49
ta’rifu tavsiflaydi. Juda-juda monand tashbehlar tizishda bir so‘zdan bir necha
ma’nolar yasashda mohirona foydalanadi. Nihoyat yana izlanib, harfiy san’atlardan
kitobatga arabcha harflarini nomlash yoki inson ko‘rinishlarini
arab harflariga
o‘xshatish usuliga murojaat qiladi: “Chun
alif qaddim kamon etding netay” “Alif”
tik qomat bo‘lsa, kamon egilgani. Ikki tasvir bir-biriga zid holat. Shundan
oshiqning kechagi va bugungi ahvoli ko‘z o‘ngimizda yorqinroq gavdalanadi.
Tashlab ketilgan oshiqning ahvoli bu qadar ayanchli bo‘lishi mumkinmi?!
Beixtiyor ko‘nglimizda unga achinish, hamdardlik hissi uyg‘onadi. Besabab emas,
tasvirlar sinonim so‘zlardan quyuqlashgan. Nainki, ilgiz so‘z,
ayni holatda uch
ma’nodosh so‘z uch iboraga aylantirilgan. Har birining o‘ziga xos sifatlovchi ham
egizlab qo‘llangan. Ya’ni, baxt-natijasiz, befoyda;
tole-yomon; iqbol-past, razil.
Bundan
ortiq zorlik, zabnulik, ya’ni bechorahollik qayerda?!
Muxammas
matnining lisoniy va badiiy qimmati ana shunda.
Agar sinchiklab qaralsa, shoir muxammaslarining
biror bandi shunchaki
yozilmagan. So‘z san’atlarining u yoki bu turiga daxldor badiiy ifodalar yetarli.
Lisoniy tazodgina qo‘llanmay, umumiy mazmundagi zidlikni anglashimiz
mumkin.
Jumladan, quyidagi satrlarning o‘zigayoq ta’sirchan tugal fikrlar
singdirilgan:
Bo‘lg‘usi maftun anga xohi
javonu xohi
pir.
Bilmadim behudlig‘imdin
puxtau xomimni ham.
Do'stlaringiz bilan baham: