Xix asr boshlarida Buxoroda ma’rifatparvar musulmon ruhoniylari va ziyolilari orasida madrasa va maktablar tizimiga va islom diniga kirib qolgan bid’atlarni isloh qilish fikri paydo bo’ladi

1.2. Mahmudxo’ja Behbudiy axloq va tarbiyaning asosi hamda uning muammolari to’g’risida boy publitsistik merosi
Mahmudxo’ja Behbudiy maktabida har yilning oxirida tantanali imtihonlar o’tkazilib turilardi. Imtihonlarga, albatta, ota-onalar va boshqa mehmonlar ham taklif qilinardi. Bu birinchidan: «usuli jadid» maktablarini ko’proq targ’ib qilish va uning tartiblarini ko’rsatish bo’lsa; ikkinchidan: maktabni hayotiyroq qilish, ya’ni oila va maktab birligini amalga oshirish edi.
Sakkiz sinf, ya’ni ikki bosqichni tamomlagan shogird arabcha, forscha va turkchada bemalol so’zlab yozardi. Ruschani ham o’qib, bemalol gaplasha olardi. Turkistonning boshqarma mahkamalarining barchasida ishlashga qurbi etardi. Bu shogird maktabda muallimlik ham qila olar, tijorat bilan ham shug’ullanar, hatto muharrirlik ham qo’lidan kelardi.
Har yilgi imtihonlarga barcha joydagi vakillarga xat yuborilib taklif etilardi. Lekin ko’pchilik maktabning yutuqlarini ko’ra olmaganidan kelmasdi. Mahmudxo’ja Behbudiy aytar ediki, «Kelib ko’rsunlar, durust bo’lsa, rivoj bersunlar, nodurust bo’lsa, dalil ila isbot qilsunlar ... maqsadimizda xizmatdan va millatdan boshqa narsa yo’qdur³».
«Usuli jadid» maktabini yo’lga qo’yish oson kechmadi. Mahmudxo’ja Behbudiy va Shakuriy buning uchun barcha musulmon taraqqiy etgan shaharlaridagi maktablarini o’rgandi. Bunday mustamlakachilik davrida Turkistonning istiqboli uchun o’z hovlisida ilm ma’rifat o’chog’ini ochgani uchun Behbudiyning boshida necha-necha tayoqlar sindi. Shunga qaramasdan jafokash muallim «Usuli jadid» maktabini qattiq turib himoya qildi. Uning maktabiga chor rus inspektorlari kelib taftish o’tkazishganida jug’rofiya, tarix va hisob kitoblarini otxonaning oxuri tagiga yashirib qo’ygan.
Mahmudxo’ja Behbudiy butun vujudi bilan muallim edi. Uning o’zi ham yuqori sinf talabalariga jug’rofiya va tarixdan saboq berar. Misr, Turkiya, Qozon va boshqa joylardan olib kelgan turli yangi-yangi kitoblarini yuqori sinf o’quvchilariga hamda eng yaxshi o’qiganlarga hamda muallimlarga tortiq qilardi. U ne qilsa ulug’ Turkiston uchun va uning kelajagi bo’lgan yoshlar uchun qilardi.
Mahmudxo’ja Behbudiy axloq va tarbiyaning asosi-maktab, barcha ilmning boshi va ibtidosi maktab. Saodatning fozil insonning ma’naviy chashmasi-maktab degan aqidaga amal qilardi. Bu borada «Turkiston viloyatining gazetasi», «Taraqqiy», «Xurshid», «Shuhrat», «Osiyo», «Turon», «Hurriyat», «Oina», «Samarqand», «Mehnatkashlar tovushi», «Ulug’ Turkiston», «Najot», «Tirik so’zi», «Tarjimon», «Vaqt», «Sho’ro» kabi matbuot sahifalarida yuzlab maqolalar bilan chiqishlar qildi. Ushbu maqolalar asosan tahsil va ta’limning taraqqiyotiga bag’ishlanardi. Masalan, «Tahsil oyi», «Ehtiyoji millat», «Samarqand usuli jadid maktabi xususida», «Majlis imtihon», «Tarix va jug’rofiya», «Samarqand kitobxon islomiya», «Samarqand kitobxona va maktabxona», «Samarqand isloh rusum majlisi», «Buxoroda usuli jadida» kabi chiqishlarida yangi usul maktablari, uning ahamiyati o’qitish tizimlari, yangi maorif va madaniyatni rivojlantirish, dunyoviy fanlarning nafi, ma’rifatga rag’bat, komil insonning tarbiyasi haqidagi muhim ma’rifiy fikrlarni o’qish mumkin edi.
