Xvi-xx asrlarda Markaziy Osiyoda ijtimoiy-falsafiy fikrlar

Ismoiliylar tariqati VIII asrning o‘rtalarida shialik ichidagi ixtilof natijasida paydo bo‘ldi. Murosasiz shialar xalifalarga qarshi kurashni davom ettirish maqsadida alohida tariqatga birlashdilar (tariqatning nomi otasi imom Jafar as-Sodiq tomonidan imomlik merosidan mahrum etilgan Ismoil (vaf. 762) ismidan olingan).
Ismoiliylar, ta'qiblardan yashiringan Ismoilning o‘g‘li Muhammadni imom sifatida tan oldilar. Shunday qilib, ismoiliylar orasida yashiringan imomga ishonish paydo bo‘ldi. Yashiringan imomlar nomidan ish ko‘ruvchi targ‘ibotchilar, yashirin tashkilotlar paydo bo‘ldi. O‘z atroflariga mazlumlarni to‘plagan ismoiliylar xalifalikning turli mintaqalarida qo‘zg‘olonlar ko‘tardilar. Ismoiliylikning bir shahobchasi asosila IX-X asrlardagi dehqonlar harakatida katta o‘rin tutgan qarmatiylik tashkil topdi. Qarmatlar izdoshlarining asosiy qismi dehqonlar va kambag‘allardan iborat edi. Qarmatlar Bahraynda o‘z davlatlarini tashkil qildilar. Unda o‘ziga xos shaklda tenglik, demokratiya va o‘zaro yordam mavjud edi. Ammo teng huquqlilikdan faqat qarmatlarning o‘zlari foydalana olar edilar. Barcha asrga tushgan kishilar va qarmatlarga mansub bo‘lmaganlar qullarga aylantirilar va barcha huquqlardan mahrum etilardilar. Qarmatlar islomning hyech qanday rasm-rusumlarini bajarmas, sudxurlikka yo‘l qo‘ymas, muhtojlarga bepul yordam ko‘rsatar va soliqlarni bekor qilgan edilar. Qarmatlar ta'limoti ilg‘or mutafakkir va adiblar o‘rtasida shuhrat qozongan edi. Rudakiy, Al-Maariy, Nosiir Xisrav, Ibn Sino va boshqalar qarmatlar g‘oyasini qo‘llab-qo‘ltiqlagan edilar.
Qadariylar ta'limotini keyinchalik o‘z ustozlari Hasan al-Basriyni (624-728) tark etgan shogirdlari bo‘lgan mu'taziliylar (arabcha-mu'tazila ajrab chiqqanlar) rivojlantirdilar. Mu'tazila ta'limotining asoschisi Vosil ibn Ato (699-748) edi. Bu o‘z ta'limotini aqlga tayanib bayon qiluvchi va shu davrga kelib Arab xalifaligiga Iskandariya orqali kirib kelgan yunon mantig‘i va falsafasining tushuncha va usullaridan foydalangan, birinchi falsafiy ilohiyot maktabi edi.
Mu'tazila oqimi tarixida muayyan mutafakkirlarning nomi bilan bog‘liq bo‘lgan ko‘plab guruhlar mavjud edi. IX va X asrlardagi asosiy maktablar Basra va Bag‘dod maktablari edi.
Barcha mu'taziliylar uchun umumiy birday narsa deb hisoblanadigan mezon sifatida beshta asosiy qoida (usul) xizmat qiladi:
1. Yakkaxudolik (tavhid) – ko‘pxudolik, antropomorfizm (odamlarga xos xususiyatlarning narsalar, jonivorlar va tabiat hodisalariga ham xos deb hisoblaydigan ibtidoiy tafakkur), hamda ilohiy mohiyatdan farq qiluvchi ilohiy sifatlarning haqiqiyli va cheksizligini muayyan mohiyatlar yoki ramzlar ekanligini rad qiluvchi Xudo haqidagi ta'limot.
