O‘zbekiston milliy universiteti m. ShAripov d. Fayzixo‘jayeva mantiq tarixi va nazariyasi falsafa yo‘nalishi talabalari uchun Darslik Toshkent

16-BOB. MANTIQ, HAQIQAT VA DIALEKTIK ISBOTLASh

Haqiqatga erishish har qanday bilishning bosh masalasidir, chunki faqat chin bilimgina insonga borliq to‘g‘risida ishonchli ma’lumot beradi va undan foydalanish amaliyotda kutilgan natijaga olib keladi. Zero “Avesto”da aytilganidek, “Haqiqatni tanlagan zotlar o‘lim bilmas, zavol topmasdir”. Shunday ekan, haqiqatni o‘rnatish, xususan, unga olib boradigan yo‘lni aniqlash, zarur bilish usullari, vositalarini yaratish, ularni to‘g‘ri qo‘llash qoidalarini ishlab chiqish bilish to‘g‘risidagi ilmlarda, xususan mantiqda markaziy o‘rinni egallashi tabiiy holdir. Abu Nasr Farobiyning: “Mantiq aqlni to‘g‘ri tafakkurga eltadigan narsalarni o‘zida mujassamlantirgan san’atdir”¹¹⁰, deb aytishi bejiz emas. Uning fikricha, “Mantiq san’ati intellektning ommalalashuviga olib keluvchi va insonni haqiqat tomon yo‘naltiruvchi bilish qonunlarini o‘rganadi”¹¹¹. Bu qonunlar insonlarni bilish jarayonidagi turli xato va adashishlardan saqlaydi. Inson bu qonunlar yordamida bilimlarni tekshirib, ularning chin yoki xatoligini aniqlash orqali xulosaga ega bo‘ladi. Mantiqning maqsadi to‘g‘risida ana shunga o‘xshash fikrni Ibn Sino ham bildirgan: “Mantiq deganda, sonda to‘g‘ri fikrlash vositalari mavjud ularni qo‘llash tafakkurni xatoga yo‘l qo‘yish va adashishlardan saqlaydigan fan tushuniladi”¹¹². Mantiq, uning ta’kidlashicha, aql, bilim o‘lchovi vazifasini bajaruvchi fan. Insonning joni, ruhi chin bilimlar orqali tozalanadi; “aql tarozisida o‘lchangan bilim ishonchli emas va demak, chin bo‘lmaydi. Shuning uchun ham mantiqni o‘rganish zarur”¹¹³.

Haqiqat predmet, uning xususiyatlari mavjudligi, sonlari, sifati, mohiyatini bilish natijasidir. Bu yerda Demokritning quyidagi fikrini keltirish o‘rinlidir: “Men bitta hodisaning sababini topishni fors davlati taxtini egallashdan afzal deb bilaman”¹¹⁴. Mazkur fikr haqiqatni bilish ilmiy bilishdan iborat degan xulosaga kelish uchun asos boʻla oladi. Ilmiy bilishning predmet va hodisalar sababini aniqlash maqsadida uzoq va mashaqatli izlanishlardan iborat ekanligi yaxshi ma’lum. Gegelning fikricha, bilishning “Faqat shu yo‘li ruh uchun qiziqarli va qimmatlidir va farqi shu holdaki, qachon u fikrlash yo‘liga tushganda behuda urinishi, ovoragarchilikka yo‘l qo‘ymay, haqiqat sari jasorat ko‘rsatib intilsa”¹¹⁵.

