Microsoft Word inomjon abdiyev arslon yelkasida ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
27
хонанинг бижғиб кетган ҳавосидан кўнгли айниб юрганди. Аммо энди ўрганиб кетди. Аксинча, 
тоза ҳавога олиб чиқишса, юраги беҳузур бўлиб кетаяпти. Ҳозир мириқиб ухласа, қайтиб 
уйғонмаса ҳам майли. Лекин аждодлар сири...
Бу хўрликлар, бу ситамлар уларнинг ҳаётидан қачон ариркан. Бир неча йиллик қувғинларда 
катта укаси, хотини, жажжигина қизалоғи ўлиб кетди. Яхшиям, кичик укасини афғонга эски 
таниши Мулла махсумникига ўтказиб юборди. Энди яшашидан ҳеч бир маъно йўқ. Лекин 
ўғли... Бир неча кун олдин бошига бир мудҳиш хаёл ёпишиб олди. Тунда торгина каравотда 
ўғлини қучоқлаб мудраб ётганида жонимга қасд қилиб, барча кўргиликлардан осонгина 
қутилсаммикан деган шум хаёл миясига ўрнашиб олиб, асаб томирларини эговлай бошлади. 
Ўзини ўлдиришнинг энг осон, энг мақбул йўли хусусида бош қотирди. Шу пайт қўйнида 
ухлаётган ўғли безовталаниб, узуқ-юлуқ гапирди. Бу каби ҳолатлар наҳс босган турмада одатий 
ҳол эди. У бошини нохуш хаёллардан тозалаб, жим эшитиб турди. Лекин ҳеч нарсани идрок эта 
олмади. Сал ўтиб — Мен ўлсам, ўғлим нима бўлади?, — деган хаёлга чўмди. Нариги дунёда 
хотинига, нима дейди. Ўғлим Беҳбудийдаги тош турмада, у ер зах. Кўпи билан икки йилда 
ёнимизга келади, дейдими. Йўқ. Ўғлини бу жирканч дунёларга ташлаб кетмайди. Аввал ўғлини, 
кейин ўзини ўлдиради. Ҳа, ҳозироқ. У кўпдан бери ювилмаган, дарахт танаси каби ғадир-будур 
қўлларини жигаргўшасининг иссиққина бўйнига олиб борди. Дастлаб буни ўзи ҳам ўйин деб 
билиб, силай бошлади. Кейин қаттиқроқ қисди. Бир пайт кўзлари қамашиб, бошқа дунёга тушиб 
қолгандек бўлди. Ўтган умри кино тасмаларидек кўз олдидан лип-лип ўтаверди. Бу тушими, 
ҳушими англай олмасди. Ана хотини, қўлида чақалоғи билан эрига пешвоз чиқди. Оппоқ 
яктакдаги Содиқжон хотининг пешонасидан ўпиб, ўғлини қўлига олди. Унинг ҳам пешонасига 
лабини теккизиб қўйди. Шу пайт қулоқлари аллақандай шовуллашни туйди. Ўн томондан улар 
тарафга баҳайбат сув тўлқини бостириб келаётганди. Гўё аллақандай тўғон дарз кетган-у, улкан 
денгиз суви ўзан қидириб, йўлида учраганни маҳв этишга қасд қилгандек. Содиқжон бостириб 
келаётган кўм-кўк даҳшатнинг ён-атрофдаги дов-дарахтлардан ҳам баландлигини кўриб, юраги 
ҳапқириб кетди. Қутилишдан, қочишдан бирор умид йўқ эди. О, ночор одамзот-а. Ўғлини 
бағрига босиб, ерга чўкди. Хотини ҳам келиб, ерга эгилди. Қўллари эрининг тирсакларини 
маҳкам чангаллади. Улар шу йўл билан ҳимояланмоқчи бўлишди. Бир неча муддат муқаррар 
ўлимни кутиб қолишди. Аммо кутилган нарса содир бўлавермади. Шовуллаш овози ҳам 
тўсатдан тинди. Содиқжон бошини кўтариб орқасига қаради. Не ажабки, бояга даҳшатдан асар 
ҳам йўқ эди. Қуёшнинг мунаввар нурлари борлиқни олтин рангга чўмилтирар, узоқ-узоқлардан 
кўзга элас-элас ташланаётган кўм-кўк тоғлар, унинг этагидан судралиб келган яшиллик кўзни 
қувнатарди. Муздайгина шабада келиб пешонасини, очиқ кўкрагини сийпалаб ўтгандан кейин 
терлаганини сезди. Шунда бирдан бағрига босиб олган чақалоғининг бўғриқаёганини ҳис 
қилди. Қўлларини юмшатиб, ўрнидан турди. Хотини ҳам унга ҳамоҳанг кўтарилди. Шунда яна 
боши айланиб, кўзларининг олди ёришиб кетди. Бир муддат оппоқ дунёга тушиб қолгандек 
бўлди. Ҳамма нарсани кўраяпти-ю, ўзи йўқ. Секин-секин кўз олди аввал оч қизил, кейин 
зангори тус олиб, атрофдаги нарсаларни ғира-шира идрок эта бошлади. Туйқусдан кўкрагида 
нимадир типирчалаётганини сезди. Юрагим деб ўйлади. Йўқ, алоҳида муаллақ нарса. Кейин 
ўғлини бўғаётгани ёдига тушиб, қўлларини бўшаштириб, базўр юқори кўтарди. Ўғли жон 
аччиғида бир сапчиб туриб, каравотнинг темир устунига суяниб қолди. Кўкрагини ушлаб, 
ўқчиб-ўқчиб йўталди. У ҳар гал йўталиб бўлгач, отасига термуларди. Ўша лаҳзалар 
Содиқжоннинг қорачиқларига бир умрга муҳрланди.
— Эй, Содиқ ака — Содиқжон ғишт деворга бошини тегизиб хаёл суриб қолган экан. 
Кимдир уни туртаётганини ҳис қилиб, кўзларини базўр очди. Бу шу хонадаги маҳбуслардан 
бири Ғулом эди. Содиқжон кўзини очгач, — “Жуда ёмон уришибди шекилли, сизни, ҳали 
навбатингиз келишига яна бир неча соат бор. Унгача менинг ўрнимга ётиб тура қолинг”,— 
деди. Содиқжон унинг илк гапини эшитиб, ҳамдардлик билдираяпти, деб ўйлади. “Ҳа, ҳа”, — 

---

Иномжон Абдиев. Арслон елкасидаги хазина (қисса)