Eng yangi tarix” fani bo`yicha II qism (1945-2010-yillar) Bakalavriat yo`nalishi: 5220200-Tarix mamlakatlar va mintaqalar bo`yicha

3. “Kol davri”: nemis neokonservatizmi (yangi konservatizmi) va Germaniyaning birlashishi.
G.Kol va nemis neokonservatizmi
Hokimiyat tepasiga kelganida Gelmut Kolning obro‘si yetarlicha yuqori emas edi. Uning qiyofasi (imiji) o‘tgan o‘n yilliklar davomida shakllangan G‘arbiy Germaniya siyosiy elitasi yetakchilari to‘g‘risidagi tasavvurlardan keskin farq qilar edi. Bo‘yi 193 sm, og‘irligi 100 kilogrammdan ancha oshiq bo‘lgan og‘ir vaznli, ko‘ngilchan va mehribon ko‘rishuvchi, ammo vaqti-vaqti bilan qat’iyatli va cho‘rtkesar bo‘ladigan Kol ataylab tushunarli, oddiy, o‘z xalqining barcha kamchilik va fazilatlarini o‘zida mujassamlashtirgan “oddiy nemis” obrazini yarata bordi. Ammo XDIda Kol siyosiy intrigalar, nozik boshqaruv o‘yinlari ustasi, kerakli odamlar bilan “do‘stlasha oluvchi” va sodiq tarafdorlarni qadrlaydigan odam sifatida ma’lum edi. Kol 1930 yilda tug‘ilgan bo‘lib, urushni ko‘rgan, ammo aybdorlik va g‘am ruhiyatidan xoli bo‘lgan avlodga mansub edi. Tarbiya va qarashlari bo‘yicha katolik va konservator bo‘lgan, XDI safiga talabalik davridayoq kelgan Kol uchun dunyoning qanday bo‘lsa shundayligicha qabul qilish o‘zgarishlarga javob berish va ularga mos ravishda o‘zgarish qiyin emas edi.
Gelmut Kol ruhiyati va asoslariga ko‘ra neokonservativ mafkuraga yaqin bo‘lgan xristian-demokratiyaning yangi konsepsiyasini ishlab chiqayotgan siyosatchilarga rahbar edi. Uning eng yaqin hamkasblari partiya bosh kotibi Kurt Bedinkorf, uning o‘rinbosari Xayner Goysler, hamda ijtimoiy qo‘mitalar rahbari Narbert Blyumlar bo‘lishdi. Germaniyaning neokonservatorlar, amerikalik va ingliz hamkasblari kabi GMK (?) davriga xos bo‘lgan etatizm (davlatni ijtimoiy taraqqiyotning asosiy maqsadi va eng yuksak yutug‘i deb hisoblovchi siyosiy oqim), “faravonlik davlati” g‘oyasi, ijtimoiy IJDIVENCHESTVO va mas’uliyatsizlik psixologiyasi, ijtimoiy qurilishning “ideal modelini” izlovchilarga xos bo‘lgan projektchilikni (amalda erishib bo‘lmaydigan loyihalar bilan qiziqish) tanqid qilar edilar. Ular jamiyatning an’anaviy asoslarini tiklash, ma’naviy sog‘lomlashish, ijtimoiy tuzilmaning asosiy elementlari - oila, cherkov, mulk, davlatni kuchaytirishga da’vat qilishar edi. Shu bilan bir vaqtda “neokonservativ inqilob” haqida ko‘zlashishdan o‘zinib tiyar, o‘z dasturini urushdan keyingi demokratik-xristian an’analariga qarama-qarshi qo‘yishni zarur deb hisoblamas edi. Agar 1978 yildagi XDIning “tamoyillar dasturi” xristian demokratlar yangi avlodining yangilanish da’volarini aks ettirgan bo‘lsa, keyinchalik Kol davlat boshqaruvini siyosiylashtirishdan, agressiv fraksiyalararo va partiyalararo qarama-qarshilikdan voz kechib, pragmatik vazifalar va katta ta’sirga ega ijtimoiy kuchlarga tayanishga e’tibor berishga harakat qildi.
Germaniyaning yangi konservatorlari Erxard tomonidan ishlab chiqilgan ijtimoiy bozor xo‘jaligining klassik tamoyillariga tayanar edilar. Industrial iqtisodiy modelning strukturaviy inqirozi sharoitida dirijizmni liberalizmga, boshqaruvchi va rejali iqtisodiyotni raqobatga asoslangan bozor iqtisodiyotiga qarama-qarshi qo‘yishdan voz kechish hamda amaldagi bozor mexanizmining o‘zi eng ijtimoiy iqtisodiy tuzum ekanligi va o‘z mehnati bilan qo‘lga kiritilgan va shaxsiy javobgarlikka asoslangan moddiy faravonlik insonning ma’naviy, axloqiy rivojlanishining muhim omili bo‘lishi to‘g‘risidagi g‘oyalarning o‘ta dolzarbligi namoyon bo‘lardi. Nemis yangi konservatizmi konsepsiyasiga urushdan keyingi xristian demokratiyaning asoslari, ya’ni individ erkinligi o‘z yo‘lini mustaqil tanlash huquqi va unga javobgarlikning birligi sifatida siyosiy plyuralizm (xilma-xillik) va siyosiy jarayonning kurashga asoslanganligi bilan bog‘liq bo‘lgan iqtisodiy faoliyatning raqobatga asoslanganligi, xo‘jalik, ijtimoiy, siyosiy, madaniy sohalarni ketma-ket subsidlar tarzda (mablag‘ qo‘yib) qo‘llab-quvvatlash prinsipining amalga oshirilishi bilan qo‘lga kiritiladigan ijtimoiy barqarorlik; individning iqtisodiy va siyosiy tazyiqdan himoyalanganligi va faol hamda puxta siyosat yurita olishga qadar bo‘lgan kuchli mamlakat mavjudligining birligi kabi asosiy prinsiplar kiritildi.
G.Kol so‘l sotsial-demokratlarning iqtisodiyotning rejaviy asosini kuchaytirishga ijtimoiy ta’minot tuzimini kengaytirishga, budjet tanqisligi hamda soliqlarni oshirishdan sotsial mamlakat barpo etuvchi vositalar sifatida foydalanishga bo‘lgan urinishlarini qattiq tanqid ostiga oldi. Ammo shu bilan birgalikda u sotsial-liberal kaolitsiyaning inqirozga qarshi siyosiy tajribasiga tayana oldi. Allaqachon Shmidt ham boshqa mamlakatlardagi “yangi konservatizm inqirozi” asosini tashkil etuvchi quyidagi ko‘pgina usullarni qo‘llagan edi: monetar siyosat, aholining barcha qatlamlarini qamrab oluvchi ijtimoiy ta’minotdan tanlab qo‘llab-quvvatlash dasturlariga o‘tish, budjetni tejash siyosati, kichik biznes va NIOKR (?)ning zamonaviy yo‘nalishlarini rag‘batlantirish. Shunday qilib, nemis neokonservatizmi mafkuraviy qarama-qarshilik ruhi va pafosi(?)dan xoli bo‘lib chiqdi. G.Kol o‘z strategik maqsadlarini yaqqol fahmlagan holda barcha siyosiy kuchlar bilan konstruktiv (samarali) muloqot olib borishga e’tiborini qaratdi. qaror qabul qilishda “shoshilmaslik”, konyukturaviy (mansabdorlar shtatini o‘zgartirish) shoshma-shosharlikka yo‘l qo‘ymaslik va muammoni “pishib yetishigacha kutish”ga harakat qilish, ko‘rilayotgan chora natijasi eng yaxshi va boshqa iloj qolmaganligi yaqqol bo‘lib qolganligini voqealar rivojiga ta’sir ko‘rsatish G.Kolga xos bo‘lib qoldi. Shu bilan birga G.Kol o‘zining g‘ayratli va nostandart usullardan foydalanish ustasi ekanligi tufayli sustkashlikda ayblashga o‘rin qoldirmas edi. Bunday siyosiy uslub tufayli G.Kol nemis jamiyatining turli qatlamlari vakillari ishonchini qozongan. Germaniyaning eng mashhur va obro‘li siyosatchilaridan biriga aylantirdi.
G.Kol parlamentda o‘z mavqeini mustahkamlashga harakat qilib, Bundestagni tarqatib yuborish va navbatdagi saylovlar o‘tkazishni amalga oshirdi. Saylovlar 1983 yil 6 martda bo‘lib o‘tdi va hokimiyat tepasidagi yangi koalitsiyaning ishonchli g‘alabasi bilan yakunlandi. XDI 38,2% ovoz va 192 mandatga, XSI - 10,6% ovoz va 52 mandat, EDP - 7% ovoz va 34 mandatga ega bo‘ldi. GSDP 38,2% ovozga ega bo‘lib, rasman eng yirik fraksiya (193 mandat)ga aylandi, ammo ta’sir bo‘yicha parlamentdagi ilg‘or koalitsiyadan ortda qolayotgan edi.
1983 yil saylovlaridagi asosiy kutilmagan hodisa “yashillar” muvaffaqiyati bo‘ldi. Ular 5,6 % ovozga ega bo‘lib, ilk bor Bundestagda o‘z fraksiyalariga ega bo‘lishdi. Saylovda “yashillar” 1983 yil yanvarida partiya U syezdida qabul qilingan yangi dastur bilan chiqishdi. Uning shiori quyidagicha edi:”Maqsadli mehnat qilish-yakdillik bilan yashash. Ishsizlik va ijtimoiy huquqlarni cheklashga qarshi”. O‘z harakatlarining eng muhim tamoyillarini saqlab qolgan holda “yashillar” o‘z dasturlariga energetika, transport, uy-joy qurilishi, ishsizlik, inflyatsiya, ijtimoiy va sotsial xizmatlar faoliyatini to‘xtatishga qarshi kurashga qaratilgan bir qator dolzarb ijtimoiy-iqtisodiy vazifalarni kiritishdi. Ijtimoiy ahamiyatga ega bo‘lgan ishlab chiqarish vositalarini keng o‘z-o‘zini boshqarishni ko‘zda tutuvchi “yangi ijtimoiy mulk shakli”ga o‘tkazish taklif qilingan edi. “Yashillar” strategik maqsad sifatida ham inson, ham tabiatni ekspluatatsiya qilishga yo‘l qo‘ymaydigan totuv va demokratik jamiyat, yangi “ekologik tuzum”ni barpo etishni qarashardi.
“Yashillar”ning partiyaviy spektrning doimiy elementiga aylanishi GFRdagi butun siyosiy tizimini barqarorlashuvi uchun katta ahamiyatga ega edi. “Yashillar” partiyasi rahbarlari “parlament tashqarisidagi muxolifot”ni (ya’ni xalqaro GrinPIs tashkilotiga intiluvchi radikal-ekologlarni, qonun chiqarish jarayonida qatnashishga harakat qiluvchi mo‘tadil “parlament qanoti”, urush va fashizmga qarshi kurashuvchi guruhlar, talaba faollarni) birlashtirishga muvaffaq bo‘lishdi. shu bilan “yangi ijtimoiy harakat”larni mamlakat siyosiy tizimiga qo‘shishni o‘ziga xos mexanizmi shakllandi. Bundan faqatgina o‘ng radikal guruhlar mustasno edi. Bu guruhlarning eng yirigi 1983 yilda tashkil qilingan Respublikachilar partiyasi edi. Uning dasturidan ekstremistik xarakterdagi millatchilik va qasoskorlik (revanshizm) o‘rin olgan edi. Terrorizm ilgarigidek barqarorlikka zarba beruvchi rol o‘ynardi.
Yangilangan xristian-demokratik harakatning siyosiy ustunligi butun o‘n yillik davomida yaqqol edi. 1984 yil GFR prezidenti etib XDIning eng obro‘li rahbarlaridan biri Rixard fon Veytszekker saylandi. 1987 yildagi parlament saylovlarida XDIG‘XSI blokining mavqei yomonlashdi. XDI 34,5% ovoz (174 mandat), XSI 9,8% ovoz (49 mandat)ga ega bo‘ldi. Ammo hukumat koalitsiyasi ustunligi 9,1% ovoz (46 mandat)ga ega bo‘lishga erishgan EDP tufayli saqlab qolindi. 37% ovozga ega bo‘lgan GSDP fraksiyasi 187 mandatgacha kamaydi. Bu saylovlarda sotsialistlar elektorastining bir qismi rivojlanayotgan “yashillar” partiyasi uchun ovoz berdi (8,3 ovoz, 42 mandat).
Ijtimoiy-iqtisodiy siyosat sohasida G.Kol katta o‘zgarishlar kiritishga majbur bo‘lmadi. Budjetni tejash, ta’lim va kasbiy mahorat oshirishdan boshqa ijtimoiy dasturlarga qaratilgan xarajatlarni qisqartirishga yo‘naltirilgan siyosat davom ettirildi. Bu budjet kamomadini tezda pasaytirishda yordam berdi. 1983 yildayoq kamomad darajasi 30 milliard markaga qisqartirildi. Shmidt hukumati tomonidan boshlangan mehnat munosabatlari tizimidagi huquqiy islohot davom ettirildi. Hukmron koalitsiya parlament orqali kasaba uyushmalari huquqlarini cheklash, mehnat shartnomalari tuzish jarayonida ish beruvchi vakolatlarini oshirish, mehnatga haq to‘lash tizimini differensiya qilish (turlicha haq to‘lash)ga qaratilgan qonunchilikka 250 ta tuzatishlar kiritdi. Bu choralar yollanma mehnat unumdorligini oshirish va mahsulot tonnarxini pasaytirishga qaratilgan edi. Saylovoldi va’dalarga qaramasdan ishsizlikka qaratilgan to‘g‘ridan-to‘g‘ri xarakatlar oshirilmaganligicha siyosiy qoldi. Yangi konservatorlarning fikricha faqatgina tabiiy iqtisodiy mexanizmlar samarali mehnat bozorini tiklashi mumkin edi.
Tuzilmaviy siyosatning yangi elementi xususiylashtirish dasturlarini amalga oshirishdan iborat bo‘ldi. Ammo g‘arbning boshqa ilg‘or mamlakatlaridan farqli o‘laroq nemis neokonservatorlari bu sohani ustivor deb hisoblamadilar. Xususiylashtirishning birinchi o‘n yilligi davomida G.Kol hukumati (1982-1992) budjeti atigi 10 milliard marka jalb qila oldi, xolos. Shu bilan birga xalq xo‘jaligi faoliyatida katta rol o‘ynamaydigan unchalik katta bo‘lmagan korxonalar xususiylashtirildi. Kichik va o‘rta biznesga nisbatan yuritilgan rag‘batlantirish siyosati muhimroq rol o‘ynadi. Bu siyosatning asosiy usuli korporativ mablag‘ga cheksiz imtiyozlar beruvchi soliq-moliya islohotini amalga oshirishdan iborat bo‘ldi. E’tibor o‘rta tadbirkor qatlamlarga qaratildi. Tiklanayotgan iqtisodiyot skeletini biznes bilan shug‘ullanuvchi (bozor konyukturasi yuqori investitsion xatarga ega, innovatsion texnologiyalarning faol jalb qiluvchi 20 dan 200 million marka aylanma kapitalga ega bo‘lgan 15 mingta kompaniya tashkil etdi. Jismoniy shaxslarning aloqalari esa, aksincha oshirildi.
qishloq xo‘jaligi ishlab chiqarishi sohasida asosiy e’tibor yirik ishlab chiqaruvchilarga qaratildi. Kol hukumati qishloq xo‘jaligida band bo‘lgan sonini qisqarishi ( u 80-yillarning oxiriga kelib, iqtisodiy faol aholining 4,5% gacha tushib qoldi) va yer mulklarni birlashtirishni rag‘batlantirdi. qishloq xo‘jaligida foydalaniladigan yerlar maydoni qisqardi. Bu davrda qishloq xo‘jaligi mahsulotlari hajmining o‘sishi o‘simliklarning yangi serhosil navlarini yaratish va hayvonlar zotlarini seleksiya qilish, ekinlarni kimyoviy himoya qilish vositalarini yangilash va ishlab chiqarishni mexanizatsiyalashtirish hisobidan ta’minlandi. GFR agrar sektorda daromad olish bo‘yicha hali ham Fransiya, Gretsiya, Ispaniya, Portugaliyadan ortda edi, ammo bu sektor mamlakatning oziq-ovqatga bo‘lgan ehtiyojining 75:ini qondira olardi.
Kol hukumati ichki siyosatining omadli ekanligi ko‘p jihatdan iqtisodiy sikl doirasida o‘sish fazasi boshlanganligiga bog‘liq edi. Takror ishlab chiqarish inqirozdan chiqish 1983 yildan boshlandi va keyingi 8 yil davomida ishlab chiqarish hajmi barqaror o‘sib bordi. O‘sish cho‘qqisi 1980 yilga to‘g‘ri keldi, YAIM o‘sishi o‘sha yili 4,5%ni tashkil etdi. Ayniqsa, mashinasozlik, avtomobil, kimyo, elektron-texnik sohalar yuqori sur’atlar bilan rivojlandi. Fan yutuqlarini jalb qilingan tovarlar bozorida GFR Yaponiyani ortda qoldirib, dunyoda ikkinchi o‘ringa chiqib oldi (20%). Eksport operatsiyalari umumiy hajmi bo‘yicha ham GFR AQSHDan keyin ikkinchi o‘rinni egalladi. Sanoat ishlab chiqarishi o‘sishi natijasida eksportning tez o‘sib borishi tashqi savdo musbat saldosini barqaror oshirib borishga imkon berdi. 1990 yilda u allaqachon 148,5 milliard markani tashkil etdi (ikki yil oldin 128 mlrd.marka). Ishsizlik muammosiga ham asta-sekin hal qilina bordi. Ishsizlik darajasi sekin, ammo bir maromda pasaya bordi. 1990 yilda u o‘n yil ichida ilk bor 2 mln. kishidan (iqtisodiy faol ahamiyatining 7%i) kamroqni tashkil etdi. O‘sish yillarida GFR moliyaviy tizimining barqarorligi, markaning xalqaro hisob-kitoblarda ishlatiladigan pul birligi sifatidagi rolini saqlab qolishga imkon berdi.
Tashqi siyosatdagi ustivor yo‘nalishlar G.Kol tomonidan kansler lavozimi uchun kurash davridayoq e’lon qilingan edi. U GFRning demokratiya va xalqaro-huquq tizimini mustahkamlash, Atlantik yakdillik prinsipiga rioya qilish, ammo NATO a’zolari o‘rtasida teng huquqli munosabatlarga intilgan holda Yevropa integratsiyasida Fransiya-G‘arbiy Germaniya ittifoqining asosiy rolini tan olgan holda integratsiyaga faol yordam berishga harakat qiluvchi dunyo ham jamiyati a’zosi sifatida rolini mustahkamlash zarur deb hisoblar edi. G.Kol GDR suverenitetini so‘zsiz tan olar, ammo ikkita nemis davlati o‘zaro munosabatlarning (“ichki Germaniya masalasi”) xalqaro-huquqiy xarakterga ega bo‘lishi noto‘g‘ri deb hisoblardi.
G.Kol hokimiyat tepasida bo‘lishining ilk yillarida NATO bo‘yicha strategik sheriklar bilan munosabatlarni mustahkamlashga e’tibor qaratdi. Urushga qarshi harakatning keng yoyilishiga qaramasdan uning hukumati GFR hududida o‘rta va kichik uchar raketalarni joylashtirish bo‘yicha barcha shartnomalarga qat’iy rioya qilardi. G‘arbiy Germaniya diplomatiyasi Buyuk Britaniyaning Folklend (malvin) orollari uchun kurashi va AQShning Grenadagi botirib kirishini ma’qulladi. Hukumat darajasida GFR SOI dasturiga qo‘shildi. 1986 yil Reysyevikdagi R.Reygan va sovet rahbari muzokoralarida Reyganning qat’iy pozitsiyasini qo‘llab-quvvatladi. Shu bilan bir vaqtda ittifoqchilar bilan tenglarcha munosabatda bo‘lishga eirshdi. 1984 yilda 1954 yildagi Parij kelishuvlaridagi harbiy ishlab chiqarish va qurolli kuchlarni rivojlantirishdagi eng oxirgi cheklashlar bekor qilindi.
G.Kol tashqi ishlar vaziri lavozimini o‘zida saqlab qolgan Gensherning faol qo‘llab-quvvatlashiga tayanib, Yevropadagi integratsion jarayonning yangi bosqichini boshlashga katta hissa qo‘shdi. “Gensher-Kolombo rejasi”ni amalga oshirish doirasida G.Kol 1989 yildagi Shtutgartda bo‘lib o‘tgan Yevropa hamjamiyati rahbarlari uchrashuvida va “Yevropa Ittifoqi to‘g‘risidagi tantanali deklaratsiyasi”ning imzolanishida ishtirok etdi. 1984 yildan Fransiya G‘arbiy Germaniya aloqalari faollasha bordi. Ularning tez-tez ro‘y berishi va strategik xarakteri Adenauer va de Goll davrini eslatardi. Shu narsa diqqatga sazovorki agar 80-yillarning birinchi yarmida Reygan va Tetcher bilan uchrashuvlarda Gol ko‘pincha G‘arbdagi o‘sha davr konservativ kuchlarining umumiyligi (ularga G‘arbiy Germaniya xristian demokratiyasini ham qo‘shib, to‘g‘risida fikr yuritgan bo‘lsa, Mitteran bilan yaqinlashgandan so‘ng bunday o‘xshatishlar unga xos bo‘lmay qoldi. Fransiya-G‘arbiy Germaniya hamkorligi, “Yagona Yevropa Akti”ning ishlab chiqilishi va 1986 yilda qabul qilinishiga sabab bo‘lgan eng muhim omillardan biri bo‘ldi.
80-yillar o‘rtalaridagi xalqaro munosabatlar xarakterining o‘zgarishi bilan GFRning global siyosatiga tuzatishlar kiritildi. G.Kol oliy darajadagi Sovet-Amerika muloqotini faol qo‘llab-quvvatladi. U o‘rta va kichik masofalarga uchuvchi raketalar masalasining hal etilishida (qurolli kuchlarni qisqartirish bilan Amerika yadro kollaklari bilan jihozlangan nemis raketa tashuvchilarini hisobga olish (ro‘yxatga olish)ga rozi bo‘lish bilan) hal etuvchi rol uynadi. 1988 yil oktabrida G.Kolning Moskvaga safari va 1989 yil iyunidagi M.Gorbachevning javoban tashrifi ikkala mamlakat rahbariyati o‘rtasidagi samarali va intensiv muloqotga zamin yaratdi. Sovet-G‘arbiy Germaniya hamkorligining asosiy yo‘nalishlaridan biri SSSRda yashovchi nemis millatiga mansub fuqarolar taqdiri, ularning tarixiy vataniga ketishlarini qonuniylashtirish va ta’minlash muammosi bo‘ldi. Keyinchalik, SSSR hududida bo‘lgan siyosiy o‘zgarishlarga qaramasdan Sovet-Germaniya aloqalarining ijobiy va barqarorligi saqlanib qoldi. Bu samarali hamkorlik G‘arbiy Germaniya diplomatiyasining asosiy vazifasi- Germaniya birlashishi muammosining hal etilishini ancha yengillashtirdi.

Sharqiy Germaniyada sotsializmning tanazzulga yuz tutishi va Germaniyaning birlashishi.

80-yillarda ikkala nemis davlatlari munosabatlarida yangi xususiyatlar namoyon bo‘la boshladi. GDRdagi rasmiy targ‘ibotda kutilmaganda umumgermaniya motivi faollashdi. “Umumiy madaniy meros” to‘g‘risidagi tez-tez qo‘llana boshlandi, Fridrix 11 va Bismark kabi shaxslar “tiklandi”. Xonekkerning GFRda “demokratik kuchlar” g‘alabasidan keyin Germaniyaning birlashish imkoniyati to‘g‘risidagi bayonoti shov-shuvli bo‘ldi. 1981 yildagi Xonekker va Shmidt uchrashuvida ilk bor Yevropa qit’asida xavfsizlik uchun GFR va GDR ning “umumiy javobgarligi” tushunchasi tilga olindi. Bu qadamlar 80-yillar boshidagi “sovuq urush”ning yana avj olish davrida, ayniqsa, ko‘proq ko‘zga tashlandi. Faqatgina SSSRda hokimiyat tepasiga M.Gorbachyov kelgandan so‘ng Xonekkerning “o‘ziga xos mavqei” OVD bo‘yicha ittifoqchilar harakatlariga moslashib bordi.
Sharqiy Germaniya rahbariyatining yangi yo‘li Bonnda qo‘llab-quvvatlandi. Voqealar rivojini tezlashtirmasdan va o‘z qadamlari to‘g‘risida jar solmasdan G.Kol hukumati GDRni iqtisodiy qo‘llab-quvvatlash bo‘yicha choralar ko‘rdi. 1983-1984 yillarda umumiy qiymati 1,9 milliard markadan iborat kredit berish to‘g‘risida shartnoma tuzildi. Ikkala hukumatning so‘zsiz (jim) roziligi bilan ikkala mamlakat universitetlari, shahar jamoalari, ijodkor ziyolilar guruhlari o‘rtasida to‘g‘ridan-to‘g‘ri aloqalar o‘rnatildi. 1987 yilda tarixda ilk bor GDR rahbari Bonnga tashrif buyurdi. Uning “ishchi xarakteri”ga qaramasdan, GFR rahbarlari xorijiy davlat rahbarlarini qabul qilishdagi barcha tantanaviy normalarga rioya qilishga harakat qilishdi. Ammo Xonekker hech qanday liberal-islohotchi emas edi. GFR bilan munosabatlarni yumshatishga harakat qilish o‘z hokimiyatini mustahkamlashga bo‘lgan pragmatik intilishdan iborat edi. GDR hukumatining ichki siyosatida, aksincha konservativ kayfiyatlar kuchaydi. Xonekker va uning atrofidagilarining hokimiyati yaqqol avtoritar xarakterga ega bo‘la boshladi. O‘zgacha fikrlovchilarni qatag‘on bilan yo‘q qilish usullari ko‘proq qo‘llanila boshlandi.