Haiqat o‘zi nima? Umumiy holda haqiqat-bu fikrning predmetga (ya’ni, o‘z obyektiga) mos kelishidan iborat deb ta’riflashimiz mumkin. Bu ta’rif tarixiy ildizi bo‘yicha Aristotel mantig‘iga borib taqaladi. Uni turlicha talqin qilish mumkin va falsafa tarixida shunday bo‘lgan ham. Buning sababi haqiqatning ko‘p qirrali, murakkab muammo ekanligidadir. Xususan, haqiqat talqini bilish subyektining o‘z oldiga qanday vazifani qo‘ygani, masalan, formal sistema qurish yoki predmetga qaysi jihatdan yondashayotgani, uni qanday holatida (harakati, taraqqiyotidami yoki aniq bir sifat holatidami) aks ettirishi. Shuningdek, fikr obyektining turi (moddiy obyektmi yoki ideallashgan obyektmi), sifatining namoyon bo‘lishi va boshqa shu kabi ko‘p jihatlarini tushunishga bog‘liq. Biz bu masalalarni haqiqatning formal va dialektik mantiq doiralarida tavsiflanishi nuqtai nazaridan olib qaraymiz va asosiy e’tiborni muammoga dialektik yondashishning o‘ziga xosligini ochib berishga qaratamiz.

Formal mantiqda haqiqat bilishning maqsadi deb olingani holda, unga erishishning muhim, zaruriy sharti fikrni formal (strukturasi) jihatdan to‘g‘ri qurish hisoblanadi va uning qonun-qoidalari, normalarini o‘rganish bosh vazifa qilib belgilanadi. Bunda haqiqat va uning qarama-qarshisi bo‘lgan yolg‘on mulohazaning (mulohazaning) asosiy manti-qiymatlari deb olinadi. Masalan, “Inson–ongli mavjudot” – chin, fikr, haqiqat, “Inson–ongli mavjudot emas” yolg‘on, xato fikr bo‘ladi. Bu mulohazalar o‘zgarmas ma’noga ega, chunki ularda aks etgan vaziyatlar qat’iy va o‘zgarmasdir. Mazkur holatni Aristotel quyidagicha ifoda etadi: “Bizni o‘rab turgan narsalar aniq o‘zgaradi va hech qachon bir holatda turib qolmaydi degan mulohazalarga asoslanib haqiqat to‘g‘risida fikr yuritish umuman ma’nosizdir. Zero haqiqatni izlashda doimo o‘zgarmas, bir xil holatda bo‘lgan narsadan kelib chiqish zarur”¹¹⁶. Mutafakkir fikricha, haqiqat mohiyatini aks ettiradi, mohiyat esa sifat bilan bog‘liq; sifatning o‘zgarishi predmetning yo‘q bo‘lishini anglatadi, o‘zgaradigan narsa predmet sifati emas, balki uning miqdoridir; sifat doimo aniq, miqdor noaniqdir¹¹⁷. Bu mulohazalar Aristotel tomonidan shakllantirilgan mantiqning nozirlik va uchunchisi mustasno qonunlariga mos keladi va ular uchun asos vazifasini o‘taydi. “Bundan shu narsa o‘z-o‘zidan ayon bo‘ladiki, bir predmet to‘g‘risida bildirilgan o‘zaro istisno etuvchi fikrlar bir vaqtda chin bo‘la olmaydi. Shuningdek, bir predmet to‘g‘risida qarama-qarshi fikrlar o‘rtasida bo‘lgan, oraliq mulohazani ham bildirish mumkin emas”¹¹⁸.

Formal mantiqning haqiqat masalasiga yondashishi bilish taraqqiyotining keyingi davrlarida yanada oydinlashdi. Xususan, zamonaviy mantiqda ham mulohaza tafakkurning asosiy mantiqiy shakli deb e’tirof etilib, bilishning chinligi tushunchasi u bilan bog‘liq holda tushuntiriladi. Mulohaza esa faqat u ifoda qilayotgan vaziyat borliqda mavjud bo‘lgandagina chin deb hisoblanadi. Aks holda u xato fikr deb qabul qilinadi. Fikr chin yoki xato bo‘lgandagina ma’noga ega bo‘ladi. E.K.Voyshvillo va M.G.Degtyarevning ta’kidlashicha “Mulohaza ma’noli bo‘lishining zarur sharti uning aniq ifoda qilinishi, ya’ni til va mantiq talablari nuqtai nazaridan to‘g‘ri qurilishidir. Mantiqning talabi shundan iboratki, mulohaza tiniq, ravshan bo‘lishi kerak (bu esa, o‘z navbatida, mulohazani qurishda mantiqning muayyan qoidalariga rioya qilish zarurligini nazarda tutadi”¹¹⁹. Ravshanlik talabi buzilsa, mulohaza yo ma’nosiz (masalan, “Abadiy dvigatel yoqilgisiz ishlaydi”) yoki chinligi noaniq bo‘ladi. (masalan, “Atom yengil zarracha”).

