Flot a chalinar, aftidan, saroy ostidagi yergulalarda asla asozlar ishlamoeda edi

Farzandi. arjumand—suyukli farzand. larni ochib, bonnsa xonalarga ^aradi, ^yech kim yu^ligiga ■ ishongach, Ali ^ushchiga yuzlandi.
—Kuksaroydan bu javo^irotni olib chiodaningni z^yech bir kimsa bilmasligi darkor,—dedi u.—Belbog bilan belingga ikki ^ator ^ilib tugib ol!
Ali K,ushchi bosh irgab ustodiga tikildi.
—Kaminadin tagin ne tilaysiz, ustod?
Mirzo Ulugbekning kuzlari ^isilib, che^rasida
uychanlik aralash shiddatli bir ifoda paydo buldi.
—Bor tilagimni boya aytdim, men uzimning chin boyligim dsb, toju taxtni emas, ilm-ma’rifat yulida kilgan xizmatlarimni, bitga« asarlarim, tuplagan ilm xazinasini bilurmen. Bu beba^o xazinaning ta^diri sening ^ulingdadur, Ali. Bu xagchna butkul Movaroun- na^r, e^timolki butkul bashariyatning boyligidur. Mabodo ^a^ taolo banda i ojizni saltanatdan mosuvo ^ilib, elda xurofotki avjga minsa... bu xazinani bulgusi avlodlar uchun asrab ^olmo^ sening gardaningdadur. E^timolkim, uni toglarga olib chi^ib ani^ bir joyga yashirursen. E^tiyot shart, shu bugundan usta topib, un-ui besh pulat sandik; yasatib ^uymo^ ma^bul bulur.
—Angladim, ustod...
Mirzo Ulugbek sullarini shogirdining yelkasiga suydi.
—^a^ taologa shukurkim, uz pushtikamarimdan bulgan farzandlarimdan yolchitmasa-da, senday shogird ato 1^il- di... —Mirzo Ulugbek saltiragan Kullari bilan Ali ^ushchini ^ucho^lab, peshanasidan updi.
Ali K,ushchi nechundir yana usha ilik; ba\or kunini esladi, kuz oldiga nimjongina oppo^ chol—jannatmakon ustoz ^ozizoda Rumiy keldi. Chol >^am xuddi Mirzo Ulugbekka uxshab peshanasidan upgani, yuziga tekkan oppo^ mayin soboli yodiga tushib, kungli erib ketdi.
—Billsu, fa^ir ^am olloga shukur silamenkim, siz- day me^ribon ustod ato k;ildi!—Ali 1^ushchi beixtiyor kuziga yosh oldi. —Takdir bosh^a yulni ixtiyor etganda kim bulur edim?
Mirzo Ulugbek yirik tilla uzuk ta^ilgan sha^odat barmogi bilan kuz yoshlarini artib, tusatdan shikasta ovozda:
—Men sendan abadul-abad rozimen,—dedi.—Agarchi diydor kurishmo^ nasib etmas, rozi bulgaysen, uglim.
U bu kun ikkinchi bor Ali ^.ushchini "uglim" dedi.
—Fa^ir ^am rozimen, ustod, toabad rozimen...
Ustod bilan shogird, kuz yoshidan tillari lol, t^attik ^uchoslashganlaricha jimgina ^otib ^oldilar.
4
Mirzo Ulugbek Ali K,ushchini pastki oshyonagacha kuza- gib g;uyib, ovchilik uljalari bilan bezatilgan xonaga saytib kirdi. Bu muazzam saroydagi son-sanok;siz xonalar orasida Mirzo Ulugbek shu keng osuda xonani kupro^ xushlar edi. Salomxonada utirib charchaganida, saltanat ishlari kungliga tskkanida aksariyat shu xonada utirib \ordi^ chik;arar, mutolaa va musho^ada lazzatini surar edi.
Xonaning turidagi xontaxtada kumush barkashlarga solingan kabob va patirlar, nozik munadash piyolalarga |$uyilgan boda ^anday bulsa, shunday turardi.
Mirzo Ulugbek kursiga utirib, bir duplam sharob is- tagida piyolani kuliga oldi, lekin shu payt marmar zi- nalarda gurs-gurs oyox; tovushlarini eshitib, piyolani joyi- ga g^uydi. Xonaga tund yuzlik saroybon kirib, bosh egdi.