SSSRda qayta qurish boshlanganidan so‘ng GDR rahbariyati Gorbachevning islohoti yo‘lidan borishdan voz kechdi. Bu haqda 1987 yilda “Shtern”ga bergan intervyusida GYASpning asosiy mafkurasi K.Xaker ochiqchasiga shunday dedi:”Agar qo‘shinsiz devoriy bezaklarni almashtirsa, bu siz ham ta’mirni boshlashingiz kerak degani, emas-ku?!”. 60-yillardagi islohot natijalari o‘z kuchini yo‘qota boshladi. Sharqiy Germaniya iqtisodiyoti tez sur’atlar bilan rentabellik va dunyo bozorida raqobatbardoshlik boshladi. Tashqi zayomlarning asosiy qismi G‘arbdan umumiste’mol mollari, oziq-ovqat va shaxsiy foydalanish uchun avtomobil sotib olishga sarflanar edi. 80-yillarning oxirida GDRning barcha fuqarolari “Intershop” (sovet “Berezka” tizimiga o‘xshash) savdo tizimi xizmatlaridan foydalanish huquqini qo‘lga kiritishdi. Faravonlik davlat qarzlarining keskin o‘sib borish hisobidan saqlanib turdi. Agar 1971 yil GDRning g‘arbiy davlatlardan qarzi 3,5 mlrd markidan iborat bo‘lgan bo‘lsa, 1989 yilga kelib u 10 baravar oshdi. Moliyaviy inqiroz xavfi real bo‘lib qoldi. GDR aholisi o‘rtasida APATIYA ijtimoiy IJDITENIYESTVO kayfiyatlari paydo bo‘lishi bilan birga talabchanlik oshishi G‘arb iste’mol standartlariga moslashish kuzatila boshlandi. Barcha muammolarni Germaniyaning qo‘shilishi orqali hal qilish g‘oyasi tobora ommaviylashib bordi.
O‘sib borayotgan ichki siyosat inqirozi Xonekker hukumatini ochiq demogogiya va terrorni qo‘llashga majbur etdi. GDR fuqarolarining G‘arbga qochib o‘tishga urinishlari berahmlik bilan jazolanar edi. “Shtazi” maxsus xizmati keng qamrovli josuslik tizimini yaratdi. GDR aholisi atigi 8,4 mln. kishini tashkil etgani holda davlat xavfsizligi vazirligi shaxsiy tarkibi bu yillarda 100 ming kishidan ortiq bo‘lib, yana shuncha kishi “Shtazi” agentlik tarmog‘iga jalb qilingan edi (shu bilan birga, shuni hisobga olish kerakki, 2 mln. kishidan ortiq BYASp a’zolari ham bor edi). Ammo baribir sotsialistik tuzum tanazzulga uchrayotgan edi. Uning darakchisi 1989 yil kuzidagi Chexoslovakiya bilan ochiq chegara orqali Avstriya va GDRga yo‘nalgan qochoqlar oqimi bo‘ldi.
Muammo yechimi GDRning 40-yilligini nishonlash kunlarida qo‘lga kiritildi. M.Gorbachevning 6 oktabr 1989 yildagi safari sirtdan “do‘stona” vaziyatda o‘tgan bo‘lsada GYASPdagi ichki partiyaviy muxolifotga ishonch bag‘ishladi, 7-8 oktabrda bo‘lib o‘tgan va politsiya bilan to‘qnashuvlarga olib kelgan ommaviy chiqishlar davlat rahbarlarini siyosiy xatolarda ayblashga asos bo‘ldi. 1989 yil 18 oktabrda GYASPning 1X plenumida Xonekker egallagan lavozimlaridan chetlashtirildi. Uning o‘rnini Egon Krens egalladi.
Hukumat yuqori eshelonlarida tozalash boshlandi. Ammo GYASPning yangi rahbariyati mamlakat boshqaruvini tezda qo‘ldan bera boshladi. Deyarli har kuni GDRning turli shaharlarida ommaviy mitinglar va namoyoishlarga bo‘lib o‘tirdi. 7 noyabrda Vazirlar Kengashining butun tarkibi Villi Inter rahbarligida iste’foga ketdi. 8 noyabrda esa GYASP Mqning tarkibi tubdan o‘zgartirildi. 13 noyabrda Xalq palatasi Vazirlar Kengashining yangi raisi lavozimiga mashhur partiyaviy muxolifoti GYASPning Drezdendagi okrug qo‘mitasi birinchi kotibi Xans Madrovni sayladi. Madrov tezda GFR bilan “shartnomaviy hamjamiyat” tuzish rejasini ma’lum qildi. Unda bosqichma-bosqich ikkala Germaniya davlatlarining iqtisodiy, valyuta va transport ittifoqini shakllantirish, konferensiya tuzish va kelgusida federatsiya tuzish ko‘zda tutilgan edi. Bu reja G.Kol tomonidan qo‘llab-quvvatlandi.
1989 yil dekabridagi tez ro‘y bergan “Sharqiy Germaniyacha qayta qurish” GYASP siyosiy monopoliyasining barham topishiga olib keldi. 1 dekabrdayoq GDR konstitutsiyasidan partiyaning rahbarlik roli to‘g‘risidagi modda chiqarib tashlandi. Ikkikun o‘tgach GYASP Mq X11 plenumi partiya safidan Xonekker rahbarligidagi sobiq yetakchilarni chetlatish to‘g‘risida qaror qabul qildi. 8 dekabrda GYASP Favqulodda syezdida E.Klens ham o‘z vazifasidan ozod qilindi. Syezd partiya rahbari etib sobiq GYASP faollari tomonidan partiya ustavini buzilishi va uning qonuniyligini tergov qiluvchi maxsus guruh rahbari Gregor Gizini sayladi (Bosh kotib lavozimi va siyosiy byuro bekor qilindi). Partiyaning o‘zi Demokratiya sotsializm partiyasi (DSP)ga aylantirildi.
1989 yil noyabridan boshlab GDRda mavjud partiyalarning o‘zgarib borishi va yangilarining shakllanish jarayoni ro‘y berayotgan edi. Yangi fuqarolik harakatlari ichida eng obro‘lilari “Yangi forum”, “Demokratik PRORO‘V”, “Yashil partiya”, “Demokratiya hozir”, “Tinchlik va inson huquqlari uchun tashabbus”. G‘arbiy Germaniyadagi GSDPning faol yordami bilan sotsial-demokratik partiya (SDP) tashkil qilingan edi. 1990 yil yanvarida o‘z dasturiy asoslariga ko‘ra Bovariyadagi XSIga juda yaqin bo‘lgan Nemis Sotsial Ittifoqi (NSI) ta’sis etilgan edi. Tez orada NSI va XSI o‘rtasida o‘ta mustahkam aloqalar o‘rnatildi, axir NSI asosan GDRning janubiy rayonlarida faoliyat ko‘rsatardi. G‘arbiy Germaniyadagi XDI esa, aksincha, o‘zining Sharqiy Germaniyadagi sherigi bilan yaqinlashishga shoshilmas edi. Faqatgina GDRdagi ilk erkin saylovlar arafasida G.Kol Sharqiy Germaniya xristian demokratlari rahbari Lotar de Mezyeni ochiqchasiga qo‘llab-quvvatlashga botindi. EDP ham uzoq muddat o‘zining “tarixiy ittifoqchisi”-Germaniya liberal demokratik partiyasi bilan aloqa qilishdan bosh tortib turdi. Rahbariyati o‘zgarishiga qaramasdan ko‘pgina nemislar GLDPniilgarigi siyosiy yo‘l bilan rivojlanish uchun javobgarlardan biri deb hisoblashardi. GYASPning Demokratik blokka kiruvchi boshqa sheriklari - Milliy-demokratik partiya va dehqonlar demokratik partiyasi FRGga o‘z sheriklariga ega bo‘lishmadi va murakkab ahvolda qolishdi.
1990 yil 18 martdagi saylovlar arafasida GDRda siyosiy kuchlarning birlashuvi ro‘y berdi. 5 fevralda G. Kol taklifi bilan Sharqiy Germaniyadagi XDI, NSI va Demokratik PRORIV “Germaniya uchun Alyans”ga birlashishdi. Bu koalitsiya amalda GFR rahbariyati tomonidan rasman qo‘llab-quvvatlandi va ikkala Germaniyani birlashish bo‘yicha yanada radikal dastur bilan chiqdi. “Yangi forum”, “Demokratiya hozir”, va “Tinchlik va inson huquqlari uchun tashabbus” esa “Ittifoq-90”ga birlashishdi. “Erkin demokratik ittifoqi” blokini GLDP, “Germaniya forumi partiyasi” va GDRda paydo bo‘lgan EDP bo‘limlari tashkil etishdi. Sharqiy Germaniya ekologik, fashistik va nokommunistik so‘l guruhlar yagona ro‘yxatga tushish haqida kelishib olishdi.