Bir xil holatda bo‘ladigan, o‘zgarmaydigan narsa, Stagiritning fikricha, predmet mohiyati, uni namoyon qiladigan sifatidir. Ya’ni, “Mohiyat sifat bilan bog‘liq, sifat aniq tabiat. Ega bo‘lgani holda, miqdor – noaniqdir”¹²⁰. Boshqacha aytganda, Aristotel haqiqatni mohiyat, aks ettiruvchi bilim deb tushunadi va ana shundan kelib chiqib bir-birini istisno qiluvchi fikrlarning bir paytda chin bo‘la olmasligini asoslaydi. Bunda u mantiqning o‘zi o‘rnatgan nozirlik qonuni va uchunchisi mustasno qonuniga tayanadi. Lekin yuqorida bildirilgan fikrlardan yunon mutafakkiri borliqdagi sifat o‘zgarishlarini hamda ularni ifoda etuvchi bilimlarning va, demak, haqiqatning o‘zgarishini tan olmagan degan xulosa kelib chiqmaydi.

Aristotel fikricha, “Haqiqat to‘g‘risida gap borganda, bizni o‘rab olgan borliq, predmetlar o‘zgarib turadi va hech qachon bir xil holatda bo‘lmaydi, degan fikrdan kelib chiqib ish tutish ma’noga ega emas”. Predmetni harakatda, o‘zgarishda deb hisoblash zarur, lekin bunda uni nimadandir boshlab harakatlanadi va nimadadir to‘xtaydi; deb olish kerak. Bu harakat sifat o‘zgarishiga olib kelmasa, predmet avvalgi mohiyatini saqlab qoladi, agar sifat o‘zgarishiga olib kelsa, unda boshqa predmetga aylangan bo‘ladi va u haqida mos fikr hosil qilish, yangi haqiqatni yaratish zarur. Aynan mana shu pozitsiyadan turib, yunon mutafakkiri Protagor, Geraklit, Anaksagorlar qarama-qarshi va o‘zaro zid fikrlarni bildirishi mumkin, shu sababli haqiqatni bilib bo‘lmaydi, degan fikrni tanqid qiladi. Shuni alohida ta’kidlash joizki, Aristotel chinligi ehtimol bo‘lgan fikrlar mavjudligini e’tirof qilib, ulardan chin fikrlarga o‘tishning usul va vositalarini o‘rganuvchi ta’limotni dialektika deb ataydi va o‘zining “Topika” asarini ana shunga bag‘ishlaydi. O‘rta asr G‘arb falsafasi avtoritetlaridan biri Avremiy Avgustan (354-430) haqiqatni xristian dogmalaridan kelib chiqib talqin etadi: “Haqiqat yolg‘iz xudoga ayon deb o‘ylayman; uni inson joni tanasini tark etgandan keyin, ya’ni bu qorong‘i zindondan chiqqandan keyin bilish mumkin”¹²¹. Uning yozishicha, “Akademiklar ishonchsizlikka asoslanishadi” deb shu ma’noda aytayapmanki, biz o‘zimiz amalga oshirayotgan narsani haqiqat deb hisoblamaymiz, lekin uni qilamiz. Masalan, kimdir bizdan kechagi yorug‘ kun va bulutsiz tundan keyin quyosh charaqlab chiqadimi deb so‘ralsa bilmaymiz, lekin shunda ham haqiqatni talqin etishning turli xilligi shuni ko‘rsatadiki, bu masalani hal etishga kirishishdan avval haqiqatga erishishning shart-sharoitlari, uning turli jihatlarini aniqlash zarur. Bizningcha, quyidagilarni farqlash zarur: 1) fikrning predmetga munosabatini, 2) fikrning til ifodasiga munosabatini, 3) fikrning u bilan mantiqan bog‘langan boshqa fikrga munosabatini (masalan, bu xulosa chiqarishda asos va xulosaning, argumentlashda tezis va asosning munosabati), 4) til belgilarining o‘zaro munosabatini. Birinchisini, odatda, haqiqatning gnoseologik jihati deb hisoblashadi. Chunki, Aristoteldan boshlanadigan an’anaga muvofiq, haqiqat fikrning u ifodalayotgan predmetga mosligi deb tushuniladi. Ayni paytda, buni sof gnoseologik masala deb aytish ham xato bo‘ladi. U mantiqiy masala hamdir, chunki fikrning ashyoviy mazmunini aniqlash uchun, oxir-oqibatda uni predmet bilan solishtirish talab qilinadi. Ikkinchi holda fikrning uni ifodalovchi til belgisiga munosabatiga urg‘u beriladi. Bunda til belgisining ashyoviy mazmuni aniqlanishi zarur. Agarda fikrni ifoda etuvchi til belgisi (so‘z, gap) noto‘g‘ri tanlansa, fikrning mazmuni noaniq bo‘ladi yoki buzib ko‘rsatiladi. Masalan, jur’atsizlikni ba’zilar qo‘rqoqlik, ba’zi birlari ehtiyotkorlik deb tushunishadi. Bunda bitta hodisa uchta so‘z orqali ifodalanmoqda. Uchinchi holat, yuqorida ta’kidlanganidek, xulosa chiqarish, argumenlashda ko‘proq uchraydi va ularga tegishli qoidalar buzilsa, xato fikrlar, masalan, paralogizm, sofizm, mantiqiy paradokslar hosil bo‘ladi. To‘rtichi munosabat sintaksisga tegishli bo‘lsa-da, haqiqatga erishish jarayonida muhim rol o‘ynaydi, bitta so‘z vergul yoki nuqta ham noto‘g‘ri ishlatilsa, gapning mazmunini o‘zgartirib yuboradi. Yoki kontekstdan uzib olib talqin qilinadigan gap boshqacha mazmun kasb etishi mumkin.

