К. Рахманов Қарақалпақстан халық шайыры, Бердақ атындағы мәмлекетлик сыйлықтың лауреаты Яр дийдары

Айжан
-Бүлбил түсип қалыпты саған! Зоңғарға болсаң-әм… (күлиседи)
Қанигул	-Қой, шеше, қайнағаны зоңғарғаға теңеме! Үркитип алсаң, басқа жақларға ушып кетер.
Айжан	-Ғарғалар еки жуз жыл жасайды дейди ғой. Соған шекем қайтып та келер.
Шамурат	-Келин, Өтемурат не қылып атыр?
Айжан	-Кредит алатуғын едим деп уш куннен берли банкке қатнап жур. Мал алажақ, жер алажақ, фермер болажақ.
Шамурат	-Дурыс ислепти. Қалада отыра берип не қылады? Ҳәзир жер де, мал да нағыз ийелерин таўып атыр. Тек еки-уш жыллықтағы суўсызлық көп адамның қолын суўытты. Журт басшымыз халық жақсы жасасын, ҳеш халықтан кем болмағанбыз, болмаймыз да деп атыр. Ҳәммемиз де соның изине ерип, қоллап-қуўатлаўымыз керек. Енди ғәрезсиз адамсаң, исле! Жер алып дийханшылық ет. Мал бақ. Киши кәрхана аш! Өним бер, ол саған байлық келтиреди. Қолың узайып баратырса, көп тармақлы кәрханаға айландыр! Бирақ, қылаплық ислеме, халықты алдама.
Айжан	-Маңлайымыз қурып қалған екен! Әй, бул ғаррыны қызға айтпасам, бир жумысқа байлап қой деп.
Қәнигул	-Қайнаға еле қарыўлы ғой.
Шамурат	-Әй, келин, жөниңе отыр. Қарыўлы дей берсең, мына шешең азабымды береди.
Қанигул	-Қойдық, қайнаға. Ендиги жағында өзиңди өзиң алып жургендей қарыўың болса, соның өзи үлкен несийбе ғой. Сениң жары жасыңдағы бизиң уйдегиде аспанға атлығып турған жоқ!