Microsoft Word muqaddas ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
24
— Ўқишга киролмай қолишимдан эмас, шарманда бўлиб уйга қайтиб боришдан қўрқаман... 
Ростини айтсам дадамни хафа қилишдан қўрқаман, — деди Муқаддас, сўнгра гап ўз-ўзидан 
Бекободга, уларнинг оиласига ўтиб кетиб қолди... 
Муқаддаснинг онаси ўзини болаларига фидо қилиб, фақат уларнинг бахтини ўйлаб, уйида 
ўтириб қолган содда аёллардан экан, отаси заводда мастер бўлиб ишларкан. Лекин у киши 
мастерликка ўқиш, илм орқали эмас, пешона тери тўкиб, меҳнат билан эришган одамлардан 
экан. Уларнинг жуда кўп фарзандлари бўлган, лекин ҳозир фақат Муқаддас билан унинг укаси 
қолган, иккита акаси урушда ҳалок бўлган, ҳозир Муқаддас бу оиланинг энг катта фарзанди 
экан. Шунинг учунми, ёки отаси ўзи ўқий олмасдан кўп заҳмат чеккани учунми, ишқилиб, 
кўпдан бери Муқаддасни ўқитиб, муҳандис қилиш орзуси кўнглига қаттиқ ўрнашиб қолган 
экан. Уйларига меҳмонлар келганда, дўстлари билан чақчақлашиб ўтирган чоғларида дадаси 
ҳамиша қизини чақириб, уларга кўрсатар, яхши ўқишини айтиб мақтар ва қизим албатта 
инженер бўлади, — деб ўзи ҳам фахрланиб қўяркан. 
Бизнинг тақдиримиздаги бу кутилмаган ўхшашлик мени ҳам таажжубга солиб қўйган, ҳам 
қаттиқ қувонтирган эди. 
Муқаддаснинг ота-онаси тўғрисидаги қизларга хос бошқача бир меҳр-муҳаббат билан 
қилган ҳикоясини тингларканман, уларни ҳеч қачон кўрмаган бўлсам ҳам, назаримда қаердадир 
учратгандек, биладигандек туюлар, гўё уларни кўпдан бери танийман, яхши кўраман. 
Кўнглимда ҳалитданоқ уларга нисбатан қандайдир бир фарзандлик туйғуси уйғонган, уларга 
бир яхшилик қилиш истаги туғилган эди. Менга негадир айниқса унинг дадаси ёқиб қолган эди. 
Кўнглимда гўё у менга меҳрибон бир ота бўлишига, мен эсам фронтда ҳалок бўлиб кетган ўз 
падаримни, топиб олишимга ишонч уйғонган эди... 
Муқаддаснинг ота-онаси, ўртоқлари, она шаҳри ҳақида, гоҳ маъюс, гоҳ қувончга тўлиб 
айтаётган ҳикоясини эшитарканман, кўнглимдаги бу истак-орзулар ҳам гуркираб ўсиб борар, 
яна хаёл дарёсида сузардим. 
Мен ҳалитданоқ бир кун эмас бир кун Муқаддас билан бирга чамадон кўтариб Бекободга 
боришимизни кўз олдимга келтира бошлаган эдим... Биз шаҳарнинг бир четидаги шафтоли, 
ўрик ва олчаларнинг қуюқ соясига кўмилган шинамгина ҳовлиларига кириб борамиз... Бизни 
эшикда чол-кампир кутиб олади. Кўзларидаги ёшларини артиб, пешоналаримиздан ўпадилар, 
узоқ умр тилаб, дуо қиладилар... 
— Ие, доим шунақа қиласиз-а? Ҳушингиз жойидами ўзи? Юринг! 
Уйқудан уйғонгандек чўчиб кетдим. Китоб-дафтарларини қўлтиқлаб олган Муқаддас 
скамейканинг олдида менга таажжуб билан қараб турарди. 
— Қаёққа? — дедим. 
— Кетамиз... 
Муқаддаснинг қошлари чимирилган, кўзларида аллақандай бир қатъиятлик бор эди. 
— Нега энди? — дедим ҳайрон бўлиб. 
— Қўйинг, бирга дарс тайёрлай олмас эканмиз... Мен унга бошқа савол бермадим. 
Шу топда менинг кўнглимда нималар бўлса, унинг кўнглида ҳам шунга ўхшаш бир нарса 
бўлаётганини пайқаган эдим. Фақат уни бир-икки кун кўролмай қолишдан қўрқиб: 
— Агар эрта-индин бир учрашсак... — деб гап бошлаган эдим, Муқаддас: 
— Йўқ, энди имтиҳонда учрашамиз, — деди оғзимдан сўзимни олиб. 
Биз индамасдан паркдан чиқдик ва хайрлашиб, иккимиз икки томонга кетдик. Уч-тўрт қадам 
босмасданоқ орқамга ўгирилиб қарадим, худди шу пайт Муқаддас ҳам қаради-да, садаф 
тишларини чақнатиб бир кулди. 
Қандай ажойиб қиз! 
Тўсатдан кечаги қароримни унутиб қўйганимни, Муқаддасга севгим тўғрисида бир оғиз 
айтмаганимни эсладим. Эсладиму беихтиёр кулиб юбордим: унга бу ҳақда гапириб ўтиришга 

---

Одил Ёқубов. Муқаддас (қисса)