Yuqorida qayd etilgan holatlarning birinchisi mantiqiy-gnoseologik masala, ikkinchisi va uchunchisi mantiq, aniqrog‘i, mantiqiy semantika masalasi, to‘rtinchisi sintaksis masalasi deb hisoblansa-da, u mantiqiy semantikada ham muayyan darajada o‘rganish predmeti bilan bog‘liq ravishda tadqiq etiladi. Bundan tashqari, haqiqat masalasi germenevtika, shu jumladan, falsafiy germenevtika, strukturalizmda ham matni tuzish, talqin etish vazifalari bilan bog‘liq holda muhokama etiladi. Til va tafakkurni tadqiq etuvchi boshqa sohalarda ham haqiqat masalasining ko‘tarilishi tabiiydir. Mana shunday vaziyatni hisobga olgan holda falsafa doirasida qolib, farmal va dialektik mantiqning haqiqat masalasida o‘zaro bog‘liqligi va o‘ziga xosliklarini tadqiq etsak, to‘g‘ri bo‘ladi.

Avvalambor, ta’kidlash zarurki, formal mantiqning ham, dialektik mantiqning ham qonun-qoidalari haqiqatni o‘rnatishga xizmat qiladi. Xususan, formal mantiq doirasida ishlab chiqilgan prinsiplar, me’yoriy qoidalar fikrni strukturasi, shakli jihatidan to‘g‘ri qurishga, shu tariqa chin bilimlardan to‘g‘ri xulosa chiqarishga va fikrlashda xatolikka yo‘l qo‘ymaslikka xizmat qiladi. Agar bilishning asosiy maqsadi haqiqatni o‘rnatish ekanligini nazarda tutsak, to‘g‘ri tafakkur har qanday bilishning birinchi zaruriy sharti ekanligini tushunish qiyin emas. Fikrning strukrurasi,shakli jihatidan to‘g‘ri qurmay turib, bilishda kutilgan ijobiy natijaga erishib bo‘lmaydi.

