Kutubxonasi

Onam qoldirgan kitobni qayta tanidim  

 

“Biz maxluqmiz, ya’ni yaratilganmiz. Bizni yaratgan Zot bor. Insonni yaratgan Zot 

insonga zulm qilmaydi. Bil’aks, insonni eng ko’p sevuvchi va madad beruvchi Udir”. 

“Adolatsiz bo’lib ko’ringan har bir narsaning hikmatli tomoni bo’ladi. Bu imtihon 

dunyosida hamma nima bilandir imtihon qilinadi. Har bir insonning imtihon qilinish 

darajasi u ega bo’lgan imkoniyatlarga ko’radir”. “Ko’zi yo’q odam tabiiyki, ko’z haqida 

imtihon qilinmaydi. Buning ustiga ko’zi yo’qligiga sabr qilgan bo’lsa, shunga loyiq 

mukofatlanadi. Ko’zi borlar esa, ko’zi ochiq bo’lgani, ko’rgan hamma narsalari uchun 

hisob berishga majburdirlar. Boshqa a’zolar borasida ahm shunday”.  

Chuqur o’yga cho’mgandim. Har bir jumlani tahlil qilar, hayotimda aks etgan ta’sirini 

izohlardim. Demak, ma’noli va go’zal izohlar onam o’qigan kitob muallifiga tegishli 

shundaymi? Hay, onam-a! Sen qanchalar bebaho insonsan. O’sha qishloqi, kamtar soda 

qalbing bilan olimlardek hayot kechirib, ongli umr o’tkazgansan. Hozir seni juda yaxshi 

tushunyapman. O’sha ikki kitobni ham nima uchun omonat qoldirganingni ham. 

Ko’nglimdagi javobsiz savolardan biri:”Alloh nega bu koinotni yaratdi?’degan masala edi. 

Buni ham so’radim.  

---

Aldangan Ayselning tavbasi. Xolid Erto’g’rul