Эркин Малик

МЕҲРИБОНИМ, ВОЙ ОТАМ 
(ёки Хўжақишлоқда мотам) 
Тонг билан қўни-қўшнилар Шайтонваччанинг йиҚисидан уйҚониб 
кетди. Эссизгина, Ўожи ота ўтибдилар-да. Худо раҳмат қилсин. Чилла 
ўтириб, чиллада кетибдилар-да. Жаннати одам эдилар, жаннати бўлдилар-да. 
Аммо набирасининг айтиб йиҚлаши қўшниларни ажаблантирар эди. Ўожи 
ота азада айтиб йиҚлашни ёқтирмасдилар. Қишлоқда бу одатни айта-айта 
ўзлари йўқ қилган эдилар. Уйидагиларига сўзини ўтказа олмаган эканлар-
да. Ўай, аттанг... Бир ҳисобда айтиб йиҚлаш ҳам азага файз берар экан-ми? 
Невараси сўзларни териб-териб, бир чиройли айтяптики...
Кун кўрайин деганда, 
Кунлар кўзи беркилдими? 
Ер босайин деганда, 
Ерлар чоки сўкилдими? 
Отам-ма, вой отам!.. 
Хотину халаж, каттаю кичик мотам ичида қолди. Қўшни қишлоқларга 
ҳам хабарчилар кетди. Кампир баронесса кийимларини ечмади, ҳартугул 
шляпанинг ўрнига телпак кийиб олди. ОёҚида шпилка этик. Устида қундуз 
ёқали чарм куртка. Кун совуқ бўлганиданми, биров унга эътибор берди, 
биров бермади. ТўҚриси, кампирни тергайдиган одам йўқ эди. Энди бу 
дунёда битта одам бор эди. У ҳам ўтди. Дори кучини кўрсатди. 
У ёққа ўтсаям, бу ёққа ўтсаям кампир нуқул Шайтонваччани 
турткилайди: «Бўл, овозингни чиқар, йиҚла, отангни бошқа йиҚлайдигани 
йўқ, аза азадек бўлсин!» Шайтонвачча авжга чиқади: 
Баланд тоҚлар паст бўлдими? 
Ажал сизга қасд қилдими? 
¤лганингиз рост бўлдими? 
Отам-ма, вой отам!.. 

---

121 
Ора-сира кампирнинг ўзи ҳам шайтон йиҚи қилиб, неварасига 
қўшилади: 
Узун-узун арҚамчилар, 
Ерда ётса майлими? 
Шундоққина тўражоним, 
Гўрда ётса майлими? 
Вой тўрам-а, вой тўрам... 
Аммо Шайтонваччанинг термалари юракларни кўпроқ эзарди. 
ЙиҚламаган тошюракларни ҳам йиҚлатарди. Турганлар унинг оҚзидан 
чиққанини илиб олиб, унга жўр бўлишарди. 
Масжид билан мадраса ораси, 
Кўринмайди отажоним қораси, 
Кўринсайди отажоним қораси, 
Битармиди юрагимнинг яраси? 
Отам-ма, вой отам!.. 
Кўчаларга сув тошибди, 
¤тишга йўл бормикан? 
Отам кетди келмас бўлиб, 
Дунё шунча тормикан? 
Отам-ма, отам...