Adalet Menzili

Adil Yakubov
34

---

uyanmış inek sağmakla meşguldü. Kocasının suratını görünce eli ayağına
dolaşmış, ayağa kalkayım derken çingildeki sütün yarısını bile yere
dökmüştü..
* * *
Suyun Burgut yoncalık ortasındaki tahta kerevete varıp oturunca,
Mercanay çekinerek yanına geldi.
— N’oldu? Niye dağdan zamansız döndün? Suyun Burgut halsizce kolunu
silkeledi.
— Yine başladılar!
— Heyet mi geldi?
— Yok, merkez komiteye çağırdılar. Bu defaki savcılar Moskova’dan
gelmişler! Söylemiştim ya, Moskova’dan müfettişler gelir, memleketin altını
üstüne getirirler, pek çok temiz insanın yastığını kuruturlar diye! Yoğurtlu
aşın var mı? Varsa bir kâse ver de içip gideyim.
Burgut ayağa kalkmak istedi, fakat Mercanay şuursuzca kocasının
boynuna sarılıp yalvarmaya başladı:
— Canım Suyun ağam! Oraya gitmeyin! Mercantav’a dönün!
Suyun, birden kerevet yanına çöktü. Mercanay’ı belinden kavrayarak
dudaklarından, yanaklarından, boynundan öpmeye başladı.
— Hoşçakal! Laçin’i sana, seni Allah’a emânet ediyorum, Mercan!
Sonra Mercanay’ın boynuna dolanan kollarını çözüp ayağa kalktı.
Karısının getirdiği bir kâse yoğurt aşını tepesine dikip içtikten sonra ağır
adımlarla Laçin’in odasına girdi. Kare şeklindeki küçücük odanın dört bir
yanına monte edilen raflar, pencere önleri ve hatta masanın üzerine varıncaya
kadar her taraf kitaplarla doluydu. Suyun Burgut, odayı lebâleb dolduran
kitapları şöyle bir seyrettikten sonra dışarı çıkıp titrek bir sesle:
— Allah oğluma uzun ömürler versin! -dedi- Onu okut, adam et, Mercan.
Gözünde boncuk boncuk yaş damlacıkları beliren Mercanay:
— Sanki bir daha dönmeyecekmişsiniz gibi konuşuyorsunuz. Ne suçunuz
Adalet Menzili
Adil Yakubov
35

---

var ki böyle söylüyorsunuz?
— Hayır, suçu yok Suyun Burgut’un! Söyledim ya, suçum yok benim,
Mercan! -Burgut birden beynine hücum etmeye başlayan nahoş hayalleri
kovmaya çalışıyormuş gibi başını sağa sola sallayıp evden çıktı..
Top sahası gibi geniş avluda bir başına kalan Mercanay ne yapacağını
bilemedi. İçeri girse içeri sığmıyor, dışarı çıksa dışarı sığmıyor, elhasıl başını
hangi taşa çalacağını bilmiyordu. İkindiye kadar bu şekilde dolaşıp durduktan
sonra, eli yüreğinde, idare binasına varıp şehre telefon etmeye -hoş, kime
telefon edeceğini de bilmiyordu ya- karar verdi.
Mercanay alelacele üstünü giyip evden ayrıldı.
Şansına, sanki başka sokak yokmuş gibi ana caddeden yürürken,
dönemeçte bir bet kahkaha sesi duyup gayr-i ihtiyari olduğu yere çakıldı
kaldı. Caddenin öteki tarafında sabık genel müdür Fıçı Mansur’un evi vardı,
işten ayrıldıktan sonra sanki bir hektar genişliğindeki avlusu yetmiyormuş
gibi, caddeye kerevet kurdurup, üstüne de bezekli bir eyvan diktirmişti.
Gündüzleri buraya halı serdirir, halı üzerine ipek minderler yaydırıp, eski
dostlarıyla oturarak kımızını yudumlarken, “Divane-i Râstguy” isimli bir
delinin saçma sapan konuşmalarını dinleyerek keyf çatardı.
Bugün sanki gırgır her günkünden fazlaymış gibi, kerevet ağzına kadar
insanla doluydu.
Mercanay gayr-i ihtiyari adımlarını sıklaştırdığı bir sırada:
— Vay, gelin hanım! -diyen tanıdık, kalın bir ses işitince yüreği uyuşup
kaldı.
Bırakıverse yere değecek göbeğini deri korseye salıp kayışla boynuna asan
sabık genel müdür, ayı gibi sallanarak çift sütuna sırtını verdi.
— Kar tanesi kızım, Mercanay, beri gel hele! Sana söyleyecek iki ağız
sözüm var! -dedi tuhaf bir mihribanlıkla. Sonra boynuyla birleşmiş gibi
duran başını yana büküp kerevette oturan arkadaşlarına seslendi:
— Sizlere izin, alın bakalım oltanızı! Emekliye ayrıldık deyip, birinin
sürekli kımızını içmek, yemeğini yemek, yan gelip yatmak mı istiyorsunuz?
İnsan utanır biraz yahu! Sen de güzel fıkralar anlatıyorum diye gevezelik
edip durma.. Hadi bakalım, işinin gücünün başına!
Adalet Menzili