—Bobo Xusayn Ba^odir...
—K,ani? Ayt, kirsin!..
Mirzo Ulugbek suzini tugatmagan xam ediki, ostonada kecha Keshga chopar k;ilib yuborilgan suyukli navkari Bobo \usayn Ba>;odir kurindi.
Novcha, xush^omat, xushsurat ^usayn Ba^odir g;ul kovushtirganicha poygakka tizza bukdi. Boshidagi uchlik dubulgasi ostidan ok^an shig-shig ter tomchilari yuzini yuvib, ^op-^ora so^ol-muylovlariga tomchilar, mis sovut tagiga yashiringan keng kukraklari temirchining bos^oni- day kutarilib-tushib tupardi. Mirzo Ulugbek rangi uchib urnidan turdi.
—Nechuk gungday g^otib folding? Suzla!
—A’lo^azratlari afv etsinlar. Siz sha^riyori falak- ik;tidbrni xushnud ^iladurgon xabar keltirmadim...
. —Suzla!—ba^irib yubordi Mirzo Ulugbek.
—Kesh g^uldan ketgani aniedur, valine’mat! K,al’a dorugasi Amir Kamoliddin Kesh kalitini sha^zodaga g;arshiliksiz ^ushkullab topshiribdur!
—Amir Arslon ^aydadur!
—Amir Arslon uz lashkari bilan dovonda turibdur...
Mirzo Ulugbek ^ullarini orkasiga kilganicha xonani bir aylanib chig^di. Uning kuzlari g^isilib, burun ka- taklari pirpiray boshlagan, jag paylari turtib chirkan soramtir yuzida, butun vajo^atida shaf^atsiz bir ifoda paydo bulgan edi. Sukut chuzilib ketgach, saroybon ^usayn Ba^odirni sekin turtdi. ^usayn Ba^odir tomok k,irib: ,
—Siz ^azratimning farmonlariga tayyormen,—dedi.
Mirzo Ulugbek boshini kutarib, uysusizlikdan ^izar- gan kuzlari bilan navkariga k;aradi, lekin navkarini kurmadi, xayoli bonщa yo^larda kezib yurardi.
—Ne deding? ^a! Sub\idam lashkar tortib yulga chi^amiz. Ot-anjomlar shay bulsin!
—Farmoni ^umoyun amri vojibdur, on^azratim. Va lekin bir arzim bor...
—Suzla.
—Arzim shuki, cherik¹ yigsak.
• —Cherik?
—Fu^aro sizga sodi^dur, valine’mat! Ijozat etsangiz besh-un ming cherik yigar edik.
Mirzo Ulugbek so^olini tutamlab uzok utirdi, keyin o^ista bosh chayk;ab:
—Yuk,—dedi. —Lashkar bas kelmagan joyda cherik ne Kiladi? Bor, damingni ol, Bobo ^usayn...
Saroybon bilan Bobo ^usayn Ba^odir or^alari bilan yurib chi^ib ketishdi. Mirzo Ulugbek sharob tuda piyolani Kuliga olib, bir kutarishda sipkarib tashladi...
T^ay^ot, uning sunggi umidi k^am chil-chil sindi. U sha^zoda Abdullatifning katta KU^ShIN bilan Jay^undan utib, Keshga yakinlashastganini bilsa-da, bu musta^kam Kal’a unga jang-jadalsiz taslim bulishini kutmagan edi. U Amir Kamoliddinga ishonar, uning kzl’a kalitini sha^zodaga k^aR^shiliksiz topshirishini sira kutmagan, chunki uni uzining eng sodik amirlaridan biri deb uylardi!.. Bas, Amir Kamoliddinki sot^inlik k^ilgan ekan, endilikda kimga inonmok, kimga suyanmok; darkor? Esiga beixtiyor bobosining bir gapi tushdi.
Amir Temur \irotda, "Bogi jakonda" Sho^RUK Mirzo bilan su^batlashib utirib, uglining kaysi bir amirning sodisligi tugrisida aytgan gapiga za>;arxanda bilan kulgan edi:
"Bu amirlarga inonma, uglim! Ularni sodik bulsin desang, kili⁴¹¹¹*^1,11*¹ ilgingda² markam ushla!”