Bin Muhteşem Güneş

adam o, derdi. Barış istiyor. Afganistan’ı yeniden inşa etmek istiyor. Ama bırakmıyorlar.
Bırakmıyorlar ki, yapsın. Anne için, işin sonunda, her şeyin fena halde ters gitmesinden,
Kabil’in yerle bir olmasından sonra bile, Mesut hâlâ Penşir Aslanı’ydı.
Leyla onun kadar bağışlayıcı değil. Tamam, Mesut’un acı sonuna sevinmiyor, ama o öylece
seyrederken, komşu mahallelerin nasıl yerle bir olduğunu, cesetlerin enkazlardan çekip
çıkarıldığını, çocukların el ve ayaklarının, cenazelerin kalkmasından günler sonra, nasıl
damlardan, ağaç tepelerinden toplandığını da gayet iyi hatırlıyor. Roket düşmeden hemen
önce, Anne’nin yüzündeki anlam da, ne kadar unutmaya çalışsa da, Babi’nin yerde yatan başsız
bedeni de, tişörtündeki köprünün kalın sisi ve kanı delen ayağı da gözünün önünde.
“Cenaze töreni düzenlenecektir,” diyor Tarık. “Bundan eminim. Muhtemelen
Ravalpindi’de. Görkemli bir tören olacak.”
Uykuya dalmak üzere olan Zalmay şimdi doğrulup oturmuş, sıkılı elleriyle gözlerini
ovuşturuyor.
Iki gün sonra, bir odayı temizlerlerken bir uğultu duyuyorlar. Tarık elindeki paspası atıyor,
dışarı koşuyor. Leyla da peşinden.
Gürültü otelin lobisinden geliyor. Resepsiyonun sağında, bir sürü koltuğun ve bej süetle
kaplı iki kanepenin bulunduğu bir oturma bölümü var. Sayid’le konuklardan bir kısmı
köşedeki kanepelerde, televizyonun karşısında toplanmış.
Leyla’yla Tarık onlara doğru ilerliyor.
Televizyon BBC’ye ayarlanmış. Ekranda bir bina var, bir gökdelen; üst katlarından kapkara
bir duman yükseliyor. Tarık Sayid’e bir şey söylüyor, Sayid tam ona karşılık verirken, lafının
ortasında, ekranın bir köşesinde bir uçak beliriyor. Bitişik kuleye çarpıyor, Leyla’nın bugüne
kadar gördüğü bütün patlamaları gölgede bırakan bir ateş topu halinde in ilak ediyor. Lobide
bulunanlardan ortak bir çığlık yükseliyor.
İki saate kalmadan, iki kule de çöküyor.

