Shermuhammadmun is

Ne natya berur adab, ne nazjarga kirar nasab,

Bas erur bu zjamonda bisoting aro bo‘Isa qaro siymu zaring—

deya nola qiladi shoir. Munis ma’rifatparvar ijodkor sifatida o'sha

zamonda ilm-fazl ahllari, shu jumladan, shoirlarning

qadrsizlanganligini, ularning qismati nihoyatda og‘ir

kechayotganligini tasvirlar ekan, o'zining shoh asarlari sanalmish

«Shuaro», «She’r», «So‘z» radifli g'azallarida bunday

baxtiqarolikning sababchisi jamiyatda hukm surayotgan tengsizlik,

jaholat ahli deb biladi.

Yutubon bu zamonda qon shuaro,

Nazm etar gavhari fig ‘on shuaro...

Yuz xushomad bila gadoligyetib,

Topa olmas emakka non shuaro...

Dardmandu jafokash elga qilur,

Nazm ila dardini bayon shuaro.

Uning adolatli, muruwatli hukmdorlar haqidagi sotsial

qarashlarida ham navoiyona gumanistik qarashlar yotadi. U zamona

hukmdorlariga murojaat yetib, ulardan ulusga, muhtojlarga nisbatan