Radyo ve televizyon üst kurulu çocuklardan Televizyona Mektup

Özge Can KARAMÜRSEL 
8/A Sınıfı 
Bartın İstiklal İ.Ö.O. - BARTIN 

---

Merhaba, 
Evimizin neşesi, bazen üzüntüsü olan, bazen dost çoğu zamanda acımasız bir düşman 
olan televizyonum. 
Bu mektubu beni biraz anlaman ve yanlışlarını görmen için gönderiyorum. Evimize ilk 
geldiğinde çok küçüktüm. Seni çok sevmiştim. Çünkü çok eğlenceliydin. Beni içine çeken bir 
dünyan vardı. Senden hiç ayrılmak istemiyordum. Kendimi sana o kadar yakın hissediyordum 
ki artık arkadaşlarımla oyun oynamaya bile gitmiyordum. 
Sadece ben değildim seni seven. Annem, babam, kardeşlerim hepsi çok seviyordu. 
“Bunu nerden anladın? Diye soracaksın. Çünkü hepimiz günün en az 5-6 saatini seninle 
geçiriyorduk. O zamanlar çok masum, çok sevimliydin. 
Karakterin çok farklı olduğu için, bir şey anlattığında hepimiz pür dikkat seni dinlerdik 
ve anlattıklarını hemen kabullenirdik. Sen bir şey söylüyorsan mutlaka doğruydu. 
Zaman geçtikçe fikirlerin de sen de çok değişmiştin. Fakat biz sana öyle körü körüne 
bağlanmıştık ki bunu hiç ama hiç yadırgamadık. Önceleri çok yanlış gördüğüm şeyler sen 
anlatınca doğru gibi geliyordu. Yani yalnız sen değişmekle kalmamış bizi de değiştirmeye 
başlamıştın. Biz bunu da görmedik, belki de görmek istemedik. 
Bir süre sonra sen ruhuma öyle işlemiştin ki sensiz geçen bir anım bile çok zor, çok 
sıkıcı geliyordu. Okuldan gelir gelmez soluğu senin yanında alırdım. Bana anlattıklarını bende 
okulda arkadaşlarıma anlatırdım. Sen benim yol göstericim kılavuzumdun. 
Şimdi anlıyorum ki meğer sen beni kullanmışsın. Ne kadar aptalmışım. Nasıl 
görememişim bana anlattıklarının yalan olduğunu. Sen benim için çok şey ifade ediyordun. 
Oysaki ben senin için bir hiçmişim. 
Aslında bende de suç var. İyi yönlerini almam gerekirken, hiç seçmeden bana ne 
verdiysen “tamam” demişim. 
Keşke, bunları en başında fark edebilseydim. Sen amaç olarak değil de araç olarak 
kullansaydım. 
Belki o zaman her şey bitmiş değil. Bu mektubu artık kendine gelmen, bana 
anlatabileceğin, yararlı fikirler üretmen için yazıyorum. Çünkü senin sözün benim için hala çok 
ama çok değerli. Lütfen beni, bizi tekrar kötü fikirlere sürükleme. 
Hayatı tüm gerçekleriyle göster bana. Seni çok seviyorum.