durumdaydı.
"Sen de beni seviyor musun bakayım?" diye sordu Emma.
Evet demek istedi Hans ama yalnızca başını sallayabildi, uzun uzun salladı başını.
Bir kez daha Hans'm elini tuttu Emma, bir şaka süsü vererek eli alıp korsesinden içeri
soktu; bir başkasının vücudundaki nabız atışını ve soluyuşu bu kadar sıcacık ve yakından
hissedince Hans'ın kalbi duracak gibi oldu âdeta, kendini ölecekmiş sandı, işte öylesine güçlükle
nefes alıyordu. Elini geriye çekip göğüs geçirerek, "Gitmem gerekiyor artık," dedi. Doğrulup
kalkmaya davranmca sallanır gibi oldu bir an, az kalsın bodrum merdiveninden aşağı
yuvarlanıyordu.
"Nen var kuzum?" dedi
Emma şaşırmış. "Bilmem.
Yorulmuşum galiba."
Bahçe çitine doğru yürürlerken Emma'nm kendisini koltukladığmı, vücudunu vücuduna
bastırdığını hissetmedi Hans. Emma'nm iyi geceler dileyip bahçe kapısını arkasından kapadığını
işitmedi. Doğruca evin yolunu tuttu, pek çok sokaktan geçti; yolda nasıl yürüdüğünü kendisi de
bilmiyordu, sanki güçlü bir fırtına onu önüne katmış götürüyor ya da dev bir dalganın üzerinde
sallanarak eve taşınıyordu.
Sağda solda silik soluk evleri, onların üstünde dağların, tepelerin sırtlarını, çamların sivri
uçlarını, gecenin siyahlığını ve oldukları ye*rde kımıldamadan duran kocaman yıldızları
görüyordu. Rüzgârın estiğini hissediyor, köprünün ayaklarına dolana dolana ırmağın akıp
gittiğini işitiyor, suyun yüzünde bahçelerin, silik soluk evlerin, gecenin siyahlığının, fenerlerin ve
yıldızların yansıdığını görüyordu.
Köprüye gelince oturmadan yapamadı; alabildiğine yorgun düşmüştü, eve kadar
gidebileceğini sanmıyordu. Köprünün korkuluğuna çöktü, köprünün ayaklarına sürünerek akan,
Do'stlaringiz bilan baham: |