18 martdagi saylovlar kutilgan natija berdi. XDI 40,9% ovozga ega bo‘ldi, NSI-6,32%, “Demokratik PRORIV”-0,92% (shunday qilib, “Germaniya Alyansi” 48,14%) ovozga ega bo‘lishdi. SDP-21,64%, DSP-16,38%, “Erkin demokratlar ittifoqi”
-5,28%, “Ittifoq-90”-2,9%, Dehqonlar demokratik partiyasi-2,18%, Milliy demokratik partiya-0,39% ovozga ega bo‘ldi. “Yashillar”, “Demokratik xotin-qizlar ittifoqi” va “Birlashgan so‘l kuchlar” ro‘yxati uchun 2,47% ovozga ega bo‘lishdi. Shunday qilib, GFR tomonidan to‘g‘ridan-to‘g‘ri qo‘llab-quvvatlangan partiyalarning siyosiy ustunligi shubhasiz edi. Ammo Xalq palatasi tarkibi juda turli-tuman bo‘lib, NSI rahbariyati “Alyans”dagi sheriklari bilan parlamentar koalitsiya tuzishdan bosh tortdi. Hukumat tuzish uchun G.Kolning shaxsan aralashuvi bilan murakkab muzokaralar o‘tkazish kerak bo‘lib qoldi. 23 martda barcha uch partiya “Germaniya Alyansi”, SDP va “Erkin demokratlar Erkin demokratlar ittifoqi” (unga Milliy-demokratik partiya ham qo‘shildi) ishtiroki bilan “yirik koalitsiya” tuzish bo‘yicha qaror qabul qildi. Murosaga keluvchi muxolifotni fuqarolik harakatining birlashgan fraksiyasi tashkil etgan bo‘lsa, DSP esa “murosasiz” fraksiyani tashkil etdi. “Katta koalitsiyani” L.de Mezyer boshqardi. Germaniya birlashishi uchun yo‘l ochiq edi, ammo bu masalani xalqaro jihati ham bor edi.
Germaniya birlashishining xalqaro-huquqiy formulasi “2q4” birlashma (FRG, GDR va ikkinchi jahon urushlari g‘oliblari- AQSH, SSSR, Buyuk Britaniya, Fransiya)ning muzokoralari mavzusiga aylandi. Bu muzokoralar 1990 yil mayida boshlandi. Britaniya va Fransiya rahbarlarining shoshilmaslik pozitsiyasiga qaramasdan, bu muzokoralar ishtirokchilari nemis xalqining o‘z taqdirini o‘zi hal qilish huquqini tan olishdi. SSSR prezidenti Gorbachevning birlashgan Germaniya rahbariyatiga mamlakatning harbiy va iqtisodiy blokiga kirish masalasini o‘z ixtiyoriga berish va GDRdan sovet harbiylari guruhini chiqarish to‘g‘risidagi qarori muhim rol uynadi. Umuman, GDRni GFRga qo‘shib olish bilan Germaniyani birlashtirishga rozi ekanligini Gorbachev G.Kolga 1990 yilning 10 fevralidayoq aytgan edi.
12 sentabr 1990 yilda “2q4” ishtirokchilari tomonidan “Germaniya masalasini” uzil-kesil hal etish to‘g‘risidagi shartnoma imzolandi. Bu xujjat imzolanishi bilan Germaniyaning urushdan keyingi huquqiy reabilitatsiyasi yakunlandi. Shartnomada Germaniyaning urushdan keyingi chegaralari daxlsizligi FRGning ommaviy qirg‘in quroliga ega bo‘lishi, foydalanishi yoki ishlab chiqarishi mumkin emasligi qat’iy belgilangan edi. Shartnomaga ko‘ra Germaniya o‘z qurolli kuchlarini kerakli darajada qisqartirishi va uning yeridan “faqat tinchlik tarqalishi” uchun talablarga qat’iy rioya qilishi kerak edi. Sharqiy Germaniyada Sovet qo‘shinlarining 1994 yilgacha bo‘lishi va ularni chiqarish tartibi ham tartibga solindi.
Ikki nemis davlati integratsiyasi qo‘shilishning xalqaro jihatlari tartibga solinmasdan boshlangan edi. 1990 yilning may oyidayoq GDR va GFR hukumatlari tomonidan 1 iyulga kuchga kirgan ikki mamlakatning iqtisodiy, valyuta va ijtimoiy ittifoqi to‘g‘risidagi shartnoma imzolangan edi. 22 avgustda GDR Xalq palatasi GFRning saylov huquqi asosida (besh foizlik cheklanish ham hisobga olingan holda) umumgermaniya saylovlari o‘tkazish to‘g‘risida qonun qabul qildi. GDRNi GFR asosiy qonuni 23-moddasiga ko‘ra, bu qonun amal qilish doirasiga qo‘shish to‘g‘risida qaror qabul qilindi. Bu esa GDRning davlatchiligi barham topishi va uning hududida G‘arbiy Germaniya qonunchiligi joriy etilganligini bildirardi. Bu voqea sanasi sifatida 1990 yil 3 oktabri belgilandi. 24 avgustda Bundestagga Xalq palatasining GDRni GFRga qo‘shish to‘g‘risidagi qarorini qo‘llab-quvvatladi va umumgermaniya saylovlari 1990 yil 2 dekabrda belgilangan edi. Bu qarorlar 31 avgustda imzolangan va 1990 yil 3 oktabrda kuchga kirgan “Germaniyaning birlashishi to‘g‘risidagi Shartnomada” kiritilgan edi. 3 oktabrdan boshlab GDR dunyo xaritasidan yo‘qoldi. Oktabrning o‘rtalarida Sharqiy Germaniyadagi ma’muriy tizim G‘arbiy Germaniyadagi bilan birlashtirilgan edi: okruglarga bo‘lish o‘rniga oldingi beshta yerlarga bo‘lish tiklandi. Yerlardagi landtaglarga (mahalliy parlament) saylovlar 14 oktabrda bo‘lib o‘tdi. Brandenburgda sotsial-demokratlar, qolgan to‘rtta yer-xristian demokratlarning qo‘li baland keldi. 2 dekabrda butun Germaniya hududida Bundestag uchun saylovlar o‘tkazildi. Bu saylovlar hukmron koalitsiyaning ishonchli g‘alabasi bilan yakunlandi. XDI 36,7% ovoz va 268 mandat, XSI-7,1% ovoz va 51 mandat, EDP-11% ovoz va 79 mandatga ega bo‘lishdi. 33,5% ovoz va 23 mandatga ega bo‘lgan GSDP o‘z pozitsiyalarini ancha mustahkamlab oldi. DSPni atigi 2,4% saylovchilar qo‘llab-quvvatlashdi, ammo parlament tarkibiga bir mandatni okruglarda g‘alaba qozongan 17 ta deputati kirishga muvaffaq bo‘ldi. Shunday yo‘l bilan atigi 12% ovozga ega bo‘lgan “yashillar” ham 8 deputatdan iborat kichik fraksiyani saqlab qolishga muvaffaq bo‘lishdi. Bundestagning 20 dekabr 1990 yildagi Ta’sis majlisida kansler G.Kol rahbarligida birinchi umumgermaniya hukumati tuzildi. GDRning oxirgi rahbari L. de Madyer bu jarayonda allaqachon yo‘q edi, chunki 17 dekabrda uni qo‘yilgan GDR MXV (Milliy Xavfsizlik Vazirligi) bilan hamkorlik haqidagi ayblov tufayli o‘z vakolatlarini topshirishiga majbur bo‘lgan edi.
Birlashgan Germaniyaning siyosiy va ijtimoiy-iqtisodiy taraqqiyoti.
Germaniyaning birlashishi mamlakatning xalqaro mavqeini ancha mustahkamladi. Ammo dunyo siyosati tizimidagi yangi mavqe’ nafaqat imtiyozlar, balki buyuk davlatga xos yangi siyosiy, moliyaviy va axloqiy majburiyatlarni olib keldi. 1990 yilning yanvaridayoq G.Kol GFR boshqa xalqaro muammolarni hal qilish, mojarolarni bartaraf etishdan chetga qola olmasligini ta’kidlagan edi. Bu juda ramziy bayonot edi, chunki uning vaqti BMT bayrog‘i ostida Fors ko‘rfazi mintaqasida harbiy harakatlarning boshlanishi bilan mos tushdi. Gap GFR harbiy doktrinasini tubdan o‘zgartirish to‘g‘risida borayotgan edi. Uzoq davom etgan bahs-munozaralardan so‘ng federal Konstitutsiyaviy sud “Germaniya barqarorligi va birligiga zarar keltirishi mumkin bo‘lgan mojaro va krizislarni bartaraf etish uchun” Bundesverni GFR va NATO a’zolari hududlaridan tashqarida ham ishga solish qonuniyligi to‘g‘risida qaror qabul qildi. qurolli kuchlar tarkibi ham qayta tuzildi Bundesver tarkibida 54 ming kishidan iborat “keskin vaziyatlarga javob berish (REAKSIYA) kuchlari” paydo bo‘ldi. Keyingi yillarda GFR NATOning xalqaro xavfsizlikni ta’minlash, strategiyasi jumladan bu blokni Yevropa sharqiga kengaytirish rejalarini qo‘llab-quvvatlab keldi. Bundesver uchun birinchi sinov Bosniya va Gersogovinadagi tinchlikparvarlik operatsiyasida qatnashishdan iborat bo‘ldi.
