Çarklar Arasında

monologları büyük bir coşku ve güçlü mimiklerin eşliğinde söylerken Hans'a öyle geliyordu ki,
dostu kendisinin sahip olmadığı sihirli bir güçle havalarda gezip dolaşıyor, Tanrısal bir özgürlük
ve alev alev bir tutku içinde deviniyor, Homeros'taki tanrıların habercisi gibi ayaklarında
kanatlarla kendisinden ve kendi gibilerinden uzaklaşıyordu. O zamana kadar Hans şairlerin
dünyasına pek aşina değildi, önemsememişti bu dünyayı ama şimdi ilk kez güzel güzel akıp
giden sözlerin, aldatıcı imgelerin ve gönül okşayıcı dizelerin yalancı gücünü hisse Çarklar
Arasında
diyor, buna karşı hiçbir direnç göstermiyordu. Kapısı önünde aralanan bu yeni dünyaya
karşı beslediği derin saygı, dostuna karşı hayranlıgıyla birleşip iç içe geçerek tek bir duyguya
dönüşmüştü.
Derken gün ışığında lamba yakmadan yalnızca birkaç saat çalışılabilen fırtınalı ve karanlık
kasım günleri ve
zifiri karanlık geceler çıkageldi; öyle geceler ki, rüzgâr ve fırtına gümbürtüyle yuvarlanan
dağ gibi bulutları simsiyah tepeler arasından itip sürüyor, cebelleşip boğuşarak o eski sağlam
manastırın çevresinden dolaştırıp götürüyordu. Ağaçlar tüm yapraklarını dökmüştü; yalnızca o
zengin dal ve budaklarıyla ulu meşeler, ağaçtan yana zengin bölgenin bu kralları tepelerindeki
solmuş yapraklarla öbür ağaçların hepsinden daha sesli ve asık suratlı hâlâ hışırdayıp
durmaktaydı. Heilner iyiden iyiye hüzne gömülmüştü; son zamanlar Hans'm yanında pek
oturmuyor, tek  başına o kuytu egzersiz odasına gidip keman çalıyor ya da arkadaşlarla
dalaşıyordu.
Bir akşam yine egzersiz odasına yollanmıştı ki, Lucius'la karşılaştı. Lucius, önünde bir nota
sehpası, çalışıp duruyordu. Heilner dönüp yarım saat sonra yeniden geldi, Lucius'un hâlâ
egzersiz yaptığını gördü.
"Yeter artık!" diye söylendi. "Senden başka egzersiz yapacaklar da var herhalde. Zaten