Radyo ve televizyon üst kurulu çocuklardan Televizyona Mektup

 
 
Ozan ERSAN 
8/H Sınıfı
TED Ankara Koleji Vakfı Özel İ.Ö.O- Gölbaşı /ANKARA 
III. Kategori Mansiyon Üçüncüsü 

---

Merhaba Minik Dünyamız; 
Sen bizim minik dünyamızsın (!) Aslında sana minik demeğe hiç hakkımız yok. Çünkü 
istediğimiz zaman sen bütün kâinatın bilgilerini önümüze seriyorsun. Adeta bir sergideyiz. 
Yüzlerce, binlerce kanalından sadece birini seçme gibi muhteşem bir imkân sunuyorsun 
bizlere... Senden ne istersek karşımızda, yanımızda ve yanı başımızda... Farz edelim ki ben çok 
üzgünüm ve neşelenmeye ihtiyacım var. Senin kanallarından en komik programı bulurak ya da 
en komik dizini açarak bütün evi kahkahalar boğabilirim. Ya da canım deliler gibi dans etmek 
istiyorsa, çaresi yine sende. Senin yüzlerce müzik kanalından birini açarak istediğim kadar, 
(tabiri caizse) ayaklarıma kara sular inene kadar dans edebilirim, eğlenebilirim. 
Aslında seni kullanmamız bunlar gibi basit amaçlar ile sınırlı değil. Seni para kazanmak 
için bile kullanıyoruz. Hatta sadece bu amaç için, para kazanmak amacı için, özel kanallar bile 
var. Senin sayende kanalı arıyoruz, sorunun cevabını söylüyoruz ve daha sonra anında para 
kazanmış oluyoruz. Bazen senin adına çok üzülüyorum. Çünkü sen bizde çoğu zaman kötü 
etkiler bırakıyorsun. Keşke senin gibi bir teknoloji harikası bizde böylesine kötü etkiler 
bırakmasa... Keşke bağımlısı olmasak senin gibi masum (!) minik dünyanın... Bazıları 
“Televizyonun bağımlısı mı olur? Uyuşturucu mu bu sanki?” diyorlar. Onlar senden en fazla 
etkilenenler. Çünkü senin bıraktığın izlerin farkında değiller. Sen diyeceksin ki “Madem ben 
bağımlılık yapıyorum haydi ispatla o zaman!” Başlıyorum! Her hafta ellerimize koca bir tabak 
çekirdeği ya da kocaman aile boyu cipsleri alıp acaba dizim, programım ne zaman başlayacak 
diye beklerken çekirdek ve cipslerin neredeyse tamamını bitiren, beş dakikalık molanın 
bitmesini iple çekip “En heyecanlı yerinde nasıl reklam olabilir?” diye öfke fıçısına dönen, 
işlerimiz ne kadar önemli olursa olsun “Kaçmıyor ya dizim/programım bitince yaparım” diyen 
“Televizyon kolikler” bizler değil miyiz? Senin başında sabahlayan ya da bir programını dahi 
kaçırdığımızda gözlerine uyku girmeyen, geceler boyu o programını düşünüp rüyalarına o 
program giren “Senin hayranların, bağımlıların” bizler değil miyiz? Cevap belli. Evet, biziz. 
Şimdi inandın mı bana, bağımlılık yarattığına minik dünyam? Fakat bu artık çok normal olmaya 
başladı. Çünkü artık sen her yerdesin. İstesek bile kurtulamayız senden. Sana öyle bir yayın 
akışı belirliyorlar ki senden kopamıyor adeta seninle beraber yaşıyoruz. Bir kere daha 
inandırayım mı seni? Başlıyorum! Sabahları işe erken gidenler için sabah haberlerin, daha sonra 
ev hanımları için kadın programların, öğle haberlerin daha sonra incik boncuk programların, 
okuldan gelen öğrenciler ve çocuklar için çizgi filmlerin, “yemekteyiz”lerin, akşam haberlerin 
ve herkesin evde olduğu saatlerde de bağımlılık yapan dizilerin... Bu senin tarihinde var. Kurulu 
düzenin bu senin... Böyle devam etti, böyle devam eder; böyle geldi böyle gider... 

---

Evet, sen artık her yerdesin. Cep telefonlarımızdasın, arabalarımızın koltuk 
başlarındasın, hatta ve hatta küçücük kol saatlerimizdesin. Senden etkilenmemek veya seni 
takip etmemek mümkün değil! Artık sen hayatımızı sarmaşıklar gibi sarmış ve bizi esir almış 
durumdasın. Bu esaretten kurtulana madalya takılmalı... 
Televizyonlu Kalmak Üzere...