Mu'taziliylar ilohiy mohiyatlar bilan bir xil hisoblanadigan mohiyatlar sifatini (bilim, hokimiyat, hayot) farq qilar edilar. Shuning uchun ularni cheksiz hisoblab, harakatlar sifatini (iroda, eshitish, nutq) yaratilgan deb qarab, ularni zamon bilan birga o‘sib boruvchi va o‘zgaruvchi va shuning uchun ham ilohiy mohiyatdan farq qiluvchi deb bilar edilar. Ana shu yerdan antropomorfizmni rad etish va Qur'onning yaratilganligini tan olish kelib chiqar edi.
Antropomorfizmni rad etib, ular Xudoning sifatlarini ham rad etdilar. Uni yagona, mavhum, bo‘linmas, aniqlab bo‘lmaydigan va bilib ham bo‘lmaydigan deb talqin qildilar. Abadiylik faqat Xudogagina xos bo‘lganligidan, Qur'on abadiy bo‘la olmaydi, negaki, bu narsa ikki tomonlama mangulikka olib keladi. Demak, Qur'on Xudo tomonidan yaratilgan va uning tomonidan ijod qilingan narsalardan biridir.
2. Adolat (adl) –ilohiy adolat insonning o‘z hatti-harakatlarida ozod bo‘lishini va Xudoning faqat «yaxshi» (al-aslax) ni yarata olishini nazarda tutadi. Undan hyech qanday yomonlikning chiqishi mumkin emas. Bu narsa iroda erkinligiga asos bo‘ladi va taqdirning azaldan belgilanganligini rad etishga olib keladi.
3. Va'da va qo‘rqitish (al-va'd va-l-va'id) - Xudo o‘z va'dasi va qo‘rqitishini amalga oshiradi. Agar u mo‘minlarga jannat, gunohkorlarga qo‘rqitib do‘zax va'da qilgan bo‘lsa, insonning qilmishi uchun Payg‘ambarning shafoati ham, hatto yaratganning rahm-shafqati ham, unga jazo berilishini o‘zgartira olmaydi.
4. O‘rtacha holat (al-manzila bayna-l-manzilatayn) –og‘ir gunoh qilgan musulmon, e'tiqod qiluvchilar safidan chiqadi (uni ilgarigidek dinga ishonuvchi hisoblovchi liberal murjiylarga qarama-qarshi), ammo dinsiz bo‘lib qolmaydi (qat'iyatli xavorijlar ta'lim bergandek) va ular o‘rtasida o‘rtacha holatda qoladi. Vosil ibn Ato bunday musulmonlarni gunohkorlar (fosiq) deb atadi, Hasan al-Basriy esa – ikki yuzlamachilar (munofiq) deb hisobladi. Bu narsa ular o‘rtasidagi ixtilofga sabab bo‘ldi. Mu'taziliylar fikricha, gunohkor odam musulmon jamoasi a'zosi sifatida o‘z huquqlarini saqlar, ammo xalifa yoki imom bo‘lib saylana olmas edi.
5. Buyruqlar va ta'qiqlar (al-amr va-l-ma'ruf va-n-naxi'an al-munkar) – bu qoida musulmonni barcha vositalar, shu jumladan, kuch ishlatishni ham, ya'ni qilichni ishga solishni ham istisno etmagan holda ezgulikni g‘alabasi uchun o‘z majburiyatini bajarib, uni amalga oshirishga yordam berishini talab qilar edi.
Xalifa Mutavakkil hukmronligi vaqtida boshlangan mu'taziliylarni ta'kib qilish sharoitida va umuman, «kalom»ga hujum davrida mu'tazaliy Al-Juboiy (vaf. 916) ning shogirdi va yangi «kalom» maktabi bo‘lgan ashariylikning asoschisi Abul Hasan al-Ashariy (874-933) uni an'anaviy diniy aqida bilan, ba'zida rasmiyatchilik uchungina bo‘lsa ham, murosasozlik yo‘li bilan saqlab qolishga urindi.
Shu davrdan boshlab «kalom» (arabcha-«ta'limot») nomini olgan ilk islom falsafasi ishlab chiqila boshlandi. Bu ta'limot tarafdorlarni mutakallimlar deb atadilar. Mutakallimlar an'anadan ko‘ra, aqlga tayanishning afzalligini ta'kidlar, «taqlid»ni rad etar va biror-bir nuqtai nazar va ta'limotni qabul qilishdan oldin ehtiyotkorlik jihatidan unga shubha bilan qarashni nasihat qilar edilar.