GFRning Natodagi siyosiy mavqeining o‘zgarishi uning ittifoqchilari tomonidan har tomonlama qo‘llab-quvvatlandi. AQSH prezidenti Katta J.Bush Shimoliy Atlantika blokida rahbariyatida GFRning ishtirokini ko‘zda tutgan holda “teng huquqli rahbarlik” g‘oyasini ilgari surdi. Ammo G.Kol shu bilan birga Rossiya ham mustahkam aloqalarni saqlab qolishga urindi. Bu yo‘nalishda hal qiluvchi qadam uning 1992 yil dekabrida Moskvaga tashrifi davomida qo‘yildi. Yelsin va Kolning 1992 yil 16 dekabridagi birgalikdagi bayonoti o‘zaro da’volardagi (NULEVOD RESHENIYE (?))ni mustahkamladi: Rossiya tomoni Rossiya (sobiq sovet) G‘arbiy guruh qo‘shinlarining kuchmas mulkiga da’vosida Germaniya esa Rossiya qo‘shinlari joylashtirilgan joylarda atrof-muhitga yetkazilgan zararni qoplash bo‘yicha da’vosidan voz kechdi. Rossiya qo‘shinlarining shoshilmaslik tarzda olib chiqilishiga vatanga qaytgan harbiylarni ish va yashash joyi bilan ta’minlash uchun to‘langan qo‘shimcha 550 million marka sabab bo‘ldi. Rossiya qo‘shinlarining Germaniyadan chiqarilishi 1994 yil 31 avgustda yakunlangan edi. Keyinchalik, Kol va Yelsin o‘rtasidagi munosabat do‘stona xarakterga ega bo‘ldi. 90-yillarning o‘rtalarida Rossiya-Germaniya siyosiy muloqotining xalqaro munosabatlar tizimi rivojlanishidagi ahamiyati 80-yillardagi Sovet-Amerika munosabatlari kabi edi.
G.Kol rahbarligi davrida Germaniya tashqi siyosatidagi eng ustivor yo‘nalish G‘arbiy Yevropadagi integratsiya jarayoni bo‘lib qoldi. Mamlakat birlashuvi keltirib chiqargan ulkan iqtisodiy qiyinchiliklarga qaramasdan, GFR Maastrixt kelishuvlari asosida integratsiyani chuqurlashtirishning faol tarafdorlari bo‘lib qoldi. 1995-1996 yillarda Fransiyaning yangi prezidenti J.Shirak bu masalada shoshilmasligi davrida, G.Kol Yevropa integratsiyasi jarayonida yetakchilik rolini o‘z qo‘liga oldi. 1996 yilda Parij va Bonn Yevropa Hamjamiyatlari ta’sis hujjatlaridagi bir qator nizomlarni o‘zgartirish va Maastrixtda bayon qilingan integratsiya dasturlarga aniqlik kiritish bo‘yicha tashabbus bilan chiqishdi. Gap eng avvalo valyuta ittifoqiga o‘tish mexanizmlari va Yeining kelgusida kengayishi muammosini hal etish to‘g‘risida borardi. G.Kol sanab o‘tilgan barcha masalalarni muhokama qilishda va Yeining XX1 asr boshida rivojlanish strategiyasini belgilab bergan 1997 yildagi Amsterdam shartnomasini imzolashga tayyorlashda hal qiluvchi rol o‘ynadi.
Birlashgan Germaniyaning Yevropa ittifoqida yetakchilik qilish da’volari faqatgina uning rahbariyati da’volaridan emas, balki yangi geopolitik vaziyatdan ham ko‘rinardi. Germaniya u bilan hamkorlik qilishni mo‘ljallagan qo‘shnilar va bozorlar qurshovida qolgan edi. Benilyuks mamlakatlari, Avstriya va Yeiga kirgan Skandinaviya mamlakatlarining ko‘pchiligi bilan birgalikda Germaniya norasmiy, ammo yaqqol ko‘zga tashlanuvchi Markaziy Yevropa yadrosini - Germaniya diplomatiyasining ko‘p yillik orzusini tashkil etdi. Germaniya, Vengriya, Chexiya, Polsha, Baltika mamlakatlari uchun jalb etuvchi strategik ittifoqchiga aylangan holda Sharqiy Yevropada ham faollashib bormoqda edi. 1991 yildagi Germaniyaning qat’iy diplomatik harakati keskin oqibatlarga olib keldi. Unda Germaniya hukumati Yugoslaviyadan ajralib chiqqan birinchi ikkita respublikalar suverenitetini tan olgan edi. Bu federatsiyaga qattiq zarba berish, ammo Sloveniya va Xorvatiyada Germaniya ta’sirini kuchaytirdi.
Germaniya birlashishining ichki oqibatlari ancha murakkab bo‘lib chiqdi. Turlicha ijtimoiy tuzumda o‘nlab yil yashash qo‘shni mamlakatdan dushman obrazini yaratishga qaratilgan rasmiy tashviqotning faolligi, ijtimoiy hatti-harakat va hayotiy qadriyatlarni turlicha qabul qilish, tarixan shakllangan psixologik xususiyatlar - buning hammasi haqiqiy yagona nemis millatini shakllanishini qiyinlashtirardi. Birlashish lazzati izidan o‘zaro qarama-qarshilik, jirkanish, G‘arbiy Germaniyadagi ishbilarmon va siyosiy doiralar tomonidan sharqiy nemislarni yashirincha kamsitishlar ro‘y berdi. GDR aholisining ilgarigi elitar guruhi-harbiy xizmatchilar, sportchilar, madaniyat xodimlari, o‘qituvchilardan sanoqli kishilargina yarasha (arzigulik) ish joyiga ega bo‘lishdi. Va aksincha, Sharqiy yerlardagi yangi va ishbilarmon va ma’muriy elita GFRning oldingi hududi yashaganlardan iborat bo‘lib qoldi. Germaniya birlashishining mo‘jizaviy iqtisodiy sanasi haqidagi umidlar xom-xayol bo‘lib chiqdi. Ijtimoiy-iqtisodiy tizimlarni birlashtirish strategik rejalashtirishsiz, sinovlar va xatolar yo‘li bilan amalga oshirildi. Oldingi ishlab chiqaruvchi va savdo infratuzilmasining barbod bo‘lishi, tuzilmaviy qayta-qurishning boshlanishi “yangi yerlar”da ishlab chiqarishning keskin pasayib ketishiga olib keldi. Bu yerda ishchi o‘rinlarning 50%dan ko‘prog‘i yo‘q qilingan edi. Ishsizlik, ichki shakllarini hisobga olgan holda 30%ni tashkil etdi. 1990 yil iyulida pul islohotining o‘tkazilishi Sharqiy Germaniya uchun “SHOKOVAYA TERAPIYA” bo‘ldi. GDV markalari doychmarkalarga almashtirildi. O‘tish davrida oylik maoshi, stipendiyalar, nafaqalar, yashash joyi uchun ijara to‘lovlarining oldingi hajmi saqlab qolindi va aholi uchun almashtirish 1:1 koeffitsent bilan bolalarga 2 ming markagacha, kattalarga 4 ming markagacha va nafaqaxo‘rlarga 6 ming markagacha summada amalga oshirildi. Bundan ortiq mablag‘lar 1:2 nisbatda almashtirildi. Ammo tez orada Sharqiy Germaniyadagi mahsulot bozori izdan chiqdi va bu yerlarda aholi turmush darajasi nihoyatda pasayib ketdi.
1990 yil avgustida GDR va GFR o‘rtasida imzolangan shartnoma GSHM tomonidan 1945-1949 yillarda uning ilgarigi egalari foydasiga musodara qilingan mulkni qayta taqsimlashdan voz kechishni qat’iy belgiladi. Bu yer mulkiga ham tegishli edi. Sharqiy Germaniya iqtisodiyotini isloh qilishning asosiy usullari odatdagi KOMMERCHESKAYA asosda xususiylashtirish dasturlarini amalga oshirish va bozor menejmentini joriy etishdan iborat bo‘ldi. Eng yirik xoldinglardan birining bazasida xususiylashtirishni amalga oshirish uchun Berlin homiylik boshqarmasi tuzilgan edi. Uning ixtiyoriga (ishonchli shaxs sifatida) sobiq GDRning 14 mingta davlat korxonalari topshirilgan edi. Ammo xususiylashtirish rejasi amalda barbod qilindi. Sotuvga qo‘yilgan korxonalarning past rentabelligi investorlarni jalb qilishga to‘sqinlik qilardi. Bir yil ichida homiylik boshqarmasi eng rentabel korxonalarning 1 mingtasini xususiylashtirishga muvaffaq bo‘ldi, ammo bunda budjet 4 mlrd. markaga ega bo‘ldi. Shu bilan birga sharqiy yerlarga mablag‘ qo‘yish ham allaqachon o‘nlab milliard markani tashkil etdi.