Mahmudxo’ja Behbudiy ta’lim va tarbiya hamda uning muammolari to’g’risida boy publitsistik meros qoldirdi. Jumladan, «Imon va islom», «Ixtiyoji millat», «Buxorda usuli jadida», «Hurriyat-ozodlik-erkinlik», «Tahsil oyi», «Ikki emas, to’rt til lozim», «Turkiston», «Millatni kim isloh etar», «Yoshlarga murojaat», «Vatanparvarlik kerak», «Bizni kechiruvchi odatlar», «Buxoro xonligiga sayohat», «Ibtidoiy maktablarimizning tarbiyasizligi yoxud tarqqiyning yo’li», «Bizga isloh kerak», «Haq olinur, berilmas», «Samarqandda milliy ishlar haqinda» va boshqalar.
Mahmudxo’ja Behbudiyning yangi maktablar uchun yozgan asarlari maktablarning islohida katta hodisa bo’ldi. Ayni davrda bu darsliklar nazariy, ilmiy va amaliy jihatdan keng qo’llanildi. Bu kitoblarning bugungi kunda ham qadri yo’qolganicha yo’q.
Maxmudxo‘ja Behbudiy Turkistonning kelajagini uning yangi kadrlarida, mutaxasislarida va o’qimishli yoshlarida deb bilardi. Shuning uchun ham u har bir yozgan maqolasida yangi taraqqiyotga javob beradigan kadr tarbiyalab etishtirish masalasini qo’yardi. Savdo-sotiq ishlarini keng rivojlantirish, kassa ochib milliy daromadni ko’paytirish zarurligi haqida tushuntirishlar olib borardi: «Imorat qilmoqchi bo’lsak reja loyihasi lozimki, muhandislarga muhtoj lurmiz. Ammo, biz hanuz muhandis ilmini bilmaymiz. Kontur va rasmiy daftar tutib, kassa tuzib tijorat etmoq lozim?» degandi.
Mahmudxo’ja Behbudiy Turkistonda etishtirilayotgan mahsulotlar arzon baholarda Ovrupo bozorlariga olib ketilayotganidan achinadi. Bizda ham Ovrupo bozorlarida savdo-sotiq qiladigan mutaxasislarning etishib chiqishlarini istaydi: «Turkiston mevasi, dovasi, toshi, tufrog’i va nimarsalari Ovrupa bozoriga ketar. Muni Ovrupa dollari kelib yuz bahoga olib ketar. Mehnatni biz qilarmiz, foydani ular ko’rar». Shuning uchun –deydi Behbudiy: «Ovrupo ila savdo qilaturg’on kishi avvalo zamona ilmi o’qimog’i lozim. U millat taraqqiyotining ma’naviyat ham tarbiyasi, ham iqtisodi, ham ma’rifati»-deb qaradi.
Mahmudxo’ja Behbudiy⁴ Turkistonning kelajagini o’ylar ekan, millatimizning taraqqiyoti borasida turli yo’llarni qidirdi. Boylarga ham murojaat etdi: «Boshqa millatlarning boylari faqir va etimlarning o’qimog’i uchun voqf (stipendiyalar) tayin qilur. Butun Turkiston o’n boy elinda ming so’mdan bersa, 25 bola uchun Toshkentda (diniy va zamonaviy) bir pansiunli va nahorli mukammal maktab bino bo’lub, har yil hukumat maktabinda 50 bola tayyorlaydur». Agar shunday bo’lsaki, o’n yillar orasida bizda yaxshi-yaxshi o’qimishli muhandis, shifokor, huquqshunos, iqtisodchi kabi mutaxasilar etishib chiqardi, deb umid qiladi.
