Mening vatanim

БИР ФАРЗАНД ЎСТИРГАНИНГ...

Сен ёлғиз эмасдирсан,
Бу дунёда миннат бор.
Ҳар инсон боласининг
манглайида бир хат бор.
Яхшилик ҳам туганмас,
ёмонлик ҳам фақат бор.
Ва лекин бир гул диёр
куй-ғазал, булбул диёр —
Унда битмас муҳаббат,
унда меҳру шафқат бор.

Қуёш ҳам Меҳр ахир,
оламда айлангайдир.
Меҳрсиз жойда умр
мотамга айлангайдир.
Кўнглинг очсанг майса ҳам
болангга айлангайдир.
Бошинг узра Ватанинг
Онангга айлангайдир.
Бир кун бу полапонлар
одамга айлангайдир.
Эл номин осмон этиб,
оламга айлангайдир.

О, ҳаёт кўчаларинг,
ғунча ҳам гулчаларинг!
Меҳрибонлик уйида
мен кўрдим қўлчаларинг,
Бўстонимда саф тортиб,
очилгувчи гулларим.
Болам десам, ҳар доим
жимирлаган дилларим.
Менинг бедор маконим,
чароғон манзилларим.
Бийрон тилим ўзингиз,
менинг уйғоқ йилларим.
Сиз менинг жаҳонларга
элтар кўприк, йўлларим.

Қора қош ҳам қора кўз
қанча бола бу юртда.
Тириклик чечаклари,
гул ҳам лола бу юртда,
Ой-қуёш ҳам бир тўхтаб
ўйлар: қолай бу юртда.
Сувларидан, куй бериб,
куйлар олай бу юртда.
Юртим десам, онам у,
онам десам, бу — юртда.

Сен ёлғиз эмассан, юрт,
меҳрдир дўст тутганинг.
Заҳматларни жим торта,
дунёга кўз тутганинг.
Улуғларинг хокини
кўзларингга суртганинг.
Бир фарзанд ўстирганинг —
бир Ватан ўстирганинг.
Бир ўғлон ўстирганинг —
бир қўрғон ўстирганинг
Сирожиддин саид.


Ўзбек чироқлари

Ким қора чироққа мой топган чоғлар,

Тўшак сўкиб, пилик эшган замонда –
Зуҳро юлдузидек мавжланиб порлар
Ўзбек чироқлари Афғонистонда.

Тортилган симлардек туташган томир,

Менинг ҳам бенаво наволарим бор.
Мени ҳам кечалар босар хавотир,
Унда макон топган боболарим бор.

Афғон деган муҳр босилган қачон,

Қайдасан мардумнинг ўгай онаси?
Наҳотки бу замин машқ учун майдон,
Янги қуролларнинг синовхонаси?

Сўйла, ҳаётми шу – на нажот, на эрк,

Домо-дам қиёмат шайланиб турса.
Ўлимтик ахтарган ўлаксахўрдек
Жангари учоқлар айланиб юрса.

Мен туғилиб ўсган Қўштегирмонда

Қийиққа тугилган тишлоқ ноним бор.
Қандаҳор йўлида – Ажалдовонда
Қизил иблис тўккан қирмиз қоним бор.

Ё қайғу, ё севинч кўзга берар ёш,

Йўлчи юлдузларим чорлаб турибди.
Мозори Шарифда кўнглимдек нурпош
Ўзбек чироқлари порлаб турибди. 

Қишда қор сўрасанг бермайди нокас,

Оби раҳмат – сувни қизғонар бадкор.
Аммо дўстнинг қўли муаллақ қолмас,
Оқибати бутун Инсонлар ҳам бор!

Савоб ва саховат ўзбекка мерос,

Шу боис кулбалар зиёга тўлди.
Навоийнинг руҳи шод бўлгани рост: 
Боболарим қабри нурафшон бўлди.

Ғафлатдан сесканиб уйғонар дунё,

Тиниқ тортар Темур сув ичган булоқ.
Боболар чироғин ёқибсиз, илло,
Ҳеч қачон ўчмагай Сиз ёққан чироқ!