Adalet Menzili

Adil Yakubov
141

---

yatak hapishane patronu arslan Levon’un yeri! Akreple oyun oynama, kötü
sokar derler, bilir misin, ağa?
— Tamam, rahat bırak onu! - dedi Levon olgunlukla. - Biraz kestirsin.
Faturasını sonra keseriz!
— Helal! Tam arslanlara yakışır bir davranış be Levon! - diye hitap etti
kan kılıktı genç.
— Güzel de, şimdi kılıç çekecek bir delikanlı var mı? - dedi Levon onun
sitayişkâr sözlerinden memnun bir havayla.
— Biz neyiz burada, aslan Levon?
— Hastir lan! - diye hırıldadı Borsık. - Kılıç çekmek için bilek lazım,
bilek!
— Yeniden kar kağıdı!
Bu sözlerden sonra sesler tuhaf bir şekilde yavaşlayıp fısıltılı konuşmalara
dönüştü.
— Parası var mı yok mu bilemem, ama kürkü ve kalpağı çok güzelmiş
beyimizin!
— Kürküne göz koyma! Yoksa gözünü oyar alırım!
— Kime düşse farketmez! Nasıl olsa kumarda hepsi bana kalır!
— Görürüz!
— Çizmeler benim, tamam mı?
— Oldu! Benim kel başıma kunduz kalpağı da güzel gider!
— Hâlâ kafan çalışmıyor mu, geri zekalı? Patronun bize ikramı bu kuş!..
— Bir kart daha istiyor musun, istemiyor musun?
— Ver!
— Koysana!
— Koyarsam ben koyarım, seni ne ilgilendirir yavşak?
“Kimlerin içine düştüm? Hangi çakalların arasına attılar beni? Amaçları ne
bunların?”
Suyun Burgut öyle bitkindi ki, başını yastığa koyar koymaz uyuyacağını
zannediyordu, ama olmadı. Birbirinden tatsız, birbirinden soğuk vehimeli
düşünceler yine beynini tırmalamaya başladı. “Hayır, o bu eşkıyalardan
Adalet Menzili
Adil Yakubov
142

---

zerrece korkmuyordu. Kumarda karılarını bile ortaya koymaktan utanmayan
bu pisliklerden asla çekinmiyordu. Erkek adam bir kere ölür! Ama, ama
neden bu düşünceler beynini tırmalıyordu? Bir türlü boyun büktüremedikleri
için mi bu eşkıyaların arasına atmışlardı? Amaçlan onları kullanarak kabul
ettiremedikleri suçlan, düzdükleri iftiraları ikrar ettirmek miydi?”
Bir yerlerden kulağına çalınmıştı Burgut’un: Şaranavski’ye benzeyen
savcılar, yaptıkları suçlamaları kabul etmeyen, istedikleri çizgiye gelmeyen
inatçıları yola getirmek için böyle canilerin, katillerin, yol kesicilerin
bulundukları hücreye atarlarmış. İnsaf ve merhamet nedir bilmeyen, anasını
bile satmaktan çekinmeyen bu caniler ise, adamı birkaç günde mum gibi
yumuşatıp savcılara teslim ederlermiş!..
Suyun Burgut bu duyduklarına bir inanmazdı. Ama şimdi inanmalıydı. Her
neyse, başa gelen çekilirmiş. Yiğit olanın başına her şey gelirmiş. Kim bilir,
insanlar karşısında bir suçu yoksa da, Allah’ın huzurunda günahkârdı! Belki
de bilmediği, farkında varmadığı günah işler yapmıştı!
Gençlik başa bela derler! Gençlik günlerinde Suyun Burgut bir gün öbür
dünyayı düşünürse, bir gün unuturdu. Kâh Allah’a inanır, kâh inanmazdı.
Nankörlük edip, verdiği nimetlerine küfrettiği günler de olmuştu. Ama şimdi
O’na can-ı gönülden inanıyordu! Doğru, eski şüpheler, “kurban olduğum
Allah neden bu dertleri başıma saldı, hangi günahlarım için bu azaba giriftar
eyledi?” şeklindeki hayaller dahi birbiri peşinden beynini tırmalayıp dururdu.
Ama biraz kendine gelse bu şüpheleri gönlünden kovup, yine Allah’a
yalvarırdı. Gençliğinde rahmetli babası ne kadar nasihat ederse etsin, ondan
namaz kılmayı öğrenmediği için hayıflanırdı. Eğer merhum babasının
nasihatini dinleyip namaz kılmayı öğrenmiş olsaydı, şimdi üzerine düşen
farzı yerine getirir, fare gibi yüreğini kemirip duran bu endişelerden bir
anlığına bile olsa uzaklaşır mıydı? Gamlı gönlü geçici bir süre de olsa teselli
bulur muydu? - diye içinden geçiriyor, ama çok geçmeden yine pişmanlık
duygusundan sıyrılıp isyankâr düşüncelerin pençesine düştüğünü kendisi
dahi farkedemiyordu. Peki bu nasıl Tanrıdır ki, - kudreti altındaki suçsuz
kullarını, kötülük, sahtekârlık, tilkilik ve hainlik nedir bilmeyen, bir çocuk
gibi masum bendelerini bu haramzade kuzgunların boyunduruğu altına
Adalet Menzili