Microsoft Word shaytanat3 ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
164
Bu gapni eshitgan Muhiddin ota nima deyishni bilmay, gangib qoldi. 
Dev aka Jalil bilan ko‘rishayotib ham shunday dedi. Ammo barchani hayratda qoldirib 
Asadbekka bunday demadi. 
Abdurahmon tabibga uning fe’li ma’lum: Dev aka birovni suymasa pul va’da qilmaydi. 
Boshqalarga milliondan «beraveradi». «Bu odamning nimasi yoqmadi? U ham ko‘zlarida 
zulm ko‘rdimi ekan?» deb o‘yladi tabib. 
Dev aka millionlarni «ulashib bo‘lgach», o‘tirib Abdurahmon tabib uzatgan choyni 
xo‘rillatib ichdi. 
— Abdi, — dedi u tishsiz milklari bilan non chaynab. — Mix yo‘q. Hech yerda yo‘q. Iso 
Masixni mixlashga yetgan mix endi yo‘q. Hamma tilanib yuribdi. Rais ham tilanyapti. 
«Sotsializm qurish uchun ehson qiling», deydi. «Puli yo‘q odam qurilish boshlamaydi», 
dedim. — Dev aka hiringlab kulgan edi, og‘zidagi choy soqolidan oqib tushdi. — Pul yo‘q, 
mix yo‘q, u sotsializm quraman, deydi. 
Muhiddin ota unga qarab turib ajablandi: ba’zi gaplari tuppa-tuzuk, ayrimlari almoyi-
aljoyi. Uy egasi indamay o‘tirgani uchun, ular ham gapirmadilar. Dev aka choyni ichib 
bo‘lgach, piyolani to‘ntardi-da, o‘rnidan turdi. 
— Abdi, mix yo‘q, sen sotsializm qurma, — deb chiqib ketdi. 
Shundan so‘ng tabib Dev akaning kimligini aytib qo‘yishni lozim topdi. 
— Biz bir qishloqdan edik. Qizillar kelib bizdan tilla talab qilishdi. Bularning uyini tit-pitini 
chiqarishibdi. Onasi yashirib qo‘ygan bitta tangani yutib yuboribdi. Haromilar ko‘rib 
qolib, ayolni homilador demasdan, qilichda qornini yorib olishgan o‘sha tangani. Dev aka 
to‘rt-besh yosh ekan. O‘shandan beri shunaqa bo‘lib qolgan. 
— Astag‘firulloh, — dedi Muhiddin ota. 
— Yo‘g‘-e, homilador xotinni-ya? — deb ajablandi Jalil. 
— Bu sizlarga cho‘pchakka o‘xshaydi, — dedi tabib. — Men ertakchi emasman. 
Bilganimni gapiraman. Bizni bu yoqlarga ko‘chirishganda Dev aka ergashib keldilar. 
Avval biznikida yotib yurardilar. Keyin-keyin duch kelgan yerni makon tutadigan 
bo‘ldilar. Qishin-yozin yurishlari shu — sarpoychan. 
Ovqat kirib taomlanishgandan so‘ng tabib Asadbekning yoniga o‘tdi. 
— Qani, inim, qo‘llaringizni bering. Ismingiz nima, yoshingiz nechada? 
Tabib Asadbekning kaftlariga boqdi, tirnoqlarini ezib ko‘rdi. So‘ng ikki bilagidagi tomirga 
bosh barmog‘ini qo‘yib, boshini egganicha ancha o‘tirdi. 
— Ichingizga sovuqlik in qurib olibdi, haydash kerak, — dedi u Asadbekning bilaklarini 
qo‘yib yuborgach. — Buning ilojini qilamiz. Lekin... yana bir xastalik ilashibdi sizga. 
Buning ishi qiyin. Shifo berguvchi Olloh. Ollohga tavakkul qilgumiz. Menda dori 
tayyorlash uchun bir narsa yetishmaydi. Eski arobada kelganingiz bilan topar-tutaringiz 
yaxshiga o‘xshaydi. 
— Ayting, topamiz, — dedi Jalil. 
— Topasizmi? — dedi tabib unga norozi qiyofada boqib. — Yaxshi, topib keling. Menga 
tilla tanga kerak. 
— Tilla tanga? Nechta? — deb so‘radi Jalil, xuddi cho‘ntagi tilla tangaga to‘la odamday. 
— Bir dona. Aslida undan ozgina kukun sidirib olaman. Qolgani o‘zinglarniki. 
— Oshnam tuzalsa bo‘ldi, bu yog‘idan xotirjam bo‘ling, ota. Bir emas, yuzta tanga bo‘lsa 
ham topamiz. 
— Inim, ikkinchi daf’a bunday deya ko‘rmang menga. Men u dunyoga mol-dunyo bilan 
bormayman. Yolg‘iz Ollohga va uning rasuliga muhabbatim bilan boraman. Shu bois bu 
dunyodagi boylikni, siz aytgan yuzta tangani sariq chaqaga ham olmayman. 
Asadbek oshnasining biqiniga tirsagi bilan turtdi. Muhiddin ota «attang!» deganday bosh 
chayqadi. 

---

Shaytanat (3-kitob). Tohir Malik