---

Az sonra bütün televizyon kanalları Afganistan’dan ve Taliban’dan ve Usame Bin Ladin’den
söz ediyor.
***
“Taliban’ın ne dediğini duydun mu?” diye soruyor Tarık. “Bin Ladin hakkında?”
Azize yatakta, onun karşısında oturuyor, satranç tahtasını inceliyor. Tarık ona satranç
oynamayı öğretti. Azize kaşlarını çatmış, altdudağına dokunuyor; babasının vücut diline,
hamle yapmadan önceki mimiklerine öykünüyor.
Zalmay şimdi biraz daha iyi, gribi hafifledi. Uyuyor, Leyla da onun göğsüne Vicks sürüyor.
“Duydum,” diyor.
Taliban, bin Ladin’i teslim etmeyeceğini, çünkü onun bir mihman, Afganistan’a sığınmış
bir konuk olduğunu açıkladı; bir misa iri düşmana teslim etmekse Piştunvelt geleneklerine,
ahlak kurallarına tersti. Tarık acı acı gülüyor; Leyla bu gülüşte, onurlu bir Peştun geleneğinin
çarpıtılmasından, bir halkın köklü ananelerinin bu şekilde istismar edilmesinden duyduğu
tiksintiyi işitiyor.
Ikiz kulelere saldırıdan birkaç gün sonra, Leyla’yla Tarık yine otelin lobisindeler.
Televizyon ekranında, George W. Bush konuşuyor. Arkasında kocaman bir Amerikan bayrağı
var. Bir ara sesi titriyor, Leyla onun ağlayacağını sanıyor.
İngilizce bilen Sayid, Bush’un şu an savaş ilan ettiğini açıklıyor.
“Kime?” diyor Tarık.
“Öncelikle, senin ülkene.”
***
“O kadar da kötü olmayabilir,” diyor Tarık.
Az önce seviştiler. Yan yana yatıyorlar; erkeğin başı kadının göğsünde, kolunu onun beline
atmış. Ilk birkaç denemede, zorluk çektiler. Tarık özürler diledi, Leyla onu yatıştırdı. Hâlâ da
güçlükler var; artık iziksel değil de lojistik sorunlar. Çocuklarla paylaştıkları kulübe küçük.
Çocuklar yanlarında, yer döşeklerinde yatıyor, dolayısıyla mahremiyet yok gibi bir şey.
Çoğunlukla, hiç ses çıkarmadan sevişiyorlar, kontrollü, sessiz bir tutkuyla; çocukların
baskınına karşı bir önlem olarak örtünün altında, tepeden tırnağa giyimli. Çarşa ların
hışırdamaması, yayların gıcırdamaması için her an tetikteler. Ama Leyla için, Tarık’la beraber
olmak, bürün bu sıkıntıları göğüslemeye değer. Seviştikleri zaman, Leyla bir limana
sığındığını, demir attığını hissediyor. Kaygıları, birlikte sürdürdükleri yaşamın geçici bir
yaşam olduğu, yakında yine çözülüp tel tel dağılacağı endişesi silmiyor. Ayrılık korkuları yok
oluyor.
“Ne demek istiyorsun?” diye soruyor. “Memlekette olanları kastediyorum. Sonuçları o
kadar da kötü olmayabilir.”
Memleketlerine bombalar bir kez daha yağıyor, bu kez Amerikan bombaları -Leyla savaş
görüntülerini her gün, çarşa ları değiştirir, halıyı süpürürken, televizyonda izliyor.
Amerikalılar savaş lordlarını bir kez daha silahlandırdı; Taliban’ı kovmak ve bin Ladin’i
bulmak için Kuzey İttifakı’yla işbirliğine girdi.
Ama Tarık’ın söyledikleri Leyla’nın canını acıtıyor. Göğsündeki başı sertçe itiyor.
“Kötü değil mi? Insanların ölmesi? Kadınların, çocukların, yaşlıların? Evlerin yeniden
yıkılması? O kadar da kötü değil, öyle mi?”

---

“Şişşt. Çocukları uyandıracaksın.”
“Bunu nasıl söylersin, Tarık?” diye çemkiriyor. “Karam’daki sözde hatadan sonra? Yüz
masum insan! Cesetleri kendi gözlerinle gördün!”
“Dur,” diyor Tarık, dirseğinin üzerinde doğrulurken; başını eğiyor, Leyla’ya bakıyor.
“Yanlış anladın. Benim söylemeye çalıştığım...”
“Asla bilemezsin,” diyor Leyla. Sesinin giderek yükseldiğinin, karı koca olarak ilk
kavgalarını ettiklerinin farkında. “Mücahitler savaşa başladığında sen ülkeden ayrıldın,
unuttun mu? Arkada, orada kalan bendim. Ben! Dolayısıyla, savaşı biliyorum. Ailemi savaşa
kurban verdim. Annemle babamı, Tarık! Senden bu sözleri, savaşın kötü olmadığını duymak
için mi?”
“Ozür dilerim, Leyla. Uzgünüm.” Iki eliyle Leyla’nın yüzünü avuçluyor. “Haklısın. Ozür
dilerim. Affet beni. Demek istediğim, belki bu savaşın öteki ucunda bir umut ışığı olabileceği...
belki uzun zamandır ilk kez...”
“Daha fazla konuşmak istemiyorum,” diyor Leyla, Tarık’a nasıl böyle saldırabildiğine
kendisi de şaşarak. Ona haksızlık ettiğini biliyor -savaş onun ana babasını da elinden almadı
mı? Içinde parlayan şey, artık her neyse, sönmeye yüz tuttu bile. Tarık yumuşak bir sesle
konuşmayı sürdürüyor, sonra onu tutup kendine çekince, Leyla direnmiyor. Kocasının büyük
bir olasılıkla haklı olduğunu biliyor. O yorumu yaparken neyi amaçladığını da. Belki bu gerekli.
Belki Bush’un bombaları kesilince, bir umut belirebilir. Ama Leyla bunu yüksek sesle
söylemeyi kendine yediremiyor; Babi’yle Anne’ye olanların şu an Afganistan’da başkalarına
olduğunu, az önce ülkesinde masum bir kız ya da oğlan çocuğunun bir roket tarafından, tıpkı
kendisi gibi öksüz bırakıldığını bile bile, bunu yapamaz. Istese de dile getiremez bunu.
Sevinmek, bayram etmek mümkün değil. İkiyüzlülükmüş, ahlaksızlıkmış gibi geliyor.
O gece, Zalmay bir öksürük nöbetiyle uyanıyor. Daha Leyla’nın kıpırdamasına kalmadan,
Tarık bacaklarını yataktan aşırtıyor. Takma bacağını bir çırpıda takıp Zalmay’ın yanına
seğirtiyor, kaldırıp kollarına alıyor. Leyla yataktan, Tarık’ın karanlıkta öne arkaya devinen
karaltısını izliyor. Zalmay’ın, onun omzuna bıraktığı başının dış çizgilerini, Tarık’ın ensesine
dolanmış ellerini, Tarık’ın baldırına çarptıkça zıplayan, küçük ayaklarını seçiyor.
Tarık yatağa dönünce, ikisi de hiçbir şey söylemiyor. Leyla uzanıyor, onun yüzüne
dokunuyor. Tarık’ın yanakları ıslak.