Formal mantiq qanun-qoidalarining ahamiyati shundaki, ularga rioya qilinganda chin asoslardan chin xulosalar hosil qilishga imkon beradi. Ular fikrlarning o‘zaro muvofiqligi, aqliy mushohadaning to‘g‘ri qurilishi mezoni bo‘lib xizmat qiladi. Bu o‘rinda F.Engelsning formal va dialektik mantiq munosabatini mantiqning quyi va yuqori bosqichlari deb baholanish negizida sovet davrida shakllangan yondashishning xato ekanligini aytib o‘tish o‘rinlidir. Qudratli formallashgan tilga ega zamonaviy mantiqning, ayniqsa, ko‘p ma’noli mantiqning bilimlar chinligining turli jihatlarini, xususan, ehtimollik darajalarini tadqiq etishi bunga guvohlik beradi.

Formal mantiq va dialektik mantiq qonun-qaidalari bilish jarayonida birgalikda amal qiladi, bir-birining mavjudligini taqozolaydi, birgalikda haqiqatni o‘rnatishga xizmat qiladi. Xususan, formal mantiq haqiqatni o‘rnatishga yo‘nalgan tafakkurni uning shakli (strukturasi), tuzilishi nuqtai nazaridan olib o‘rgansa, dialektik mantiq uni mazmuni va shakli uyg‘unligida, birligida tadqiq etadi. Shuningdek, formal mantiq haqiqatni konkret haqiqat, ya’ni predmetni uning nisbiy turg‘un bo‘lgan sifatida olib aks ettiruvchi bilim deb talqin qilsa, dialektik maniq predmetni uning taraqqiyotida olib ifodalaydi va shu tariqa haqiqatga erishishini jarayon deb hisoblaydi. Bu jarayonda bilish predmetni tobora chuqurroq, kengroq ifoda eta boradi, uning yangi xususiyatlari, aloqalarini, rivojlanish qonuniyatlarini o‘rnatadi va shu tariqa aniqlasha boradi, mukammallashadi, predmet mohiyatini adekvat aks ettiradi. Shuningdek, bu jarayonda avval haqiqat deb hisoblangan fikrlar qayta anglanadi, ba’zilarining xato ekanligi va, aksincha boshqalarining chin ekanligi ma’lum bo‘ladi.

Haqiqatning tabiatini tushunishga dialektik tarzda yondashish absolyut va nisbiy haqiqatlarni farqlashni taqozo etadi. Absolyut haqiqat bilish taraqqiyoti davomida o‘zining chinligini saqlab qolgan, yangi bilim olish uchun asos bo‘lib xizmat qiladigan bilimdir. Ayni paytda, u butunlay o‘zgarmaydidigan, qotib qolgan bilim ham emas: u doimo to‘ldiriladi, yangi mazmun bilan boyitiladi. Bu holat haqiqatni nisbiy haqiqat deb hisoblashga asos bo‘ladi. Buni atomizm rivojida tushuntirish mumkin. Antik davr atomizmida (Demokrit, Epikur, Lukretsiy Kar ta’limotlarida) atomni bo‘linmas, cheksiz, shaklga, massaga, bo‘shliqda harakatlanuvchi va boshqa qator hislatlarga ega mayda zarracha deb hisoblashgan. Zamonaviy atomizmda fikrlarning ba’zilari, masalan, mayda zarracha ekanligi (mikroolam elementi sifatida), massaga, shaklga, harakat yo‘nalishiga egaligi to‘g‘risidagi mulohazalarning chinligi tasdiqlandi. Shu bilan birga, atomning bo‘linmas zarracha ekanligi, bo‘shliqda harakat qilishi kabi xususiyatlari to‘g‘risidagi mulohazalarning yolg‘onligi aniqlandi.