Abdurashidxon Sotiboldixon olim o’g’li Munavvar qori 1878 yilda Toshkent shahrining markaziy dahasi-Shayx Xolvand Tahurning Darxon mahallasida mudarris Abdurashidxon va Hosiyat otin oilasida dunyoga keladi. U etti yoshidan otasidan ajraydi. Dastlabki ta’limni onasi Hosiyat otindan oladi, xat-savodi chiqgach, o’sha davrdagi yirik maktabdorlardan biri- Usmon domlada o’qiydi, so’ng Toshkentdagi Yunusxon madrasasida tahsil ko’radi. Biroq, o’sha davrda O’rta Osiyoda ilm markazi Buxoro edi. Shuning uchun u 1898 yilda Buxoroga borib, madrasalardan birida tahsil ola boshlaydi. Ammo ko’p o’tmay, moddiy qiyinchiliklar tufayli Toshkentga qaytib keladi va Darxon masjidida imomlik qiladi. Shu davrda Toshkentda ham jadidchilik harakatikuchayib boradi. Munavvar Qori ham taraqqiyparvarlar safiga qo’shilib, tezda uning yo’lboshchisiga aylanadi. U ayniqsa, Ismoilbek G’aspiralining «Usuli savtiya» maktabiga, chor hukumati mustamlaka o’lkalardagi aholini qanday ma’naviy-madaniy uzlatda saqlagani va undan qutulish choralari haqidagi fikrlariga havas va ixlos bilan qaraydi. Chunki, bu davrda birinchidan, eski arab va fors maktabi uslubida faoliyat ko’rsatuvchi ibtidoiy maktablaru madrasalarning o’quv pedagogika ishlari ancha eskirib qolgan edi. Ikkinchidan, chor hukumati Turkiston o’lkasida maorifni rivojlantirmaslik uchun astoydil harakat boshlab yuborgan edi. O’lka aholisini ruslashtirish siyosati birinchi o’rinda turar edi. Masalan, rus missioneri M.A. Mironiev shunday deydi: «... Shunday qilib qo’l ostimizdagi bizning musulmonlarning ta’limi asosida ularni ruslashtirish bosh va asosiy aqida bo’lishi lozim ... va shunday qilib musulmonlarning ta’limi asosidagi bizning ikkinchi asosiy aqida, islomni pisand qilmaslik va uni qabul qilishdan bosh tortish: qisqasi, umuman bizning ajnabiy-musulmonlarni diniy jihatdan mensimaslikdan iboratdir». Pirovard maqsad millatni yo’q qilishdan iborat bu ma’naviy tajovuzni ayniqsa o’zbek ziyolilari ham har qadamda sezib yurishgan va his qilishgan. Bundan tashqari, mustamlakachilar Turkistonga och nazar bilan qarab, uning boyliklarini shafqatsiz tashiyotganliklari, milliy ozodlik harakatlarini qonga botirayotganliklari faqat oddiy mehnatkashlarning emas, balki boylar va ziyolilarning ham ko’zini ochib borayotgan edi. Xalqni bu balolardan faqat maktab ta’lim-tarbiyasidagi keskin islohotlar qutqara olar edi. Shu bois, Munavvar qori rus tuzem maktablariga qarshi o’z yangi maktablarini ochishga ahd qildi.
Shunday qilib, Munavvar qori 1901-1904 yillarda qrimlik do’sti Rasm Keshod yordamida Toshkentda «Usuli savtiya» maktabini ochadi. U maktabni avval o’z hovlisida, keyin boshqa joylarda ochishga harakat qiladi. U maktabni isloh qilmay turib, odamlarning ongida o’zgarish yasab bo’lmasligini yaxshi tushunib etgan edi.
Munavvar qori ziyoli yoshlarni chet elga yuborishni, u erda ilm-fanni o’rganishni targ’ib qiladi. Masalan, u 1916 yili Toshkentda yig’ilishda nutq so’zlab shunday deydi: «O’zbek ziyoli bolalarining Germaniyaga yuborib o’qitishga juda muhtojmiz, bolalar o’qub, ilm tahsil olib kelsalar, millatga katta xizmat qila oladilar».