---

50
Leyla için Mürree’deki yaşam son derece konforlu, dingin. Iş yorucu değil, izin günlerinde
gezip tozuyorlar; çocukları alıp teleferikle Tatriata Tepesi’ne çıkıyor ya da Pinti Noktası’na
gidiyorlar; buradan, hava açıksa ta Islamabad ve Ravalpindi kent merkezi görünüyor.
Çimenlerin üzerine bir örtü yayıyor, köfteli sandviçle salatalık yiyip buz gibi zence illi gazoz
içiyorlar.
Güzel bir hayat bu, diyor Leyla kendine; şükredilesi bir hayat. Işin aslı, Raşit’le en karanlık
günlerinde hayalini kurduğu yaşamın ta kendisi. Leyla bunu kendine her gün hatırlatıyor.
Sonra, 2002 yılının ılık bir temmuz gecesi, Tarık’la yataktalar; alçak sesle, ülkelerinde olup
biteni konuşuyorlar. Oyle çok değişiklik oldu ki. Koalisyon güçleri Taliban’ı bütün büyük
kentlerden püskürttü, Pakistan sınırına, Afganistan’ın güneyindeki ve doğusundaki dağlara
sürdü. Uluslararası barış gücü ISAF, Kabil’e gönderildi Ulkenin başında şimdi geçici bir devlet
başkanı var: Hamit Karzai.
Leyla, Tarık’a söyleme vaktinin geldiğine karar veriyor.
Bir yıl önce, Kabil’den kurtulabilmek için bir kolunu seve seve verirdi. Ama şu son aylarda,
çocukluğunun kentini deliler gibi özlediğini fark etti. Şor Pazar’ın curcunası, Babur Bahçeleri,
omuzlarındaki sırıktan keçi derisi tulumlar sarkan, seyyar sucuların haykırışları burnunda
tütüyor. Tavuk Sokağı’nda, giysi dükkânlarındaki pazarlıkları, Karteh-Pervan’daki kavun
tezgâhlarını özlüyor.
Fakat Leyla’nın son zamanlarda sürekli Kabil’i düşünmesinin tek nedeni sıla hasreti ya da
geçmişe duyduğu özlem değil. Sanki kanına bir virüs girdi, yerinde duramaz oldu. Kabil’de
okulların yapıldığını, yolların asfaltlandığını, kadınların işe döndüğünü duydukça, buradaki
yaşamı... ne kadar güzel, keyi li olsa da, Leyla yatıp kalkıp şükretse de, gözüne... yetersiz gibi
görünmeye başladı. Amaçsız. Anlamsız. Daha da kötüsü, boşa harcanan. Son günlerde,
kafasının içinde habire Babi’nin sesini duyuyor. Ne istersen olabilirsin, Leyla, diyor. Bunu