Microsoft Word chingiz aytmatov qiyomat lot ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
102
— Menmi? 
— Ha, sen. 
— Poezdga chiqmoqchiman. Jadval ko‘ryapman. 
— Hujjat bormi? 
— Qanaqa xujjat? 
— Oddiy hujjat: pasport, guvohnoma, ish joyidan spravka. 
— Bor, men faqat... 
—Qani, ko‘rsat.
Avdiy chaynaldi. 
— Bilasizmi, o‘rtoq, bu men, o‘rtoq, o‘rtoq... 
— O’rtoq leytenant,— g‘ashi kelib dedi militsioner. 
— Men, o‘rtoq leytenant, shuni aytmoqchiydimki... 
— Nima demoqchi bo‘lganingni keyin bilaveramiz. Hujjatlarni ol. 
Avdiy tovsillana-tovsillana cho‘ntagidan g‘ijimlanib tanib bo‘lmas ahvolga kelgan pasportini 
chiqardi. 
— Mana,— deb uzatdi militsionerga.— Pasportim. 
— Pasportmish!— militsioner Avdiyga g‘ijinib qaradi.— Sen nimaga meni laqillatyapsan? Yana 
pasport deydi! Ma, ol, o‘zingga siylov. Men bilan bo‘limga borasan. O’sha yerda kimligingni 
aniqlaymiz. 
— Men axir, o‘rtoq leytenant...— o‘zining nochor ahvolidan, tayanib turgan taxtasidan, atrofga 
birin-sirin yig‘ilayotgan bekorchilardan xijolat chekib dedi Avdiy,— men, bilasizmi, gazetaning 
muxbiriman. 
— Hali sen muxbirmisan!— xunobi oshdi militsionerning. Nazarida uni ochiqdan-ochiq va 
surbetlarcha laqillatishayotganday tuyuldi.— E, qani, bu yoqqa yur-chi, muxbir! 
Yig‘ilgan tomoshatalablar mazax qilib kulishdi. 
— Topgan gapini qarang — muxbirmish! 
—Balki hali tashqi ishlar ministriman ham dersan?
Jahldor leytenant orqasidan borib, kutish zalidan o‘tishga to‘ri keldi. Endi kim duch kelsa, shu 
Avdiyga o‘girilib qarar, bir-birlariga pichirlashar, kulishardi. Katta og‘och o‘rindiqda yuklari bilan 
o‘rnashib olgan oila yonidan o‘tib borayotganda Avdiyning qulog‘iga uzuq-yuluq so‘zlar chalindi: 
 
Kichkintoy qizcha: - Oyi, oyi, qarang, kim bu? 
Ayol: - Voy, bolaginam-ey, bu qaroqchi. Ko‘rdingmi, uni militsoner amaking ushlab olibdi. 
Erkak: - Muning nimasi qaroqchi. Patak o‘g‘risi. Cho‘ntakkesar. Xuddi o‘zi. 
Ayol: - Voy, nima deyapsan, Misha. Ko‘rinishi o‘zi shunaqa bechora. Xilvatroq joyda duch 
kelsang, so‘yib ketadi... 
Lekin, Avdiy uchun eng dahshatli, kutilmagan ish hali oldinda edi. Leytenantning ortidan vokzal 
yonidagi talay uylardan birining eshigidan ichkariga qadam qo‘ygan Avdiy o‘zini derazasi maydonga 
qaragan kattakon militsiya xonasida ko‘rdi. Telefon qo‘yilgan stolda o‘tirgan unvoni kichikroq 
militsiya xodimi leytenantni ko‘rib, o‘rnidan turdi. 
— Hammasi joyida, o‘rtoq leytenant,— deb axborot berdi u. 
— O’tir, Bekbo‘lat. Mana yana bir mehmon,— deb Avdiyga ishora qildi leytenant.— Qara, 
shahzodalarga o‘xshaydi! Yana muxbirman deydi! 
Avdiy ichkariga kirgach, atrofga alanglab karadi va sal bo‘lmasa baqirib yuboray dedi. 
Shag‘amday qotdi. Ne ko‘z bilan ko‘rsinki! Eshikdan kiraverishda chap tomonda qalin simlardan 
qo‘pol qilib yasalgan va xonani poldan shipgacha ikki bo‘lakka ajratgan to‘siq orqasidagi burchakda 
xuddi panjaraga solingan maxluqlarday bo‘lib choparlar — nasha yig‘uvchi xumorilar: Petruxa, 
Lyonka, Maxach, Kolya, ikki qo‘poruvchi chopar va yana qandaydir bolalar hammasi bo‘lib o‘n-o‘n 

---

Chingiz Aytmatov. Qiyomat (roman)