Пешонамдаги нур. Маҳмуд Олакош

Пешонамдаги нур. Маҳмуд Олакош 
45 / 59 
бўлса-да, ўйлаб ўтирмасдан ”Ҳа”, дедим. Кейин ўтирдик. Исмоил менга ҳозир Саид домла 
билан гаплашганини, аниқ эмас-у, эртага пешиндан кейин фабрикага бориши 
мумкинлигини айтди. Мабодо бирор ўзгариш бўлса, Саид домла ўзи менга сим қоқармиш. 
Исмоилга миннатдорчилик билдирдим, унинг хабаридан жуда севингандим!.. Харидни шу 
кўтаринкилик билан тугатдим. Пешин намозини Исмолнинг дўконида ўқидик. Ширин янги 
ҳижобини кийиб, бошига унинг ранггига уйғун рўмол ўраб олганди. Исмоил билан 
хайрлашиб, аёлим билан бирга дўкондан чиқдик. 
Ширинга ажойиб бир тушлик олиб бериш ниятида эдим. Камаралти масжидининг 
рўпарасида кўмир чўғида жуда мазали дўнар кабоб пиширишарди. Ўша ерга қараб юра 
бошладим. Хотиним билан кетарканмиз, дўконларнинг ойналарига қарардим – иккимиз 
ҳам бутунлай ўзгаргандик!.. 
Менда уч-тўрт кунлик соқол бор эди. 
Хотиним Ширин эса, бутунлай бошқа бир хоним, тамоман ўзга бир хонимафанди бўлиб 
қолганди!.. Нима бўлганда ҳам, ушбу янгиликдан бегонасирамаганга ўхшарди! Эгнидаги 
янги либослари ичида эски, ҳар доимги бир роҳат билан юраётгани билиниб турарди. 
Гўё, шу либослар билан туғилган, шу кийимларда улғайгандек роҳатланиб ўтирарди. 
Овқатланаётиб, янги ҳолатимиздан, янги дунёмиздан суҳбатлашдик. 
Гарчи, яна аввалгидек еб-ичаётган, сайр қилаётган, яна дунё неъматларидан 
фойдаланаётган бўлсак-да, олдин барча ҳаракатларимизни ақлсиз, фикрсиз бир шахс 
ўлароқ амалга оширган бўлсак, энди Аллоҳга тобе бир қул ўлароқ бажарардик. Энг 
муҳим ўзгариш бизларда содир бўлган ўзгариш эди. 
Биз ўзгарган, биз билан ҳамма нарса ўзгарганди, гўё! 
Суҳбатимиз сўнггида бу дунё ҳаётининг абадий эмаслигидан, ва эртами-кечми ўлишимиз 
аниқлигидан гаплашдик. Бир мусулмон ўлароқ, ўлимга ҳар лаҳза тайёр туришимиз 
кераклигини таъкидладик. Рафиқам мени тинглаш билан бирга, сўзларимни аниқ ва 
сермаъно фикрлари билан тўлдирарди. Унинг бу ҳолати ҳамда ўлим ҳақидаги ғоят теран 
сўзлари қаршисида лол қолдим. Унга хасталигим ҳақида билдириш мавриди етганмикин, 
деган ўйга толдим... Бу саволимнинг жавобини унинг сокин ва нурли чеҳрасидан, 
ҳақиқатга тик қараёлган кўзларидан излардим. 
У бениҳоят бахтиёр эди. Шу боис фикримдан воз кечдим. Унинг янги дунёсидаги яп-янги 
бахтиёрлигига соя солгим келмади. Хасталигим ҳақида унга кейинроқ, фурсати билан 
айтишга қарор қилдим. 
Пешингача умуман телефон овозини эшитишни истамадим. Ҳар қўнғироқ овози келганда 
ажабо, Саид домла келолмаслигини билдириб қўнғироқ қилаётганмикин, деган 
хавотирда ўтирдим. Лекин, соат ўн бир ярим бўлганда у кириб келди. Уни яна эшик 
тагида кутиб олдим. Юқорига чиқишда қийналмаслиги учун, пастдаги катта хонага 
таклиф қилдим. 
Қисқагина ҳол-аҳвол сўрашганимиздан сўнг, ўтган галги суҳбат учун миннатдорчилик 
билдирдим. Ва бу суҳбатимиз мен учун ғоятда фойдали бўлганини билдирдим. Бундан 
ташқари, унинг суҳбатини рухсат сўрамасдан магнит тасмасига ёзиб олганим учун 
кечирим сўрадим. Ҳеч қандай эътироз билдирмасдан, “Зотан, барча сўзларимиз қайд 
қилиниб боришлигини, елкамиздаги фаришталар орқали амал дафтаримизга ёзиб 
қўйилаётганини ҳис қилган ҳолда, эътиборга олган ҳолда гапирамиз”, деди. 
Бу сўзлари менга ёқди. 
Кассетани эшиттирганим бошқа домлалар хаёлимга келди. Саид домла билан улар 
орасида қанчалар катта фарқ бор эди!.. Саид домлага улар ҳақида ва уларнинг сўзлари 

---