Александр Андреэв Шамбала вақти Дарҳақиқат, Шамбала вақти келди. Н. Рерич и қисм

6. Қийинчиликлар вақти

1914 йил кузида, Германия Россияга уруш эълон қилгандан сўнг, Барченко ўзини фаол армия сафида топди. Тўғри, узоқ вақт эмас. 1915 йилда аллақачон оғир яраланганидан кейин у Санкт-Петербургга қайтиб келди. У яна қалам олади - жанг майдонидаги тажрибаси унга "Саргузаштлар олами" журналида бирин-кетин пайдо бўладиган "уруш ҳикоялари" сюжетларини таклиф қилади. Шу билан бирга, ёзувчи-олим иштиёқ билан қадимги одамларнинг табиий илмий билимларига оид материалларни тўплайди ва улар асосида "Қадимги табиатшунослик тарихи" тўлиқ курсини тузади. Кейин у ушбу курсни Салт Тоwн физика институтида ўқитади. Шунингдек, у Тенишев залида очиқ маърузалар ўқийди, унда у "қадимги илм-фан" ютуқлари ва замонавий жамият билимлари ўртасидаги таққослашни амалга оширади.
Барченко феврал демократик инқилобини, афтидан, илғор рус зиёлиларининг аксарияти каби иштиёқ билан кутиб олди. Бироқ, болшевик Октябр инқилоби ўзининг "оммавий ақлдан озиши" билан унинг рад этилишини уйғотди. "Мен Октябр инқилобини душманлик билан кутиб олдим, фақат оломоннинг ташқи кўринишини англадим, бу менинг тушунчамда лумпен пролетариатни пролетариат билан аралаштириб юборди ва менда ишчилар, денгизчилар ва Қизилларнинг" ҳайвонларнинг бузуқлиги" ғоясини яратди. Соқчилар. Бу яшириниш, инқилобдан яшириниш истагини уйғотди" - бу сўзлар билан А.В. Барченко кейинчалик ХХ асрнинг асосий воқеасига дастлабки муносабатини тавсифлади.^[77]. 1918-йилда А.В.Барченко яқин ҳамкорликда ишлаган “Вестник Труда” ҳафталик нашри (Маънавият муаллифлари кооператив ҳамкорлигининг нашриёти) бу каби ҳис-туйғулар ўз саҳифаларида тўлиқ акс эттирилган. Россияда содир бўлган фожиа сабаблари ҳафталик нашриётчиларнинг фикрига кўра, инқилоб насронийликни ўзининг маънавий қадриятлари билан рад этиб, Масиҳнинг таълимотларини унутиб юборди. “Сотсиалистик эр юзидаги жаннат ўрнига биз Шайтоннинг Шаббатини кўрамиз: одамларнинг шафқатсизлиги, очлик, ҳамма жойда ҳуштак чалаётган ўлим ўроқлари. Ва қувончсиз ҳаёт, унинг чидаб бўлмас юки ҳақидаги ҳайқириқлар тушунарли бўлади. Қаттиқ. Қўрқинчли. Бу даҳшатли”, - деб ёзган руҳоний А. И. Введенский “Вестник Труда” нашрларининг бирида. Аммо "бу қандай содир бўлиши мумкин", деб сўради у. "Россия инқилобининг ёрқин қуёши қандай қилиб куйдирувчи оловга айланди, ким ҳозир мамлакатни ёқиб, вайрон қилмоқда? Ва у дарҳол ҳар қандай масиҳийга аниқ жавоб беради: "Ҳақиқат қуёши, Масиҳ биз билан эмас эди!"^[78].