Mazkur holat haqiqatga erishishning uzoq yo‘l ekanligini, uning cheksiz davom etishini, murakkabligini ko‘rsatadi. Zero borliq cheksiz va chegarasiz, abadiy mavjud mohiyatdir. Mos ravishda bilish ham o‘z chegarasiga ega emas. Murakkab bilish jarayonida, insonlar qilingan kashfiyotlardan quvonadilar, ulardan foydalanib bahra oladilar. Shu bilan birga, bilishda yo‘l qo‘yilgan xatolar, noto‘g‘ri xulosalar, yolg‘on tasavvurlardan afsuslanadilar. Bu tabiiy narsadir: haqiqat va yolg‘on birgalikda, yonma-yon, bir-biriga ergashgan holda mavjud. Qarama-qarshilakni tashkil qilishgani holda ular bir-biri bilan uzviy bog‘langan. Xususan, chin bilimlar, haqiqatlar yordamida xato fikrlar, yolg‘onlar aniqlanadi. O‘z navbatida, hosil qilingan xulosalarning yolg‘on bo‘lib chiqishi, bilish jarayonida istiqbolsiz tadqiqotlar yo‘llarini berkitadi, uni to‘g‘ri yo‘lga boshlaydi.

Bilish jarayonida adashishlar ba’zan yangi muammolarni qo‘yishga ham olib keladi. Masalan, o‘rta asr alximiklari ximiyaviy sintez orqali oddiy metallarni asl, qimmatbaho metallarga aylantirishga behuda urinishdi. Lekin bu ximiya faninig rivojlanishida muhim ahamiyat kasb etdi. Astrologiyaning ilm sohasi sifatidagi urinishlari esa yulduzlarni va boshqa kosmik obyektlarni chuqur tadqiq etishga olib keldi va astronomiya’ning rivojiga jiddiy turtki berdi.

Albatta, haqiqat va yolg‘onning uzviy bog‘liqligi, birligini ta’kidlash, bilishdagi ularning rolini tenglashtirish degani emas. Haqiqat va yolg‘onning birligi doirasida ularning qarama-qarshi tomonlar ekanligi, bir-birini istisno qilishi yaqqol namoyon bo‘ladi. Xususan, ular bilishda qarama-qarshi tendensiyalarga ega: haqiqat, garchi u (nisbiy haqiqat sifatida) yolg‘onni o‘zida mujassamlantirsa-da, obyektivlikka, predmetning to‘laroq, adekvatroq in’ikosi bo‘lishga intilsa, yolg‘on predmetni buzib ko‘rsatishga yo‘nalgan bo‘ladi.

Haqiqat va yolg‘on bilish jarayonida absolyut va nisbiy haqiqat dialektikasi kontekstida olib qaraladigan bo‘lsa, ular munosabatining boshqa qirralari ham namoyon bo‘ladi. Haqiqat predmetga mos keluvchi, uni adekvat tarzda aks ettiruvchi bilim sifatida obyektiv mazmunga ega, ya’ni obyektiv haqiqatdir. Har qanday obyektiv haqiqat bir vaqtning o‘zida ham haqiqat, ham yolg‘ondir. Haqiqat bir vaziyatda, bir munosabatda, bir vaqtda chin, boshqa bir vaziyatda, munosabatda, vaqtda yolg‘on bo‘ladi. Masalan, “Atom energiyasidan foydalanish jamiyat taraqqiyotiga ijobiy ta’sir ko‘rsatadi” degan mulohaza tinchlik davriga nisbatan olinganda haqiqat, urushga nisbatan olinsa yolg‘on bo‘ladi.

Mazkur holatni hisobga olish yolg‘onning kelib chiqish mexanizmini tushunishga ham yordam beradi.

Yolg‘onning kelib chiqish sabablaridan biri obyektiv haqiqat tarkibidan yolg‘onni chiqarib tashlashga urinishdir. Agar shunday qilinsa, haqiqat “sof” absolyut haqiqat, ya’ni absolyut haqiqatga aylanib qoladi. Buni mexanika qonunlarini mutlaqlashtirish, uni boshqa sohalarga, xususan, ijtimoiy hodisalarni tushuntirishga tatbiq etishning xatoligi tezda ayon bo‘ldi. Absolyut haqiqatni mutlaqlashtirish dogmatizmga olib keladi.

Yolg‘onning kelib chiqish sabablaridan yana biri haqiqatning nisbiyligini mutlaqlashtirishdir. U, odatda, haqiqatni bilib bo‘lmaydi, degan skeptik xulosaga, ba’zan esa haqiqatni butunlay bilib bo‘lmaydi, degan a’nostik qarashga olib keladi.

