Александр Андреэв Шамбала вақти Дарҳақиқат, Шамбала вақти келди. Н. Рерич и қисм

7. К.К.Владимиров - графолог, оккултист ва хавфсизлик ходими

Константин Константинович Владимиров 1883 йилда Болтиқ денгизи соҳилидаги қадимги Эстония шаҳри Перновда (замонавий Пäрну) туғилган. Унинг ота-онаси ҳақида деярли ҳеч нарса маълум эмас - К.К. Владимировнинг ўзи ўз анкеталарида у буржуа оиласидан чиққанлигини кўрсатди. 1900 йилда К.К.Владимиров Перновск гимназиясини тамомлагач, кутилмаганда ҳавога кўтарилиб, Санкт-Петербургга жўнаб кетади. Кўриниб турибдики, бу ўзининг имкониятлари ва васвасалари билан ўзига жалб этувчи, Гончаровнинг "Оддий тарих" ни жуда эслатувчи йирик пойтахтга вилоят идеалист ёшларининг парвози эди. Жуда тез - аниқ, кимнингдир ҳомийлигида - Константин Вйборг томонида Н.Н. Струкнинг силлиқлаш ва сим заводининг офисига ишга кирди. А.В каби.
Барченко тиббий маълумот олишга ҳаракат қилди, аммо А.В.Барченко сингари у бирдан ўқишни тарк этди. Ўша даврда Санкт-Петербургда К.К.Владимировнинг тиббиёт йўналишида ўқиши мумкин бўлган ягона жой Ҳарбий тиббиёт академияси эди. Бироқ, маълумки, БМА маъмурияти 1905 йил воқеалари муносабати билан инқилобий фикрдаги талабаларга нисбатан қаттиқ жазоларни қўллаган (талабалар ҳайдалган ёки бошқа университетларга, масалан, Қозонга, биз билганимиздек, А. тахминан ўша йилларда ўқиган.В.Барченко). К.К. Владимиров, дарвоқе, кейинги сўровномаларидан бирида ўзининг инқилобий ўтмиши ҳақида — 1900 йилда сотсиал-демократик партияга, 1904 йилда эса болшевиклар фраксиясига ўтгани ҳақида хабар берган эди. Шундай қилиб, 1904-1905 йилларда деб тахмин қилиш мумкин. у Ҳарбий тиббиёт академиясида ўқиган ва кейин ундан ҳайдалган, кўплаб ўртоқлари каби. Бироқ, бу фақат тахмин.
Умуман олганда, биз К.К.Владимировнинг Санкт-Петербург ҳаётининг дастлабки даври ҳақида жуда кам маълумотга эгамиз. Маълумки, 1904 йилда у турмушга чиқди ва ўн йил ўтгач, у ва унинг рафиқаси Юлия Антоновна аллақачон тўрт фарзандли бўлишди (бу К.К. Владимировни 1914 йилда сафарбарликдан қутқарган бўлиши мумкин). 1912 йилда учинчи фарзанди туғилгандан сўнг, илгари омон қолган К.К. Владимиров ғалати ишлар билан шуғулланганга ўхшайди (гарчи у жуда бепарво турмуш тарзини олиб борган бўлса ҳам) хизматга киришга мажбур бўлди. Инқилобдан олдин у бир неча ўринни алмаштирди: Путилов кемасозлик заводида, Россиянинг "Динамо" электр жамиятида ва "Пулемёт" актсиядорлик жамиятида (1917 йил бошидан кузгача) хизмат қилди. Офис иши, монотон ва мунтазам, шубҳасиз, унга, биз тез орада кўриб турганимиздек, ижодий ва изланувчан одамни тарозида тортди. Ёшлигида, Санкт-Петербургга келишидан олдин ҳам К.К. Владимиров расм чизишга ҳаракат қилди ва шеър ёзди. У шеъриятга кейинги йилларидаёқ қизиқиб қолган. (Россия Миллий кутубхонасидаги К.К. Владимировнинг шахсий архивида унинг Стано номи билан имзоланган бир қанча шеърий асарлар сақланиб қолган, аммо бу муаллифнинг истеъдодидан эмас, балки унинг нафис табиати ва буддизмга бўлган иштиёқидан далолат беради. .) Ва шунга қарамай, Владимиров шубҳасиз истеъдодга эга эди, шунингдек, жуда камдан-кам ҳолларда - графолог истеъдоди.