А.Б.Барченко бошидан кечирган октябр воқеаларининг дастлабки зарбаси тез орада ўтиб кетди ва у инқилобни "синф идеалларидан" фарқли равишда "христиан идеалларини амалга ошириш учун қандайдир имконият" сифатида кўпроқ ижобий нуқтаи назардан кўра бошлади. кураш ва пролетариат диктатураси”. А. В. Барченко бу позитсияни "сиёсий курашга аралашмаслик ва ўзини ахлоқий қайта тиклаш орқали ижтимоий муаммоларни ҳал қилиш" ғояларини ўзида мужассам этган "христиан пасифизми" деб белгилайди. “Бу даврда мен ўз қарашларимни маʼрузалар ўқиш орқали амалга оширдим ва тез-тез нашр этаётган диний-тасаввуфий характердаги адабий асарларимда ҳам шу даврда ўз қарашларимни, маʼрузалар ўқиганман, диний-тасаввуфий адабий асарларда ҳам ўз қарашларимни амалга оширдим. Мен тез-тез нашр этадиган мистик табиат.^[79]. Ушбу асарлардан бири "Вестник Труда" газетасининг биринчи сонида чоп этилган "Хусусий бизнес" ҳикояси бўлиб, унинг сарлавҳаси тўғридан-тўғри черков ва давлатни ажратиш тўғрисидаги болшевик фармонига ишора қилиб, совет даврида диннинг янги мақомини белгилаб берди. Россия ("Дин ҳамма учун шахсий масала").
“Нур сари” иншосида А.В.Барченко ўзининг севимли мавзусига қайтган ҳолда ўтмишдан келажакка кўприк қуришга ҳаракат қилди: “Замонавий табиатшуносликнинг забт этишлари, кўринмас, аммо инкор этиб бўлмайдиган бутун дунёнинг кашф этилиши – ҳамма нарсани қамраб олган ёрқин энергия олами, тўхтатилган аниматсиянинг кашф этилиши, ёлғизлик сезгирлиги, ўта летаргия ҳодисалари замонавийликни бош айлантирувчи тахмин билан юзма-юз келтиради: ҳақиқий ютуқлар энг қадимги диний ва фалсафий мактабларнинг аллегориялари остида яширинган эмасми? , бизнинг илмимиз ҳали фақат йўлда?"^[80].
1917 йил охири - 1918 йил бошида Барченко тез-тез турли хил эзотерик доираларга ташриф буюрди, улар мунтазам равишда учрашишда давом этдилар.
Инқилобий даврларнинг хаосига қарамай Петроград. А.В.Барченко шундай учта доирани номлайди: машҳур теософ ва Мартинист Ю.Н.Данзас, Доктор Д.В.Бобровский ("Қора юз Марков 2"нинг амакиваччаси) ва Сфенкс жамияти. Қаттиқ ёпиқ эшиклар ортида яширинган уларнинг ташриф буюрувчилари нафақат мавҳум диний ва фалсафий масалаларни, балки янада долзарб сиёсий мавзуларни ҳам қизғин муҳокама қилишди. Умуман олганда, давраларда кескин анти-болшевик муҳит ҳукм сурди. (Бобровскийнинг Владимирский проспектидаги квартираси, А.В. Барченконинг сўзларига кўра, "оқ гвардиячилар учун хавфсиз квартира" эди - бу эрда Марков 2, шунингдек, бир қатор террорчилар, шу жумладан Борис Савинков 1918 йилда болшевиклардан яширинган.)^[81]Доктор Бобровскийда олим бир неча бор “фалсафий ва тасаввуфий мазмундаги” маърузаларни ўқиди. Ва "Сфинкс" да А.В. Барченко бир вақтлар Октябр инқилоби танқидчилари билан қизғин мунозарага киришиши керак эди, аммо унинг "христиан-тинчликпарвар нутқи" йиғилганлар орасида тушунарли бўлмади ва у йиғилишни тарк этди. Тўгаракларга қатнашиш эса А.В.Барченкога ўз қарашларини - "Қадимги фан" назариясини тарғиб қилиш ва ҳамфикрларни жалб қилиш имкониятини берди. Шундай қилиб, у осонгина Петрограддаги таниқли психограф К.К. Владимиров билан дўстлашди. Кейинчалик А.В.Барченко НКВД терговчиларига бу танишнинг ҳолатлари ҳақида шундай деди: “Мен Владимиров билан учрашганман.
1918 йил, у менга профессор Карсавин билан келганида"^[82]. (Эҳтимол, биз машҳур файласуф, илоҳиётчи ва ўрта аср тарихчиси Л.П. Карсавин ҳақида гапиряпмиз, лекин бу Барченко ва Карсавин бир-бирларини аллақачон билишганлигини тахмин қилади.) Бироқ, ўқувчини ўқувчини таништириш учун ҳикоямиздан яна бир чекиниш қиламиз. янги қаҳрамон - К.К. Владимиров, кейинчалик А.В.Барченко тақдирида муҳим рол ўйнайдиган одам.