Sharqiy Germaniya sanoatini ma’muriy qayta qurishga urinish ham xuddi shunday samarasiz bo‘ldi. G‘arbiy germaniyalik mutaxassislar hisobiga ma’muriy personalni yoppasiga yangilash, menejmentning eng yangi tamoyillarini joriy etish, butunlay boshqa ishlab chiqarish madaniyati, asbob-uskunalarning texnologik qoloqligi, an’anaviy bozorlarning izdan chiqishi sharoitida kam samara berardi. Buning hammasi GFR hukumatini sharqiy yerlarni yangilash federal dasturlarini uzoq muddat ichida saqlab turishga majbur qildi. Yerlarga moliyaviy mablag‘ qo‘yishlar 1991 yilda 140-mlrd markani, 1992 yilda - 152 mlrd. markani, 1993 yilda esa 182 mlrd. markani tashkil etdi. GFR esa bu davrda yangi iqtisodiy krizisni boshdan kechirayotgan edi.
90-yillarning boshida G‘arbdagi yetakchi mamlakatlar iqtisodiy taraqqiyotida retsessiya (tanazzul) sezildi. Ammo Germaniya iqtisodiyoti ahvoli eng og‘ir edi. Inqirozning eng yuqori nuqtasi 1993 yilga to‘g‘ri keldi, unda YAIM 1,2% ga pasaydi. Mashinasozlikning yetakchi tarmoqlarida ishlab chiqarishning pasayishi 20-25%ni tashkil etdi. Ishsizlikning turg‘un o‘sishi boshlandi, u 1991 yilda 5,5%ni, 1993 yilga kelib esa 8,9%ni tashkil etdi. Bunday jiddiy iqtisodiy inqiroz sabablari qisman birlashish muammolari bilan bog‘liq edi. Sharqiy Germaniya iqtisodiyotini yangilash dasturlarini amalga oshirish o‘nlab yillar davomida G‘arbiy Germaniya iqtisodiyoti barqarorligi poydevori bo‘lgan moliyaviy tizim zo‘riqishiga sabab bo‘ldi. Budjet muvozanati uzoq muddat ichida izdan chiqqan edi. Allaqachon 1991 yilda hukumat xarajatlari balansi salbiy bo‘lib qoldi. Bu holat keyinchalik ham, butun 90-yillar davomida saqlanib qoldi. Davlat qarzlari o‘sa bordi, inflyatsiya belgilari paydo bo‘la boshladi. Hukumat soliqlarni va banklardagi protsent stavkalarini oshirishga majbur bo‘ldi. Ammo bu tadbirlar, moliyaviy yo‘qotishlarni juda kam miqdorda qoplab, ishbilarmonlik faoliyatini pasaytirdi va ishlab chiqarish qisqarishini yanada chuqurlashtirdi.
Germaniyaning G‘arbiy yerlarida sanoat ishlab chiqarishining pasayishiga o‘ziga xos sabablarga ega edi. Hal qiluvchi omil ishchi kuchining nihoyatda qimmatligidan iborat bo‘ldi. Sotsial bozor iqtisodiyoti sharoitida to‘g‘ri va bilvosita to‘lovlar, bonuslar va rag‘batlantirishlar murakkab tizimi asosida shakllanuvchi mehnatga haq to‘lash hajmi o‘ziga xos bo‘ldi. 90-yillarning boshlarida GFRDa bir soatlik ish 45 marka turardi, vaholanki bu ko‘rsatkich Yaponiyada-30, AQShda-24,8, Buyuk Britaniyada-22,8 markani tashkil etdi. Liberallarning ijtimoiy fondlarga to‘lovlari bilan birgalikda bu holat mahsulot tonnarxining oshishi va xorijiy investitsiyalarni nemis korxonalari jalb etishini ta’minladi. 90-yillarning boshlarida nemis kapitalining xorijga qarab oqishi ham ro‘y berdi. 1994 yilda iqtisodiy konyukturaning jonlanishi ko‘zga tashlandi. YAIMning o‘sishi 2,8%ni tashkil etdi. Ammo 1995-1996 yildayoq yangi inqiroz boshlandi. Ishlab chiqarishning chuqur pasayishi ro‘y bermagan bo‘lsa-da, barcha makroiqtisodiy ko‘rsatkichlar jiddiy tizim nomutanosibliklari saqlanib qolishidan guvohlik berardi. Ishsizlik turg‘un o‘sib borardi, uning eng yuqori cho‘qqisi 1997 yil bo‘ldi, o‘shanda ishsizlar iqtisodiy faol aholining 11,3%ini tashkil etdi. O‘n yillik boshida YAIM 40%ini tashkil etgan davlat qarzlari ham muntazam o‘sib bordi va 1996 yilga kelib YAIMning 60%dan oshib ketdi. YAIM o‘sishi bilan birga yo‘l bergan 1997 yildagi inqirozni yengish asosan eksportning oshishi bilan bog‘liq edi. Ammo investitsion faollik, to‘lovga qodir bo‘lgan ichki talab stagnatsiyasi GFR iqtisodiyotining butun inqirozdan chiqishiga umid bog‘lashga xalaqit berardi. Bunday sharoitda hukumat o‘z siyosatiga tuzatishlar kiritishi kerak edi. Asosiy shior har tomonlama iqtisod qilish bo‘lib qoldi. G.Kol hukumati umumiy ish haqining yarmidan ko‘proq darajasigacha soliqlarni oshirishga, davlat xajaratlarini, jumladan sharqiy yerlarni iqtisodiy qo‘llab-quvvatlash uchun xarajatlarni keskin kamaytirishga majbur bo‘ldi. “Mehnatga ko‘maklashish to‘g‘risdagi qonun”ga muvofiq (1986 y) malaka oshirish, qayta tayyorlash uchun mablag‘lar (assignotsiyalar), ishsizlik nafaqasi ancha qisqartirilgan edi. Sog‘liqni saqlash va nafaqa bilan ta’minlash bo‘yicha xarajatlar kamaytirildi. Bunday noommaviy choralarning qo‘llanilishi hukumat obro‘sining tezda tushib ketishiga sabab bo‘ldi.
Germaniyada 90-yillarning birinchi yarmi davomida siyosiy vaziyat barqaror edi. Jada ro‘y bergan mamlakatning birlashishi uning tashkilotchisi - xristian demokratlar ustunligini mustahkamlashga xizmat qildi. 1994 yil G.Kol partiyasiga navbatdagi tantanani tuhfa etdi. May oyida mamlakat prezidenti etib, XDI vakili, 1987 yildan GFR konstitutsion sudi raisi bo‘lgan, 60 yoshli huquqshunos R.Xersog tanlandi. Kuzda Bundestagga navbatdagi saylovlar bo‘lib o‘tdi. Muxolifot o‘z mavqeini ancha mustahkamlashga muvaffaq bo‘ldi. GSDP 36,4% ovoz va 252 mandatga ega bo‘ldi. DSP deyarli 5%li cheklanishgacha yetib bordi - 4,4% ovoz, sharqiy yerlardagi saylovchilarning qo‘llab-quvvatlashi DSP fraksiyaning 30 deputatgacha oshirishga imkon berdi. Sharqiy yerlardagi o‘z sheriklari va “Ittifoq 90” blokidagi huquqni himoya qiluvchi partiyalar bilan koalitsiyaga birlashgan “yashillar” yana muvaffaqiyatli ishtirok etishdi. Bu koalitsiya 7,3% ovoz va 49 mandatga ega bo‘ldi.
Shunga qaramasdan hukumat koalitsiyasi parlamentda ko‘pchilikni saqlab qoldi. XDI 34,2% ovozga (244 mandat), XSI - 7,3% ovozga (50 mandatga) ega bo‘ldi. Yomon iqtisodiy ahvolni hisobga olgan holda, bu yutuq G.Kolning katta shaxsiy muvaffaqiyati, nemis xalqining uni Germaniyani birlashtirishdagi xizmatlarini qadrlashi e’tirof etildi. Eng ko‘p zarar ko‘rgan XDIG‘XSI ittifoqchisi-erkin demokratlar partiyasi bo‘ldi, u atigi 6,9% ovoz va 47 mandatga ega bo‘lgan edi. EDP rahbariyati yangi vaziyatga mos keluvchi jiddiy dasturni taqdim eta olmadi. Natijada partiya rahbari K.Kinkel o‘z lavozimidan mahrum bo‘ldi, Genner ham faol siyosiy faoliyatdan chetlashdi.
