Çarklar Arasında

yetenekli kişileri arasında sayılıyorsa da, Heilner yarı şaka yarı ciddi dâhi diye niteleniyor, Hans
ise örnek bir öğrenci diye gösteriliyordu. Ne var ki, kimse kendilerine ilişmiyordu, çünkü
herkesi kendi dostluk ilişkisi yeterince meşgul ediyor, kimse başkalarının işine karışmak
istemiyordu.
Bu kişisel yakınlıklar ve dostluklar yüzünden okuldaki çalışmaların savsaklandığı da
söylenemezdi. Hatta okul çalışmaları âdeta bir müzik parçasmdaki büyük cümleyi ve ritmi
oluşturuyor, bunun yanı sıra  Lucius'un müziği, Heilner'in şa-irliği, öğrenciler arasındaki bütün o
anlaşma, tartışma ve zaman zaman baş gösteren boğuşmalar bir süs gibi tek başına eğlendirici
öğeler olarak akıp gidiyordu. Hepsinden çok İbranice uğraştırıyordu öğrencileri.
Yehova'nm o tuhaf eski dili, bu gevrek, kurumuş ama yine de gizemli bir derinliği
kendisinde barındıran ağaç, öğrencilerin gözleri önünde yabancı ve bilmecemsi büyüyüp boy
veriyor, acayip dal ve budaklarıyla dikkati çekiyor, tuhaf renk ve kokularla donanmış çiçekleri
insanı şaşırtıyordu.
Dalları, kovukları ve köklerinde tüyler ürpertici ya da güler yüzlü binlerce yıllık hayaletler
yaşıyordu: akla gelmeyecek derecede korkunç ejderhalar, naif ve tatlı masallar, güzel yüzlü
oğlanlar, sessiz bakışlı kızlar ya da çaçaron
kadınlar, ayrıca buruş buruş, ağırbaşlı .ve kara kuru yüzlerce yaşlı insan. Luther'in
Tevrat'ında insana uzak hayal gibi gelen yaratıklar şimdi gerçek ve hoyrat Tevrat dilinde
kanlanıp canlanıyor, seslerini duyuruyor,  modası geçmiş hantal ama diretken ve korkutucu bir
yaşam kılığında boy gösteriyordu. En azından her gün, her saat Pentateuch'al lanetler savuran
Heilner'e böyle geliyor ama yine de söz konusu metinlerde bütün sözcükleri bilip hiç okuma
hatası yapmayan pek çok sabırlı öğrencilerden daha fazla ruh, daha fazla canlılık buluyordu.