Microsoft Word kr dunyoning ishlari ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
38
Ўша куни яна бир сирни билиб олдим. Бир ҳафтадан кейин ой тўлади. Уч қўшни ойга тикилиб 
холанинг ромини амалда синаб кўришади. 
Кутилган кечада Ҳожи буви билан Хайри опа бизникига чиқишди. Дадам ишда эди. Анчагача у 
ёқ-бу ёқдан гаплашиб ўтиришди. Кейин болаларга супага жой солиб беришди. Акаларим ухлаб 
қолишди. Мен эса нима бўлишини кутиб пойлаб ётар эдим. 
Ниҳоят, уч аёл бодом тагидан яйдоқ жойга бориб, тизилишиб ўтиришди. Чигирткалар 
чириллар, осойишта осмонда тўлин ой сутдек майин, сутдек илиқ нур сочар эди. Ойим, Ҳожи 
буви, Хайри опа ойга тикилганча қотиб қолишган, ҳеч қайсиси чурқ этмас, чамаси ҳар бири ўзи 
излаган одамни ойдан топгиси келар, ойдан топишига умид қилар, ишонар эди. Орадан анча 
вақт ўтди. Ҳамон чигирткалар чириллар, аллақаерда калтакесак чирқиллаб қолар, ҳовли 
бурчагида ора-чора эчки маъраб қўяр, фақат ой, сеҳрли ой жимгина нур сочар, уч аёл эса 
унсиз қотиб қолишган, ўзи ҳам, сояси ҳам қилт этмас, учови ҳам шу ўтиришда ойга тикилганча 
ҳайкалга айланиб қолгандек эди. Ётиб-ётиб зерикдим. Бошимни кўтарай десам ойимдан 
қўрқаман. Энди кўзим илинаётган экан ҳаяжонли ҳайқириқдан чўчиб кетдим. 
— Ана! Ана! Кўрдим! 
Бошимни кўтардиму икки қўлини ой томонга чўзганча илтижо қилаётган Хайри опага кўзим 
тушди. 
— Ана! Асқар акам! Асқар акам! — Хайри опа нафаси қайтгандек сапчиб ўрнидан турди. — Ана 
қаранглар, бошини боғлаб олибди. Дока билан бошини боғлаб олибди! 
Бошини боғлаб олган Асқар акани кўриш умидида жонҳолатда ойга қарадим. Йўқ, оймомо 
ҳамон муаллақ қотиб турар, ним-қора доғлардан бошқа нарса кўринмас эди. 
— Вой, қани, қани? — ойим билан Ҳожи буви ҳам туриб кетишди. — Қани, биз кўрмаяпмиз-ку? 
— Вой, ана-ку! Кулиб турибдилар. — Хайри опа ҳолдан тойгандек кўксини чангаллади. — 
Худога шукур, тирик экансиз. — У бирдан ҳиқиллаб йиғлаб юборди. — Вой кўрдим-а, аниқ-
таниқ кўрдим-а... 
— Айтмадимми? — деди ойим қувониб. — Ача холанинг фоли тўғри чиқади демаганмидим. 
Насиб этса, Асқаржон келса, шунақа тўйлар қилингки. 
Хайри опанинг ўсма тортилган қошлари, рангсиз чеҳраси чиройли, жуда чиройли эканини 
биринчи марта пайқадим. У нуқул кулар, йиғлаб туриб кулар, ҳадеб бир гапни қайтарар эди. 
— Вой кўрдим-а! Аниқ-таниқ кўрдим-а. 
...Уч аёл янгитдан чой қўйишди. Ача холани мақтаб-мақтаб гангур-гунгур суҳбатлашишди. 
Чиндан ҳам Ача холанинг фоли тўғри чиқди. Биттаси тўғри чиқди. Қор тушган куни тоғам 
келди. Қўлтиқтаёғини дўқиллатиб кириб келди... 
Ҳожи буви Ача хола айтганидек ўғлини кутди. Йигирма йилча кутди. Анча ойдин кечалар ўтди. 
Кейин... уни маҳалла кўмди. Ойдин кечада Хайри опа аниқ-тиниқ кўрган Асқар ака ҳам 
келмади... Лекин нима учундир Ача холани ҳеч ким айбламади. Тоғам эсон-омон келганида 
ойим бош-оёқ сарпо қилолмагани учун Ача хола ҳам оғринмади. У онда-сонда хуржунини 
кўтариб келиб қолар, ойим айланиб-ўргилиб кутиб олар эди. Негаки, ойимнинг ўзи одамсиз 
туролмас, ҳар доим хонаси гавжум бўлар эди. Эшикдан ким кириб келмасин, унинг кўнгли доим 
яхшиликни сезиб турган бўларди. 
Бир галгиси айниқса ошиб тушди. Ўзим билан бир синфда ўқиган бола прораб бўлиб 
маҳалланинг бойваччасига айланди-қолди. Шайтон йўлдан оздирдими, бошқами, ишқилиб, 
босар-тусарини билолмай қолди. Қўша-қўша иморатлар солди. Охири лоп этиб қамалиб кетди. 
Бир куни ишга кетаётсам, шу йигитнинг онаси ойимнинг олдида ўтириб ҳасрат қиляпти. 
— Тўхтавойим туҳматга учради, ўргилай. Болагинамнинг хусуматга йўлиққанига қандоқ 
чидайман! Ўзимнинг қон босимим бор. Эрта-индин ўлиб кетсам, тепкилаб кўмадиганимдан 
айрилиб қолдим, айланай. 
— Вой унақа деманг, овсинжон. — Ойим уни оҳиста юпатди. — Яхши гапгаям, ёмон гапгаям фа-
ришта омин дейди. Насиб этса ҳали ҳеч нима кўрмагандек бўлиб кетасиз. — У овозини бирдан 

---

Дунёнинг ишлари (қисса). Ўткир Ҳошимов