısı bir şey, onun için durmadan korku çörekleniyor ya
içime? Ama bu korku seni yitiriririm korkusu değil! Birine
güvenmeye nasıl yeltenir insan, işte bu korkutuyor beni. Buna
karşı koyabilesin diye, sevimli yüzüne Tanrısal bir güzellik
ekleniyor. (Ama belki doğuştan vardı bu.) Samson, Dalila'sına
büyük gizini anlattı işte! Artık kesebilir saçlarını... Zaten
ikide bir darmadağın ediyordu, kessin, ne çıkar? Onun da

---

buna benzer bir gizi yok mu sanki? Gözle görülür bir nedeni
olmadan üç gecedir çok kötü uyuyorum. Hasta değilsin ya?
Karşılık sayılmaz, ama hemen söyleyeyim: şimdi geldi
telgrafın. Hiç beklemediğim bir zamanda... Üstelik de açık
geldiği için korkmaya vakit bulamadım. Belki inanmazsın,
ama bu telgrafın gelmesi gerekliydi bugün... Nereden bildin
bunu? Bana gereken şeyin senden gelmesi doğal oldu artık.
Salı
Yanlış yorumlamışsın, diyemeyeceğim, çünkü yanlış
yorumlamadan daha kötü bu Milena, yüzeyde kalanları
anlamışsın yalnız... Önemli değil ki, bu kadarını anlamış ya
da anlamamış olman! Senin yanlış yorumlamaların, ters
anlamaların sürüp gelen bir şey. Meran'da da bir iki kez
olmuştu. Bana bir çıkar yol göster diye yalvarmadım ki sana...
Karşı masada çalışan arkadaşıma yakarmama benzerdi bu.
Ben kendimle konuşmuş, kendi kendimden dilenmiştim
bunu... Düşler içindeydim, uyandırdın beni!
Rusya üstüne ettiğim sözleri iyi anladın mı, bilmiyorum.
Yazarın yazmadığı nesneler, yeryüzünde söylenebilecek en
büyük övgü bence.
(Dün akşam saat sekizde eve dönerken, Yahudi
topluluğunun tören salonuna bir göz attım... Yüzden çok Rus
Yahudisini tıkmışlar oraya, Amerikan vizesi bekliyorlar, üst
üste hepsi. Oylarını kullanan halk topluluklarına benzettim...
Sonra gece, bir buçukta gene baktığımda, hepsini uyur
buldum, yan yana uzanmışlar yere, iskemlelerin üstünde de
vardı uyuyanlar; arada bir biri öksürüyor, ya da soldan sağa

---

dönüyor, ya da usulca geçiyor aralarından... elektrik bütün
gece yanıyor.) Ne olmak istersin, diye sorsalardı bana,
Doğulu bir Yahudi çocuğu olmak isterim, derdim... Onların
arasında bir köşede olmak, üzüntüsüz bir yana kıvrılmak...
Babam öteki erkeklerle tartışadursun, anam sıkı sıkı sarılmış
paçavralara, ablam yaşıtlarıyla çene çalıyordur... arada bir
güzel saçlarını düzeltiyor... Birkaç hafta sonra da Amerika
yolunda olurduk.
Durumları bu kadar rahat değil zavallıların, dizanteri
çıkmış aralarında; sokaktan geçenler durup pencereden
içeriye küfrediyorlar, kendi aralarında bile dalaşıyorlar, iki
kişi bıçak çekmiş bile. Ama küçüklerin umurunda mı bu? Vız
geliyor onlara. Bir sürü çocuk gördüm: Yatakların üstünde
cirit atıyorlardı, iskemlelerin altına saklanıp oynuyorlar...
Yiyecekleri ekmeğin üzerine ne sürüleceğini gözlüyorlar... Ne
sürülürse sürülsün, her şeyin yeneceği bir yaşta onlar.