Бу эрда шуни айтиш керакки, графология Россияда фақат 19-асрнинг охирида маълум бўлган. Бу фаннинг таргʻиботчиси ва оммалаштирувчиси (ўша пайтда у ҳали эзотерик деб таснифланган) И. Ф: Моргенштерн (Моргенштерн) эди, у кўп йиллар давомида Гʻарбда (Германия ва Франсияда) Ж. Мишон каби тарафдорлари билан графологияни ўрганган. , А. Варинард, Г. Буссет ва бошқалар. Графологиянинг ҳақиқий асосчиси 1871 йилда Парижда Графология жамиятига асос солган ва “Грапҳологй” (Ла Грапҳологиэ) журналини нашр эта бошлаган Аббот Мишон ҳисобланади. Россияга қайтиб, Моргенстиэрн 1890-йилларнинг охирида ўз тажрибаларини ўтказа бошлади, бу унга шуҳрат келтирди. 1903 йилда эса унинг "Психографология ёки инсоннинг ички дунёсини қўл ёзуви билан аниқлаш илми" номли буюк асари Санкт-Петербургда нашр этилди. қадимий замон ва замонамизнинг кўзга кўринган шахсларининг 2000 дан ортиқ дастхатлари қўлёзмадаги шахснинг ички дунёси акс эттирилган дастхатларини ўз ичига олган” бўлиб, унда антик давр ва замонамизнинг кўзга кўринган шахсларининг 2000 дан ортиқ дастхатлари ўз портретлари киритилган. Ўша йилнинг кузида Моргенштерн Санкт-Петербургда "Психографология журнали" ни нашр эта бошлади, у ўқувчиларни янги фаннинг асослари - "графизм" қонунлари билан таништирди ва уларни иллюстратсиялар шаклида таклиф қилди. унинг графологик текширувига мисоллар - 17-17-асрлар, ХХ асрлар (рус подшолари ва бошқа таниқли шахслар, жумладан С. Ю. Витте, А. Н. Куропаткин, Э. Э. Ухтомский)нинг психологик хусусиятлари ("портретлари"). уларнинг қўл ёзувини ўрганиш. 1903 йилда графология бўйича яна бир қўлланма нашр этилди, у ташриф буюрган оккултист Cоунт Cзеслав вон Cзйнскийга тегишли эди (Cзеслаw вон Cзйнски. Грапҳологй. Қўл ёзуви орқали инсоннинг руҳий дунёсини аниқлаш бўйича қисқача қўлланма - унинг ахлоқий фазилатлари, мойилликлари ва руҳий тузилиши). Бироз вақт ўтгач, Санкт-Петербургда А. К. фон Раабен ва И. Ф. Моргенштерн асос солган - Графологик (1909) ва Психографологик (1910) жамиятлари пайдо бўлди.
К.К. Владимиров, шубҳасиз, инсон қалбининг чуқурликларига кириб бориш имконини берадиган "қўл ёзуви" фанини ўзлаштириш учун жуда кўп ҳаракат қилди: у ҳар хил қўлланмаларни ўрганди ва энг нуфузли Санкт-Петербург графологларидан сабоқ олди, шу жумладан Моргенштернинг ўзи. Тахминан 1909 йилда К.К.Владимиров Петербургда мустақил психографологик текширувлар ўтказа бошлади ва катта муваффақиятларга эришди. Маълум бир В. Cэрес унинг ишига шундай жавоб берди:
"Агар графология соҳасида пайғамбарлар бўлган бўлса, шубҳасиз, жаноб Владимировни улар қаторига киритиш керак, чунки мен ундан эшитганларимни мавжуд графологларнинг ҳеч бири айтмайди. Номаълум қўлёзмани ишлатадиган одамнинг индивидуал ва интеллектуал томонларини ҳайратланарли даражада тўғри тушуниш ва мулоҳаза юритиш менга графологияга қойил қолиш ва ўзимни жаноб Владимиров даҳосининг ғайратли мухлислари қаторида ҳисоблаш ҳуқуқини беради.^[83].
Аммо К.К. Владимиров нафақат "психологик портретлар" ни тузди, балки қўл ёзуви ёрдамида келажакни башорат қилишга ҳаракат қилди (қатъий айтганда, графология доирасидан ташқарида). “... Унга ҳамма нарса очиқ, у қўлёзмада худди кўзгудагидек ўтмиш, ҳозир ва келажакни кўради. У сеҳргар ..." - бошқа мижоз К.К. Владимировнинг истеъдоди ҳақида ҳайрат билан гувоҳлик берди.^[84]. (Ажабланарли тасодиф: К.К.Владимиров ва А.В.Барченко фолбинлик билан деярли бир вақтда шуғулланишган – бири қўлёзма, иккинчиси қўл билан.) Бироқ, ҳаммаси ҳам эмас.
