Microsoft Word saodat asri 1 ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
19
севинч ёшлари эди. 
— Ҳеч бир кўз бундан ҳам гўзал гўдакни кўрмаган. Ҳеч бир она бундан ҳам гўзал бола 
туғмаган. Қасам ичаманки, ҳеч кимнинг невараси менинг неварамдан гўзал эмас! — деди. 
Бир муддат гўдакка қараб қолди. Карагани сари кўнгли севги, марҳамат ва шафқат билан 
тўларди. Бир онда марҳум ўғли Абдуллоҳ кўз ўнгига келди. Аммо бу набираси минглаб 
Абдуллоҳларнинг ўрнини босадигандай. Бир вақтлар пешонасида порлаган, кейин Абдуллоҳга, 
кейин Оминага ўтган нур, ниҳоят, асл эгасини топганини кўриб турарди. Неварасини бағрига 
босди. Каъбага кирди, дуо қилди, сўнгра уйга қайтиб келди. Ҳали ҳам қучоғидаги боласини 
томоша қиларди. 
Аёллар овозларини чиқармай Абдулмутталибни томоша килишар, тўғрироғи, уни 
набирасининг гул юзига боқиб ҳис этаётган саодат туйғусига халал бермасли» учун миқ этмай 
туришар эди. 
Абдулмутталиб набирасини қучоқлаганча, яна Каъбага кетди. Ичкари кириб, дуо қилди. 
Сўнгра яна келинининг ёнига қайтди. Соатларча боқса ҳам тўймайдиган неварасини яна бир бор 
ҳидлагач, қизи Сафияга узатди: 
— Ўғлимни онасига бер, — деди. Туриб чиқиб кетди. Шу онда қалби осмон қадар 
кенгайганини ҳис қилди, севинчдан учадигандек эди. Абдулмутталиб келинининг уйидан 
севинчи ичига сиғмай чикди. Тўғри Каъбага борди. Шукроналик билдириб, Каъбани тавоф 
қилди. Неварасига қандай исм қўйишни ўйлади. Ҳусни жамолига, шаънига лойиқ бир исм 
қўйиш лозим эди. Муҳаммад... 
Бирдан зеҳнига бу исм ўрнашиб олди. Зулмат ичида чақмоқдск чақнади бу исм. Ота-
боболаридан ҳеч бирининг оти бундай эмас эди. Танилган, машҳур исмлардан ҳам эмасди. 
Ҳазрати Иброҳимдан бери давом этиб келаётган ва маълум бўлган исмларни хаёлидан 
бирмабир кечирди. Ҳеч қайсиси бу қадар эътиборни тортувчи эмасди. Яна қабила раислари, 
танишбилишларининг исмларини бирмабир хотирлади. Бироқ қалбига ҳукмини ўтказаётган, 
бутун қалбини эгаллаган пинҳона бир қудрат унга барча эслаган исмларини зехнидан четлатар, 
яна айланибўргилиб «Муҳаммад» исми кўнглига келаверар эди. Ундан бошқа барча исмлар, 
унинг назарида, кўримсиз, заиф, бўлмагурдек эди. Бу пинҳона қудрат Абдулмутталибни 
неварасига «Муҳаммад» исмини қўйишга мажбурлаётган, бошқа исм қўйишига йўл қўймаётган 
эди. 
Омина боласини бувасининг қўлига бераркан, ҳаяжонини босиб сўради: 
Отажон, неварангизга қайси исмни муносиб кўрасиз?... 
Абдулмутталиб қучоғидаги малак юзли болага яна бир қараб: 
— «Муҳаммад» қўямиз, ~ деди. 
Оминанинг кўзлари кулимсираб, юзида мамнуният белгиси пайдо бўлди. Гўёки кўпдан 
бери орзу қилган нияти амалга ошгандек эди. Абдулмутталиб ўзи қўйган исмга келинининг ҳам 
севинганини кўриб, жуда мамнун бўлди: 
— Биласанми, қизим, кимдир мени шу отни қўйишга ундаётгандек. Зеҳнимга фақат шу 
исм ўрнашиб олган. Бошка исмни ўйласам ҳам, дарров ўрнини «Муҳаммад» эгаллаб олаверади. 
Фикринг қандай, яхши исм шекилли? деди. 
Омина кулимсираб жавоб берди: 
— Мен ҳам боламга «Муҳаммад» деб от қўйишни ният қилган эдим. Тушимда ҳам 
«Муҳаммад» исмини қўйишим амр этилди. Мен ўғилчамнинг буюк инсон бўлишидан 
умидворман. 
Абдулмутталиб келинининг гапларини маъқуллади: 
— Албатта, менинг набирам инсонларнинг энг буюги бўлажак. 
Макка раиси ва ҳошимийлар авлодининг каттаси Абдулмутталиб, келинининг ҳам 
розилиги билан, қучоғидаги неварасига инсоният тарихидаги энг буюк ва энг муборак исмни 

---

Саодат асри қиссалари. 1-китоб. Аҳмад Лутфий