men hali ko‘p adashaman, u yog‘i balki bundan ham battar
bo‘lar. Albatta, qay yo‘sinda, qanday so‘zlar va misollar
bilan targ‘ib etishni o‘rganguncha, men hali ko‘p
yanglishaman, chunki bu oson ish emas. Men-ku u
haqiqatlarning hammasini kundek ravshan ko‘rib
turibman, lekin, baribir, kim ham yanglishmaydi, deysiz.
Yana shunisi borki, aslida mutafakkirdan tortib ashaddiy
qaroqchigacha hamma ham bir manzilga boradi, yoki hech
bo‘lmasa intiladi, faqat turli yo‘llar bilan. Bu — eski
haqiqat. Faqat yangiligi shundaki, men endi butunlay
yo‘ldan ozib ketishim mumkin emas. Chunki men haqiqatni
ko‘rdim, men o‘z ko‘zlarim bilan ko‘rdim va bildimki,
odamlar yerda yashash qobiliyatini yo‘qotmay turib
kamolatga va baxtga yetishishi mumkin. Men razillik
odamlarning tabiiy holati ekanligiga ishonolmayman,
ishonishni istamayman ham. Ular esa aynan mana shu
ishonchimdan kuladilar. Axir, qanday qilib men bunga
ishonmay, men uni aql bilan kashf etganim yo‘q, balki
ro‘y-rost ko‘rdim-ku, uning jonli surati mening yuragimni
manguga fayziyob etdi-ku. Men uni shunday mukammal
bir butunlikda ko‘rdimki — uning odamlar orasida tantana
qilishi mumkin emasligiga ishonolmayman. Shunday ekan,
men qanday qilib butunlay yanglishib ketishim mumkin?!
Albatta, vaqti bilan u yon-bu yonga sal-pal og‘ib ketishim
mumkin, lekin bu hol uzoq davom etmaydi.
Ko‘rganlarimning jonli surati doimo mening bilan birga
bo‘ladi va meni hamisha to‘g‘ri yo‘lga boshlab turadi. O,
men endi bardamman, sog‘lomman, kerak bo‘lsa, mingga
ham kirishim mumkin. Bilasizmi, men avvaliga ularni
yo‘ldan ozdirganimni yashirmoqchi bo‘ldim, ammo bu
Do'stlaringiz bilan baham: |