Янги зарб қилинган графологнинг "мутахассислиги" жуда ажойиб эди. Муваффақиятсизликлар ва ҳатто ғалати ҳолатлар ҳам бор эди. Шундай қилиб, фолбин Владимировнинг мижозларидан бири келажакда у учун башорат қилинган қамоқхона ҳақида эмас, балки К.К. Владимиров ўзининг қўлёзмасида у аллақачон бўлганлигини "кўрмаганлиги" ҳақида шикоят қилади. ўтмишда қамоқхона!
К.К.Владимиров графологиядан ташқари бошқа оккултизм фанлари билан ҳам қизиқди. Унинг эзотерик қизиқишлари доираси жуда кенг эди: астрология, Каббала, Тарот, Росиcруcианисм, ёга, Герметизм, телепатия, сеҳр. Инқилобий ғоялардан оккултизмга кутилмаган ўтиш баъзилар учун парадоксал бўлиб туюлиши мумкин, аммо 1905 йил инқилобидан кейин омон қолган рус зиёлилари орасида К.К. Владимиров каби мафкуравий "дефекторлар" кўп эди. Кейинчалик мумкин бўлади Бундан ташқари, тескари ўтишни амалга ошириш осон - оккултизмдан инқилобга.
К.К. Владимировнинг оккултизмга бўлган иштиёқи, ўзининг кўплаб замондошлари сингари, сирли "руҳий ҳодисалар" - телепатия, гипноз, айёрлик ва айниқса спиритизмга (ўрталик) қизиқиш билан бошланган. Унинг мухбирларининг мактубларидан маълумки, 1907 йилда у тез-тез дўстларининг квартираларида руҳий машғулотларда қатнашиш имконига эга бўлган ва йил охирида К. К. Владимиров ҳатто психиатрлар тўгарагининг президентига ҳам мурожаат қилган. "Ментализм" журналининг ношири И. Бутовский "мафкуравий асосда" ҳамкорлик қилиш таклифи билан. У камтарлик билан ўзини "оккултизмнинг маълум соҳаларида билимдон одам" деб таърифлади.^[85]. Кейинги йили К.К.Владимиров Санкт-Петербург Психика Жамиятига (Садовая кўчаси, 23-уйда пайшанба кунлари йиғилиш) қатнаша бошлади ва бир йилдан сўнг у Теософия Жамияти билан алоқани бошлади. РТО раиси А. А. Каменская, эҳтимол К. К. Владимировнинг графологик қобилиятлари ҳақида эшитган бўлса, уни шахсан унга ташриф буюришга таклиф қилди.^[86]. Бироқ, К.К. Владимировнинг РТО ишидаги иштироки ҳақида аниқ ҳеч нарса айтиш мумкин эмас. Шу билан бирга, у, шубҳасиз, теософияга катта қизиқиш кўрсатди, бу унинг шахсий архивида теософик мазмундаги катта миқдордаги материаллар мавжудлиги билан тасдиқланади.
1910-йилларнинг бошларида ниҳоят шаклланган К.К.Владимировнинг окклюзив дунёқараши ўша давр учун Ғарб ва Шарқ таълимотларининг жуда типик аралашмаси - теософия, буддизм ва кабализм эди. К нинг эътиқодига бироз ёруғлик.