Navbatdagi 1998 yildagi parlament saylovlarigacha qolgan to‘rt yil mobaynida xristian demokratlar na o‘z obro‘larini oshirishga, na dasturlarini yangilashga muvaffaq bo‘lishmadi. Faqatgina 1918 yil davomida iqtisodiy ko‘rsatkichlarning oshishi saylov kompaniyasi omadli bo‘lishiga umid qilishga mos bo‘lishi mumkin edi. YAIMning o‘sishi dastlabki 8 oy ichida 2,2% ni tashkil etdi, Osiyo moliyaviy inqirozi Germaniyaga unchalik ta’sir ko‘rsatmagan edi. XDI saflarida yangi ko‘zga tashlanuvchi rahbar paydo bo‘ldi- Volfgan Shoyble - Bundestagdagi XDIG‘XSI birlashgan fraksiyasi raisi. Saylovlarda xristian demokratlarni Kol-Shoyble juftligi boshqarardi va partiyaning ilgarigi xizmatlari va uning kelajagi ramzi edi.
1998 yil saylovlari arafasida sotsial-demokratlar safida ham ikkita rahbar bor edi. Ulardan birining (Oskar Lafonten) bu darajaga ko‘tarilishi 80-yillarning boshidayoq boshlangan edi. Lafonten modernistlar guruhi vakili edi. Modernistlar- an’anaviy so‘l sotsial demokratiyadan qat’iyan farq qiluvchi partiyaning yangi so‘l qanoti edi. Partiya oqsaqollari - V.Brandt, E.Epler, E.Bar yordami bilan Lafonten xalqaro xavfsizlik, ekologiya, terrorizmga qarshi kurash, jamiyatning dolzarb muammolarini yechish masalalariga bog‘liq bo‘lgan GSDP dasturining yangi jihatlarini ishlab chiqa boshladi. U so‘zsiz bandlikni kengaytirish, sanoat ishlab chiqarishi o‘stirish, iste’molchilik g‘oyalarini rag‘batlantirishdan voz kechish uchun kurashib, sotsial davlat modelini buzish emas, balki uni qayta qurishga, uning markazlashganligi, byurokratlashganligini kamaytirishga chaqirardi. Bu g‘oyalar GSDP tarafdorlarini ham “yangi sotsial harakatlarning” “e’tiroz bildiruvchi saylovchilari” hisobidan ham G‘arbda oshib borayotgan “nomaterialistik yashash tarzi” tarafdorlari hisobidan ko‘paytirishga qaratilgan edi.
Uzoq muddat davomida Lafonten partiya raisi X.Y.Fogel soyasida qoldi. 1990 yil saylovlarida GSDP bir yil oldin partiya yetakchisi faol ishtiroki bilan tasdiqlangan yangilangan dastur bilan tayyorgarlik ko‘rgan edi. Uning leytmotivi radikal Yevropaparastlik g‘oyasidan iborat edi. Ammo Germaniya birlashishi davrida ro‘y bergan saylovdagi mag‘lubiyat Fogelning siyosiy e’tiborining so‘nishini boshlab berdi. 1994 yilga kelib, Lafonten so‘zsiz GSDP ning ma’naviy yetakchisi edi, saylovdagi navbatdagi omadsizlikdan so‘ng partiya rahbari lavozimiga ham ega bo‘ldi. Ammo Lafontenning bo‘sh joyi o‘ta radikal obrazi, favqulodda keskin bahs-munozaraga kirishish va oshkora CHESTOLYUBIYE edi. Matbuot uni qoralab “yashil oyatulloh” va “kichik Napoleon” deb atadi. Saylovlarda muvaffaqiyatga erishish uchun partiyaga o‘zga qiyofaga ega rahbar kerak edi. Bu rahbar Gerxard Shreder edi.
G.Shreder ham GSDP rahbariyatida yangi odam emas edi. 1978-1980 yillarda u GSDP yoshlar tashkilotini boshqardi, 1986 yildan esa partiya boshqaruviga kirar edi. Yuridik ma’lumot olishga muvaffaq bo‘lgan ishchi oila farzandi, tajribali siyosatchi bo‘lgan Shreder nafaqat partiya, balki umummilliy yetakchi qiyofasida chiqdi. U saylovchilarning ko‘pchiligi uchun qiziqarli bo‘lgan tamoyillarga tayandi. Bu tamoyillar asosi individual yutuqlar hisobga olinganda teng imkoniyatlar g‘oyasi, ichki siyosatdagi liberal progmatizm, muvozanatga keltirilgan tashqi siyosatdan iborat edi. Saylovchilarni Shrederning “so‘l” va “o‘ng”lar o‘rtasidagi mafkuraviy kurashdan chetlanishi, yangilanish strategiyasining ijtimoiy javobgarlik bilan samarali mujassamlashishini totishi, ZDRASTVO‘Y SMO‘SL siyosatiga o‘tishi o‘ziga jalb qilardi. Shreder ko‘p yillik inqirozdan chiqish yo‘lini boshqaruvning texnokratik usullaridan voz kechish, hukumat faoliyatini “kuzatib borish mumkinligini” ta’minlash, jumladan, “kelishilgan harakatlar” (ishbilarmonlar, kasabab uyushmalari va davlat vakillari tomonidan birgalik muhokama qilishning o‘ziga xos “ishtirok etish” modeli) institutlarning qayta tiklashdan izlashni taklif qilardi. 1998 yildagi partiya syezdida Shreder partiya shiorini tuzdi:”Biz hamma narsani o‘zgartirmaymiz, ammo biz yaxshiroq qilamiz”.
1998 yil saylovlari sotsial demokratlarga uzoq kutilgan g‘alabani hadya etdi. GSDP 40,8% ovoz va 298 mandatga ega bo‘ldi. Parlamentda ko‘pchilikni tashkil etish uchun “alvon-yashil koalitsiya” tashkil qilindi. 67% ovoz va 47 mandatga ega bo‘lgan “Ittifoq 90 G‘ yashillar” fraksiyasi uning a’zosi bo‘ldi. Birinchi marta DSP 5%li to‘siqni oshib o‘tdi (5,1% va 35 mandat). XDIG‘XSI bloki 35,3% ovozga (245 mandatga), EDP esa-6,2% ovoz (44 mandatga) ega bo‘ldi. Gerxard Shreder Germaniyaning yangi kansleri bo‘ldi. Lafonten avvaliga moliya vaziri lavozimini egalladi, ammo ikki yetakchining birga bo‘lishi uzoq davom etmadi. Shreder talabchan sherik homiyligidan qutulish va uni layoqatliroq bo‘lgan Gane Eyshel bilan almashtirishga shoshildi. Shreder hukumatda tashqi ishlar vaziri “Ittifoq 90 G‘ yashillar” bloki yetakchisi Yoshka Fisher bo‘ldi. 1999 yil may oyida sotsial-demokratlar muvaffaqiyatli prezident saylovlari o‘tkazishdi. Bu lavozimni Yoxannes Rou egalladi.
Ichki siyosatda Shreder “neokonservativ to‘lqin” joyini egallagan yangi siyosatchilar Bler va Jospen tajribasidan foydalanishga muvaffaq bo‘ldi. Ustivor yo‘nalishlar kompaniyalar soliqlarini kamaytirish, mehnat bozori egiluvchanligini ta’minlash va ish kuni davomiyligini o‘zgartirish, mehnatga haq to‘lash uchun chegirmalarni qisqartirish, iqtisodiyotdagi ijtimoiy sektorni yangilashdan iborat bo‘ldi. Sotsial bozor iqtisodiyot tizimini tubdan qayta tuzish amalga oshirilmadi, ammo iqtisodiy o‘sish davridagi maqbul siyosat juda samarali bo‘lib chiqdi. Davlat xarajatlarini tejashga asosan yerlar budjeti hisobidan erishildi. 1999 yilda hukumat ta’lim sohasini keng miqyosda isloh qilish qarorini ma’lum qilib, bu sohaga bo‘lgan xarajatlarni ratsionallashtirish va uning samaradorligini oshirishga xarakat qildi. Istiqbolli ilmiy-texnik tadqiqotlar uchun qo‘shimcha assignatsiyalar ajratila boshlandi.
Tashqi siyosatga ham Shreder katta tuzatishlar kiritdi. 1999 yilda Yeining raisi bo‘lishiga qaramasdan, Germaniya valyuta ittifoqini shakllantirishga qaratilgan umumevropa dasturlari loyihalarini ma’qullashga shoshilmadi. Germaniya integratsiya jarayoniga qatnashishga tayyor ekanligini namoyish etdi, ammo boshqa mamlakatlar uchun mablag‘ to‘lashdan bosh tortdi. 1999-2000 yillarda Germaniya NATO tarkibida faolroq bo‘ldi. Shreder Kosovadagi mojaroga nisbatan o‘ta murosasiz pozitsiyani egalladi va bu bilan hatto demokratsion muxolifotga ham ma’qullandi. Rossiya bilan o‘zaro munosabatlarda esa sovish davri boshlandi. Oxirgi parlament saylovlari davomida Rossiya prezidenti Yelsin tomonidan Kolning ochiqchasiga qo‘llab-quvvatlanishi Moskvaning yangi hukumat bilan yaqinlashishiga to‘sqinlik qildi. 2000 yilda shu yo‘nalishda Germaniya diplomatiyasi Rossiyaning tashqi qarzlari masalasida yetarlicha murosasiz pozitsiyani egalladi.