Microsoft Word muqaddas ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
18
мен ҳам сизга жавр қилмайман, — деди у яна гуноҳкорона жилмайиб. 
Кўчага чиқиб хайрлашаётганимизда Муқаддасдан яна бирга дарс тайёрлашни илтимос 
қилдим. Муқаддас бу сафар ҳам кўнмади. Лекин шунга қарамасдан кўнглим негадир тинч эди. 
Ўша куни менга Муқаддаснинг қалбида ҳам яхши бир ҳис уйғонаётганга ўхшаб кўринганди. 
— «Бу ҳақиқатми, ё амалга ошмайдиган бир ширин хаёлми?» 
Бунинг хаёл эмас, ҳақиқатга яқин бир нарса эканига иншодан имтиҳон берган кунимиз 
ишондим. 
Иншони биринчи қаватдаги ўн олтинчи аудиторияда бир неча группа бирлашиб ёзиши керак 
эди. Мен кирганда, аудитория одамга тўлиб қолган, фақат энг олдинда, домлалар ўтирадиган 
жойнинг қаршисидагина, биринчи столда бир-иккита бўш жой қолганди. Лекин аудиторияга 
одам ҳамон ёпирилиб кирмоқда, жадаллашмасам ўша жойдан ҳам қуруқ қолишим муқаррар 
эди. Мен Муқаддасни йўқлашга ҳам сабрим чидамасдан, ўртадаги тор йўлакдан биринчи 
қатордаги бўш столга интилдим. Аудиториянинг ярмига бориб қолган эдим, орқамдан: 
— Шариф ака! — деган таниш мулойим овозни эшитдим. Юрагим «жиз» этиб орқамга 
бурилдим. Муқаддас мендан икки қадам нарида, аудиториянинг кўча томонидаги столнинг 
четида ўтирарди. Имтиҳон деган нарсанинг нақадар даҳшатли эканини шунинг ўзидан ҳам 
билса бўлади, жонимдан ортиқ кўрган қизнинг ёнидан ўтибман-у, уни кўрмабман! 
У қўлини бермасдан фақат кўзлари билан саломлашди. 
— Битта бўш жой бор, хоҳласангиз ўтиринг, — деди у секин, гўё ёнидаги қизларнинг 
эшитиб қолишидан қўрққандек. Ўзи эса менинг «хўп» дейишимни кутмасданоқ сурилиб ёнидан 
жой берди. 
Бутун вужудим билан ловиллаб ёнига ўтирдим, бошқаларга билдирмасдан қўлини олиб 
секин сиқдим. 
— Сиз қайси темани ёзмоқчисиз? — деди Муқаддас. 
— Қайси тема тушишини биласизми?
Муқаддас кулди. 
— Қўрқмайсизми? 
— Йўқ, — дедим, «Сиз ёнимда экансиз ҳеч нарсадан қўрқмайман» деган фикр кўнглимдан 
ўтди, буни унга айтмоқчи ҳам бўлиб оғиз жуфтладим-у, журъат этмадим. Унинг чеҳрасидаги 
поклик, беғубор қизлик иффати, ҳам тортиниб, ҳам севиниб гапиришлари кишини қандайдир 
софликка, самимийликка ундарди. 
Қалбимда яна баҳор эди. Кўнглимдаги бояги ваҳима у ёқда турсин, имтиҳон топширгани 
келганимни ҳам унутаёзган эдим. Шу топда фақат бир нарсани — Муқаддаснинг яқинлигини, 
гоҳо-гоҳо мулойим қараб қўйишларини, уялганидан сочларини ўйнаб, жилмайиб 
гапиришларини сезардим, бунинг ҳаммасидан бошим айланарди. 
— Вой, туринг, домлалар келишяпти! — деди Муқаддас. 
Шошиб ўрнимдан турдим. Аудиторияга бир эмас, бирдан уч домла кирган эди. Ари уясидек 
ғувиллаб турган аудитория бирдан сув қуйгандек жимжит бўлиб қолди. Атрофимга қараб қиз-
йигитларнинг ҳаяжонланган юзларини кўрдим. Ҳамма бирдан худди буйруқ кутаётган 
солдатлардек жим бўлиб, серрайиб қолган эди. 
Икки ассистент аудиторияни оралаб «ҳужжатлар»имизни текшириб чиққанларидан кейин, 
уларни бошлаб кирган ўрта бўйли, узун дўнг бурнига олтин кўзойнак қўндириб олган мўйсафид 
домла бутун деворни қоплаган катта доскага темаларни ёзишга киришди. Биринчи тема Йўлчи 
билан Гулнор образлари эди. «Образ» деган сўзни ёқтирмасам ҳам домла бошқа темаларни ёзиб 
тамом қилмасданоқ биринчисини танлаб олдим. 
«Қутлуғ қон»ни ёшлигимдан севар эдим, менга Йўлчи ҳам, Гулнор ҳам жуда ёқар, 
Гулнордай бир қизни севишни орзу қилиб юрардим. Ҳозир эса менинг Гулнорим ёнимда 
ўтирарди. Мен ёзганларимнинг дарслик талабларига қанчалик жавоб беришини билмайман, 

---

Одил Ёқубов. Муқаддас (қисса)