Microsoft Word choliqushi ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
102
bo‘yningga tillo marjonlar taqadi. 
— Nima, hali kelinoying yo‘qmi? 
— Bor, lekin u qora qiz. Uni Hasan cho‘ponga beramiz. 
— Akang nima ish qiladi? 
— Jandarma. 
— Jandarma nima qiladi? 
Vahbi o‘ylanib qoldi. Keyin boshini qashib: 
— Kofirlarni so‘yadi, — dedi. 
Vahbining mag‘rur qaysarligi menga yoqar edi. U o‘zini katta odamlardek tuta biladi. 
Darsda xatosini tuzatsam uyaladi, keyin qizarib, yanglishini tuzatishga unamaydi. Mabo-
do qattiq turib talab qiladigan bo‘lsam, yuzimga nafrat bilan qarab: 
— Sen xotin kishisan, aqling yetmaydi, — deydi. Mehrim tushib qolgan uchinchi nar-
saga kelsak, u kichkina yetimcha qizdir. Dars boshlaganimning beshinchi kuni bo‘lsa ke-
rak. Partalarga ko‘z yugurtira boshlagan edim, yuragim shirin bir hayajon bilan o‘ynab 
ketdi. Eng oxirgi partada oq desa bo‘ladigan mayin sarg‘ish sochli, oqish tanli, malak ka-
bi go‘zal yuzli bir qizchaga ko‘zim tushdi. U inju kabi oq tishlarini yiltiratib, menga kulib 
turardi. 
Kim ekan bu qiz? Qaerdan paydo bo‘lib qoldi? 
— Qani, bu yoqqa kel-chi! — deb qo‘l imosi bilan chaqirdim. 
Qiz qush chaqqonligi bilan o‘rnidan sakrab turdi, men maktabda qilganimdek, oldimga 
irg‘ishlab keldi. 
Bechoraning ust-boshi xarob edi. Oyoqlari yalang, sochlari to‘zg‘in. Egnidagi rangi 
o‘chgan chit ko‘ylagining yirtiqlaridan oq, nozik badani ko‘rinib turar edi. 
Mitti qo‘lchalarini ushladim. 
— Yuzimga qara, kichkinam, — dedim. 
Qizcha qo‘rqa-qo‘rqa boshini ko‘tardi, jingalak kipriklari orasida bir juft lojuvard ko‘z 
chaqnadi. 
Zaynilar qishlog‘ida chekkan iztiroblarim meni yig‘latmagan edi. Lekin bu yarim 
yalang‘och qizchaning chiroyli ko‘zlari, qizil lablar orqasida ikki qator inju shodasidek ku-
lib turgan tishlari, agar o‘sha dam o‘zimni ushlab qolmasam, meni ho‘ngratib yig‘latib 
yuborardi. 
Qizchaning yuzchasini sekingina siladim, keyin hamma qizlardan so‘rganimga 
o‘xshash bundan ham: 
— Oting Zahromi, kichkinam, yo‘qsa Oysha? — deb so‘radim. 
U toza Istambul lahjasida odam ishonib bo‘lmaydigan bir shirin til bilan: 
— Menim otim Munisa, xo‘jonim, — dedi. 
— Sen shu maktabda o‘qiysanmi? 
— Ha, xo‘jonim. 
— Nega shuncha kundan beri kelmading? 
— Opam yubormadi, xo‘jonim, ishimiz bor edi-da. Endi kelib turaman. 
— Nima, onang yo‘qmi? 
— Opam bor, xo‘jonim. 
— Onang qaerda? 
Kichkina qiz ko‘zlarini quyi solintirib jim bo‘lib qoldi. Men bilmasdan bola qalbidagi shi-
linib yotgan yaraga tegib ketganligimni tushundim. Shuning uchun bu haqdagi savolla-
rimni to‘xtatib, boshqa narsani so‘radim: 
— Kecha kechqurun ashula aytgan senmiding, Munisa? 
Kecha kechqurun qo‘shni bog‘da allakim ingichka bola ovozi bilan ashula aytganini 
eshitgan edim. Bu ovoz shu qadar shirin, bu yerda eshitgan ovozlarimga hech o‘xsha-

---

Choliqushi (roman). Rashod Nuri Guntekin