К. Владимиров маълум бир В.Ф.Стейннинг 1912-1913 йиллардаги хатларини тўкади.^[87]Ёшлар ўртасидаги ёзишмалар китобий асосда бошланган: ажойиб кутубхонага эга бўлган К.К. Владимиров, эҳтимол, хотинининг ота-онасидан мерос бўлиб, ўзининг янги танишини Сестроретскга юборади, у эрда у дачада дам олаётган бир қанча китобларни, асосан оккултизмга тегишли. мазмуни, бу унга руҳий инқирозни энгишга ёрдам бериши керак. Штайннинг мактубларида Энни Бесантнинг "Қадимги ҳикмат" ва "ЛъАвенир Имминант", П. Д. Успенскийнинг "Тўртинчи ўлчов", Э. Левининг "Юқори сеҳр ҳақидаги таълимот ва маросим", К. Брандлер-Прахтнинг "Оккултизм" ҳақида сўз боради. , М. В. Лодиженскийнинг "Ўта онг ва унга эришиш йўллари", Вивекананданинг "Ража ёга" ва ўша пайтда рус оккултистлари ўқиган бошқа китоблар. У бу асарларнинг барчасини қунт билан ўрганиб чиқди, мунтазам равишда Санкт-Петербургдаги Станога ҳисобот берди, у беихтиёр ўзининг руҳий устози ролини, ўқиганлари ҳақидаги фикрларини ўз зиммасига олди. Ушбу хабарларда кўпинча Владимировнинг баъзи фикрлари ва ўз хатларидан иқтибосларни топиш мумкин. Шундай қилиб, К.К.Владиморов ўз шогирдига Будда ва Шопенгауэр таълимотларини тушунтиради, Нитсше ва бошқа Ғарб ва Шарқ мутафаккирларига мурожаат қилади ва шу билан фавқулодда билимдонликни намойиш этади. (Тўғри, баъзида Стано ўзига ҳамдард бўлган ёш аёлни ҳайратда қолдириш учун ўз билимини атайлаб мақтаганга ўхшайди.) Мактубларнинг бирида Вера Штайн дўстидан "икки марта туғилган" атамасининг маъносини тушунтиришни сўрайди. у тушунмайди, у ўзини шундай деб атайди, бу Владимировнинг Мартинист ёки Росиcруcиан орденига кириши билан боғлиқ. Маълумки, урушдан олдинги йилларда Россияда Мартинизм тарғиботи айниқса фаол бўлган. Ушбу оккултизм таълимотининг асосий тарғиботчилари юқорида айтиб ўтилган Россиядаги Мартинистлар орденининг бош делегати (1910 йил охиридан) Чеслав фон Чински ва орденнинг Санкт-Петербург бўлимининг бош инспектори Г. О. Моэбес (шу пайтдан бошлаб) эди. ). Айтганча, уларнинг иккаласи ҳам машҳур графологлар эди (Мöбес, масалан, 1912 йилда Санкт-Петербургдаги Графология жамиятини бошқарган). Шундай қилиб, К.К.Владимиров ҳам Чинский, ҳам Моэбес билан осонгина яқинлашиши ва Санкт-Петербургдаги Графология жамиятига раҳбарлик қилиши мумкин эди). Шундай қилиб, К.К. Владимиров графологияга бўлган умумий иштиёқ асосида Чинский ва Моэбес билан осонликча яқин бўлиши мумкин эди ва бу эрдан орденга қўшилиш учун фақат бир қадам бўлди, айниқса бу иккала оккултист Россияда Мартинизмни сингдириш учун қўлларидан келганча ҳаракат қилишган. .
Яна бир имконият - Росиcруcиан ложасига қўшилиш. А.И.Немировский ва В.И.Уколованинг ажойиб шоир-импровизатор ва олим Б.М.Зубакин ҳақидаги китобида “Ро” эзотерик номига эга бўлган “шоир Владимиров” кимдир Санкт-Петербургда Зубакин томонидан яратилган лойиҳа иштирокчиларидан бири сифатида тилга олинган. Санкт-Петербург (тахминан 1912). Масон ложаси^[88]. Бундай ҳолда, Росиcруcиан Владимировни К.К. Владимиров билан аниқлаш мумкин эмасми? Тўғри, Зубакиннинг дўсти ҳақида унинг 12-Санкт-Петербург гимназиясини битирганлиги айтилади, гарчи бу маълумот нотўғри бўлиши мумкин.
Вера Штайн бизга яна бир жуда қизиқ фактни айтади: 1912 йил охирида К.К.Владимиров Ҳиндистонга боришни режалаштирган эди, бироқ унинг сафари кутилмаганда бузилиб кетди. (“Энди, бу ҳақиқатан ҳам сизми?” Биз унинг мактубида ўқиймиз. “Сизни кўрганимдан жуда хурсанд бўлдим. Ва сиз аллақачон Ҳиндистонда бўлдингиз, деб ўйладим. Ахир у ерга боришингиз керак эди”).^[89]
1913 йил кузида К.К.Владимиров Санкт-Петербургда янги эзотерик журналнинг "Зулматдан ёруғликка" нашр этилиши ва унинг асосчиси С.В.Пирамидов ходимларни қидираётганини билиб, дарҳол унга хат билан мурожаат қилди. Пирамидов К.К.Владимировга берган жавобида шундай ёзади:
– Айниқса, сиз каби муқаддас илм аҳлининг даъватимга ижобат бўлганидан мамнунман. <…> Чин қалбимдан, чуқур миннатдорчилик билан, қайта тикланаётган журналда ҳамкорлик қилиш истагингизни қабул қиламан. <…> Мен Париж билан бевосита алоқадаман ва Ғарбий Европа эзотеризмининг жаноб Бурж, Арнулфи, гр. де Рочас дъЭглен. Менинг дастурим аста-секин ўқувчини окклюзив дунё сирлари билан таништиришни ўз ичига олади. Шифокор эканлигингизни билиб, сиздан сўрамоқчиман: ИИИ бўлимни бошқаришдан бош тортасизми, яъни тиббий масалаларда менга раҳбарлик қиласизми?”^[90].
