Microsoft Word muqaddas ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
15
Кулоянц шартта ўрнидан туриб кетди. 
— Сен ёш боламисанки, ойинг билан маслаҳатлашсанг! 
Мен катта жанжал бўлишини кутгандим, бироқ Сулаймон ака Кулоянцнинг сўзини бўлди: 
— Майли маслаҳатлашсин, маслаҳатли тўй тарқамас, деган гап бор, Серёжа, — деди ва 
иккала қўлини столга тираб, ўрнидан турди. 
— Соат бир бўлди. Ишга чиқайлик. Гап шу, дўстларим. Бу ёғи энди сенларга боғлиқ. 
Башарти бу ёғини ҳам ўрнига қўйсаларинг ойнинг охиридами, ўрталаридами — масалани 
ишчиларнинг ўртасига ташлаймиз... 
Заводга кирмадим. Рухсатнома бюросининг ёнида хайрлашдик. 
— Ойингга салом айт, — деди Сулаймон ака, — яхшилаб тушунтир! 
Кулоянц елкамдан қучоқлаб: 
— Бояги гапларга хафа бўлма! — деди кулиб, — ҳазилга тушунасан-ку, дўстим! 
Автобус келмаган эди. Худди бир нарсасини йўқотган одамдек, бекатда туролмасдан, пиёда 
кетдим. У маҳалда қанчалик катта хато қилганимни астойдил тушунмасам ҳам, ҳар қалай 
келажагим учун муҳим бўлган бир нарсани тарк этганим кўнглимда турарди. Бу ажойиб 
таклифни Муқаддасни деб рад этдим, албатта. Лекин Муқаддаснинг ўзи ким? Қанақа қиз? У 
кўнглимга умид бағишлайдиган бир гап айтдимикин, шунчаликка борсам? Умуман лоақал 
бирга дарс тайёрлашни ҳам хоҳламаган нотаниш бир қизни деб, оғир бўлса ҳам шарафли 
йўлдан юрмасдан бошқа ёқларга бурилиб кетишим тўғрими? 
Автобусга тушмасдан пиёда кетарканман, шу ҳақда ўйладим. Бу ўйларимга кўнглимдан 
аниқ жавоб тополмасдим. Фақат бир нарса равшан эди: бундан кейин қайси йўлдан кетишим 
ўша нотаниш қизга, Муқаддасга боғлиқ эди! 
* * * 
Аҳволимнинг чатоқлиги шунда эдики, Муқаддас иккимизни бир-биримизга яқинлаштира 
оладиган яккаю ягона восита ҳозирча имтиҳон эди. Шунинг учун ҳам имтиҳондан қўрқиш уёқда 
турсин, унинг тезроқ келишини истардим. 
Имтиҳон куни яна жуда эрта уйғондим. Бу сафар чойга ҳам қарамасдан апил-тапил 
кийиндим-да, институтга чопдим. Имтиҳонга кечикиб қолишимдан эмас, Муқаддаснинг бошқа 
биров билан келишиб қўйишидан қўрқардим. Лекин институтга етиб, таниш акацияларга кўзим 
тушиши билан беҳудага қўрққанимни, умуман тўрт кундан бери чекиб келган изтиробларим, 
умидсизликдан қийналиб юрганларим — ҳаммаси бекор эканини тушундим: Муқаддас мени 
кутиб турарди! Аввалги сафаргидек, ичкарида, аудиториянинг эшигида ҳам эмас, кўчада, 
институтнинг оддидаги акациянинг тагида кутиб турарди!.. 
Бу сафар унинг эгнида ҳаворанг крепдешин кўйлак, бошида тагдўзи дўппи, оёғида енгил 
босоножка эди. Ҳаворанг кўйлак чеҳрасини очиб юборганиданми, ё тагдўзи дўппи жуда ярашиб 
тушганиданми, билмадим, ишқилиб Муқаддас кўзимга тунов кунгидан ҳам латофатли бўлиб 
кўринди. У шундай жозибали ва маъсум эдики, илк гуллаган бодом ниҳолини эслатарди. Мени 
кўриши билан олдимга қараб юрди. Кўзларида бирдан чақнаган қувончдан, лабларида ўйнаган 
табассумдан Муқаддаснинг мени, ёлғиз мени кутиб турганини билдим-у, юрагим яна баҳор 
куйларига, баҳор қуёшидек илиқ ва ёруғ ҳисларга тўлиб яйраб кетди. 
Биз қўл беришиб кўришдик. Муқаддас қошларини ўпкалангансимон чимириб: 
— Вой, мен сизни кечикиб қолармикансиз деб, жонимни ҳовучлаб турибман-а? — деб 
кулди. Менга унинг кулгисида ҳам аллақандай эркалик аралаш бир гинахонлик бордек туюлди. 
— Мен кечикар эканманми? — дедим, — сиз билмайсиз Муқаддас, мен сизни ҳар куни... 
— Юринг, — деди Муқаддас сўзимни бўлиб, гўё гапимнинг охирини эшитишдан қўрқиб, — 
ичкарига кирайлик... 

---

Одил Ёқубов. Муқаддас (қисса)