Microsoft Word kr dunyoning ishlari ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
55
«Нимага, қаёққа», деб ўтирмадим. Биламан, акаларим ҳайдашиб борсаям бўларди-ю, унда 
пуфайкадан қуруқ қоламан-да. 
Ғингшиброқ бўлсаям турдим. Ойим эчкини соғиб бўлгунча тонг ёришди. Кейин у Қорақулоқни 
етаклади, мен тол хивич олиб, орқасидан йўлга тушдим. Қорақулоқ ҳам уйқусираб турган экан 
шекилли, индамай кетаверди. Фақат дарвоза олдига борганда онаси билан акаси томонга 
қараб қисқагина маъраб қўйди: хайрлашди чамамда. 
Тупроқ кўчадан боряпмиз. Олдинда ойим, кетидан эчким, унинг ортидан мен. Эчким тупроқни 
чангитиб, дик-дик қилиб боради. Ора-чора кўчага тўкилган ёнғоқ хазонларини чимдиб, калта 
думини ликиллатиб-ликиллатиб қўяди. Хивич билан урмасам ҳам ўзи кетаверади. Мен кўчага 
тўкилган ёнғоқларни териш билан овораман. Кечаси шамол бўлганга ўхшайди: роса ёнғоқ 
тўкилибди. Бирпасда икки чўнтагим тўлиб чиқди. Ойим ора-чора тўхтаб, норозилик билан 
орқасига қараб қўяди. 
— Юра қолсанг-чи, ҳали-замон бозор тарқаб кетади! 
Тезакоп деганиям, жуда олис экан-да! Аввал қора мой ҳиди анқиб турган темир йўлдан ўтдик. 
Кейин машиналар ғизиллаб бораётган кўчалар четидан юрдик. Оёғимда оёқ қолмади. Ниҳоят 
бозорнинг темир панжарали дарвозасидан ичкари кирдик. Вой-бу! Шунча одам қаёқдан 
келган? Ҳаммаёқ қий-чув, ҳамма шошган! Ана, бир чеккада гувиллаб олов ёняпти. Қозондан 
қизиган ёғнинг оппоқ тутуни чиқиб турибди. Вуй, анави балиқни! Менинг бўйимдай келади-я! 
Ёғоч устундаги михга жағидан илиб қўйишибди. Кир халат кийган мўйловли киши капгирни 
ўйнатиб бақиради: 
— Кеп қолинг, лаққа балиқ! Лаққа балиқ! Қатидан қовуриб берай? 
Ундан нарироқда каттакон дошқозонда ош дамлаб қўйилибди. Зарчава солинган, сап-сариқ. 
Оғзимнинг суви кеп кетди. Ие, ана кабоб! Қоп-қора кабобпаз бидир-бидир қилиб харидор 
чақиради. 
— Еганлар дармонда, емаганлар армонда, думба-жигар! 
Қаранг, ҳидига одам маст бўлади-я! 
— Ойи, ҳали кабоб оберасиз-а? — дейман ялиниб. 
Ойим бўлса, нуқул битта гапни қайтаради: 
— Анқайма, адашиб қоласан! 
Ёймачилар тўғридан-тўғри ерга ўтириб олишган. Ангишвонадан тортиб элаккача, сичқон 
тутадиган қопқондан тортиб исириққача ҳаммаси бор. Қўлтиқтаёқли аскар жиккак чол билан 
савдолашиб сумак оляпти. Кун салқин бўлишига қарамай, кўйлакчан бўлиб олган озғин бола 
бир пачка папиросни кўз-кўз қилиб, бор овози билан бақиради. 
— Папироси норд, чекманглар чорт! 
Шовқин-суронлару турли ҳидлардан бошим айланиб кетди. Униси туртади, буниси суртади, бу 
ҳам етмагандек ойимга дағдаға қилишади. 
— Ҳов эчки! Кўзингга қара! 
Ниҳоят мол бозорига келдик. Ана бозору мана бозор! Кўзига қон тўлган, бурнидан темир ҳалқа 
ўтказилган буқалар, думбасининг оғирлигидан юролмай қолган, шохи қайрилиб кетган 
қўчқорлар, бири олиб, бири қўйиб, пайдар-пай ҳанграётган эшаклар... Айниқса, анави қораси 
зўр экан. Бир ҳанграшда кетма-кет улаб, етти марта ҳангради. Тағин ҳар ҳанграганда 
қулоқлари диккайиб, думи хода бўлиб кетади. Бурун катаклари керилиб, икки биқини кириб-
чиқиб, кириб-чиқиб туради. Охирига борганда ўпкаси тўлгандек, овози хазинлашиб қолади-ю, 
аммо ўша заҳоти бир пишқириб олади-да, янги куч билан қайтадан ҳанграй бошлайди. Оёқ 
остини тезак босиб кетган. Шунинг учун бозорни Тезакоп деса керак-да. (Бу ном Оқ подшонинг 
савдогари Тезиков исми билан боғлиқлигини кейин билганман.) Кеч қолганимиз учун бизга энг 
чеккадан — товуқ бозорининг ёнидан жой тегди. Бироқ бу ерда ҳам кўп туролмадик. 
Жанжалнинг устидан чиқиб қолдик. Шундоққина олдимизда тарашадек озғин, пешонаси 
тиришган, тажанглиги афтидан кўриниб турган киши қизил бабах хўрознинг оёғидан боғланган 

---

Дунёнинг ишлари (қисса). Ўткир Ҳошимов