Бироқ Владимиров бундай масъулиятни ўз зиммасига олишга журъат эта олмади, гарчи у журнал ўқувчилари учун қўл ёзуви таҳлилини ўтказишга ва "мунажжимлар башорати ҳақида қисқача маълумот" ни бепул тузишга рози бўлган.
Пирамидов журнали (“Адабий-тасаввуфий ва илмий-фалсафий махфий билимлар журнали” сарлавҳаси билан) 1914 йилда нашр этила бошланди. Бироқ, у узоқ вақт мавжуд бўлмади. Ўша йили унинг ношири ва муҳаррири фронтга жўнади ва у эрда тез орада вафот этди.
Владимиров журналда графология бўйича ўзининг дастлабки тадқиқотидан фақат кириш қисмини нашр этишга муваффақ бўлди^[91]. Қадимги ёзувларнинг "графизм қонунларининг келиб чиқиши асослари" ни тавсифлаши керак бўлган ўқувчиларга ваъда қилинган давоми ҳеч қачон ёруғликни кўрмаган. К. К. Владимировнинг бизга маълум бўлган яна бир нашри 1916 йилда "Хонимлар дунёси" журналида нашр этилган "Графология нима?" номли қисқа мақоладир. Унда К.К.Владимиров одил жинс вакилларининг эътиборини ўзи ўрганаётган фанга эмас, балки ўз шахсига тортишга ҳаракат қилди:
"Қўл ёзуви - бу ҳиссий безовталикнинг фотосурати, бу маълум бир вақтда барча тажрибаларнинг кино лентаси.
Барча миллат вакилларининг қўл ёзувини ўрганиб, мен биринчи марта қўл ёзувининг индивидуал ва интеллектуал хусусиятларини ўрганиш соҳасида кашшоф бўлдим. <…> Менинг графологиямнинг сири йўқ. Фақат қўл ёзувидан мен субъэктнинг хат ёзган ҳолатини, унинг темпераментини, ҳароратини, касаллигини ва физиологик азоб-уқубатларини аниқлай оламан. Худди шундай (ёзувчини кўрмаган ҳолда) фақат унинг қўлёзмасидан миллати, жинси, характери, истеъдоди, қобилияти, ахлоқий тамойиллари ва ташқи кўриниши, камчиликлари, одатлари, ғайритабиий ва жисмоний нуқсонлари, бўйи, юриш-туриши, ёз , соч, кўз, терининг ранги ва бошқалар, урғу, овоз, интонатсия, имо-ишоралар, мимика, севимли иборалар, сўзлар, ичимликлар, таомлар, бу мавзу томонидан истеъмол қилинадиган кийимлар...”.^[92]
Юқоридаги иқтибос, шубҳасиз, иккита нарсадан бирига гувоҳлик беради - графолог Владимировнинг тўлиқ даҳоси ёки унинг энг катта мағрурлиги. (Иккинчиси, кейинроқ кўриб чиқамиз, ҳақиқатга яқинроқдир.)
Графология бўйича кўп йиллик изланишлар натижасида Владимиров 1910-йилларнинг ўрталарига келиб, жуда муносиб автографлар тўпламини тўплашга муваффақ бўлди. Ким унга мурожаат қилса: кимдир - ўз "мен"ини яхшироқ билиш ва келажакка қараш истаги билан, бошқалари - кутубхонасидан у ёки бу нодир китобни олиш учун. К.К.нинг Санкт-Петербурглик танишлари доираси гʻайриоддий кенг бўлиб, уларда адабий ва санʼат оламининг кўплаб вакиллари бор эди. Масалан, интилувчан шоир Сергей Есенин ўз мактубида Владимировга унинг ишини тўғри тавсифлагани учун миннатдорчилик билдиради - "менинг руҳий синишим даврида"^[93]. Ва бу эрда А. Н. Беноитнинг эслатмаси:
"Ҳурматли Константин Константинович, китобларингизни жуда кечиктирганим учун афсусдаман - улар билан хайрлашиш жуда қийин. Ва менга берилган имконият учун - бундай манбалардан фойдаланиш учун самимий миннатдорчилигимни қабул қилинг!
Мен сизни кўришни жуда хоҳлайман - ва сизнинг қимматли вақтингизни олишдан қўрқаман.