Sevgili Milena

Pazartesi
Ah Milena... denize düşmüşüz sanki, elimizde olmadan
ordan oraya sürükleniyoruz... Boğulmuyorsak, bu da kötülük
olsun diyedir. Her gün yazma diye yakarmıştım geçenlerde,
yalanım yoktu, içten bir dilekti bu; korkuyordum
mektuplarından, rahatlıyordum mektup gelmeyince; bir
mektubunu görünce masamın üstünde, bütün gücümü
toparlamam gerekiyordu, gücüm hiç, ama hiç yetmiyordu-
gene de: bugün şu iki kartın gelmeseydi mutsuz olacaktım,
hem de ne türlü. Sağ ol Milena.
Bugüne dek Rusya üstüne okuduklarım, bu mektuba
eklediğim yazının yanında hiç kalır; çok etkiledi bu yazı beni.
Daha doğrusu, yinime, sinirlerime, kanıma dek işledi.
Yazılanlara pek inanmadım, kendi orkestrama göre

---

değiştirdim. (Yazının sonunu göndermiyorum, yırttım attım...
Bir sürü suç sayıp dökmüş, bu yazıyla ilintisi olmadığından
göndermiyorum... Bütün yazı bir taslak zaten.)
Perşembe
Pazar ve pazartesi günkü mektuplarınla bir kartını aldım.
N'olursun Milena, yanlış yorumlama dediklerimi. Senden
uzaktayım, içime kapanık yaşıyorum, pek o kadar sıkıntılı
değilim, ama bin türlü şey geçiyor kafamdan, korku,
tedirginlik... Tutamıyorum kendimi, içimi sana döküyorum,
yazmam doğru değil, ama sana yazarken unutuyorum onları,
her şeyi unutuyorum, seni bile... Sonra yazdıklarıma
karşılığın gelince, aklım başıma geliyor, şaşırıyorum.
Korkun yersiz, neden korkuyorsun? Kocan çok hastaysa,
bir değil de iki hastalığı varsa, bunlar da öyle
küçümsenmeyecek hastalıklarsa, gidemez işe elbet... Ama bu
yüzden onu işten çıkarmazlar ki... Devlet memuru değil mi
kocan? Nasıl atarlar işten? Yalnız, hastalıklarını göz önünde
tutarak yaşamını değiştirmesi gerekir biraz; hiç dgğilse
görünüşte geniş bir soluk alabilirsin, gerçek üzücü olsa bile...
Bana öyle geliyor ki, yeryüzünün en saçma işi: suçun
kimde olduğunu aramaktır. Başakakma bir yana, o, o kadar
saçma değil belki, darda kalınca kişi, suçu yükleyecek birini
arar elbet. (Gene de bıçak kemiğe dayandı mı, iş değişir, o
zaman suçu yükleyecek biri aranmaz artık.) Bu gürültüsü,
yürek çarpıntısı bol günlerde kendini suçlu bulmanın
üzüntüsünü anlamıyor değilim, çok doğal bu, ama kolay bir
hesap sorununu çözer gibi, bu iş üstünde durup, günlük
davranışını ona göre düzenlemeyi anlayamam, bak bu olmaz

---

işte. Sen de suçlusun elbet, kocan da suçlu... Sonra gene sen,
gene o... ikiniz de suçlusunuz; bir arada yaşayanlar
kaçınabilirler mi bundan? Suç suç üstüne biner, ta ölünceye
dek de sürer. Neye yarar bu hesap? Benim, ya da doktorun ne
işine yarar suçun kimde olduğunu aramak?
Durmadan yağmur yağıyor, duracağa da benzemiyor.
Aldırmıyorum buna, odamdayım, kahvaltımı yapıyorum; bir
boyacı tam penceremin önünde, belinden astırmış kendini,
yapıyı boyuyor. Yağmura - şimdi birazcık dindi- içerliyor,
belki benim oburca yediğim tereyağlı ekmeğe de içerliyor,
belki de onun için camları kirletiyor fırçasıyla, belki bu da
benim yersiz bir kanım, belki adamcağız hiç ilgilenmiyor bile
benimle, benim onunla ilgilendiğim kadar! Şimdi de
bardaktan boşanırcasına yağıyor yağmur, ama o hiç istifini
bozmadan çalışıyor yağmurun altında. Utanıyorum. Weis'dan
duydum bir şeyler, hasta olduğunu sanmıyorum, ama çok
parasızmış... Birkaç ay önce Franzensbad'a onun adına para
toplanmıştı, oradan biliyorum. Üç hafta önce "taahhütlü" bir
mektup göndermiştim ona, Kara-Ormana.
Karşılık 
vermedi. 
Starnberg 
Gölündeymiş 
şimdi
sevgilisiyle; kız Baum'a (*) yazmış, hem de üzüntülü şeyler
yazmış (kızın yaratılışı öyledir), ama mutsuzluk yokmuş
yazılarında (bu da yaratılışına uyuyor). Prag'dan ayrılmadan
önce, bir ay kadar oluyor (tiyatroda çok başarı göstermişti,
kızcağız), ayaküstü konuşmuştum. Bitikti, zaten zayıf, ince
bir kızdır, ama dayanıklıdır; bütün yıl durmadan tiyatroda
oynamanın yorgunluğu çarpıyordu göze. Weis'dan şöyle söz
etmişti: "Kara-Orman'da, iyi değil durumu, ama şimdi
Starnberg Gölünde birlikte olacağız, düzelir o zaman."

---