Yolg‘onning oldini olish yoki uni bartaraf etishning samarali vositalari qatoriga tajriba kiradi. U nimaning yolg‘on, nimaning chin ekanligini aniq ko‘rsatib beradi. Yolg‘onni bartaraf etishda mantiqiy vositalar ham muhim rol o‘ynaydi. Bilish natijalarini mantiq apparati yordamida anglash, borliq qonuniyatlarining o‘rnatilishi, ular asosida bilish prinsiplarini ishlab chiqish, ilmiy bilishning konseptual apparatini takomillashtirish, hosil qilingan bilimlarni formallashtirish yordamida nazariy sistemalarni qurish, ulardan isbotlash va rad etishda samarali foydalanish – bularning barchasi bilishda yo‘l qo‘yilgan xatolarni aniqlash, ularni bartaraf etish yo‘l-yo‘riqlari, usullarini yaratishning ishonchli vositalaridir.

Bilimlarimizning mantiqiy qiymatini, ya’ni chin-xatoligini aniqlashda “ishonchlilik” hamda “ehtimollik” tushunchalarining qo‘llanishi ham muhimdir. Mazkur kategoriyalar, “chin” va “yolg‘on” tushunchalari singari, qarama-qarshilikni tashkil etishadi. Xususan, chinligi ehtimol bilim tarkibida muayyan darajada haqiqat mujassamlangan bo‘ladi. Ana shuning uchun ham bilishda uning mavjudligi tusmol qilinadi va qidiriladi. Aks holda bilishning qudratli qurollaridan biri bo‘lgan gipotezalar o‘z ma’no-mazmunini yo‘qotgan bo‘lar edi. Juda ko‘p gipotezalarning haqiqatligi bilish davomida tasdiqlanadi.

O‘z navbatida, ishonchli deb hisoblangan bilim uni qo‘llash jarayonida ba’zan shubhaga o‘rin qoldiradi, rostdan ham haqiqatmi, degan savol qo‘yishga olib keladi. Shu tariqa u ehtimolli bilim maqomiga ega holda, yana bir bor haqiqatlik sinovidan o‘tadi. Bu ko‘pincha mavjud qonunlar, nazariyalar yordamida qayd etilgan, ya’ni hodisalarni tushuntirish jarayonida uchraydi va u, odatda, ana shu qonunlar nazariyalarining amal qilish sohasini, haqiqatlik maydonini aniqlashtirishga xizmat qiladi.

Mana shunday ahamiyati uchun bo‘lsa kerakki, Aristotel va uning izdoshlari, shu jumladan, Farobiy, Ibn Sinolar diaklektikani ehtimoliy bilimlarni tahlil etish, ulardan chin bilimlarga o‘tish usuli sifatida talqin qilishgan va unga Aristotel maxsus asari -“Topika”ni bag‘ishlagan. Bu, bizningcha, dialektik mantiqning ilm sohasi sifatidagi maqomini tasdiqlaydigan holdir.

Haqiqat to‘g‘risida gap ketganida ba’zan “mantiqiy haqiqat” tushunchasi ishlatiladi. Bu tushuncha sof mantiqiy vositalar yordamida, borliqqa bevosita murojaat qilmagan holda hosil qilingan xulosaviy bilimning haqiqatligini ifoda etish uchun ishlatiladi. Bunday haqiqatning mavjudligini, o‘ziga xosligini tan olish mumkin, lekin u sof mantiqiy haqiqat deb baholanishi kerak emas. Aks holda nazariy tushunchalar, g‘oyalarning real hodisalar bilan bo‘lgan aloqasiga shubha tug‘iladi. Bizga yaxshi ma’lumki, har qanday nazariya o‘zining empirik bazasiga, real ashyoviy asosiga ega.

Yuqoridagilardan ma’lum bo‘ladiki, dialektik mantiqda haqiqat masalasi keng ko‘lamda, barcha jihatlari birligida olib tadqiq etiladi va haqiqat to‘g‘risida yaxlit tasavvur hosil qilishga imkon beradi.