Radyo ve televizyon üst kurulu çocuklardan Televizyona Mektup

Ebru ÖZTÜRK 
8/F Sınıfı
Zeynep Bedia Kılıçlıoğlu İ.Ö.O.- Bağcılar/İSTANBUL 

---

Merhaba! 
Ben Tokat ilinde yaşıyorum ve altıncı sınıfa gidiyorum. Tokat’ın sosyal açıdan sınırlı 
imkânlara sahip olmasından dolayı televizyon izleyerek benim dışımda yaşayan insanların 
hayatlarından haberdar olmaya çalışıyorum. Haberler vasıtasıyla insanların ne zorluklar 
çektiklerini, nasıl yaşam mücadelesi verdiklerini öğreniyorum. Öyle acıklı ve aklın hayalin 
almayacağı olaylar oluyor ki bazen bunlardan ders alıp hayata dört elle sarılıyorum, bazen de 
toplum olarak nereye gideceğimizi ve sonumuzun ne olacağını düşünüyorum. Bunun dışında 
televizyonda yayınlanan diziler ilgimi çekiyor ve bütün dünyayı unutup o diziler içinde 
yaşamaya başlıyorum. Aslında sadece ben izlemiyorum ailemle birlikte izliyoruz, diziler ve 
dizilerdeki kişiler çoğu zaman bizimle aynı evde yaşıyorlar. Hatta bazı akşam misafirlerimiz 
geldiğinde bile oturup pür dikkat dizi izliyoruz. Annem Yaprak Dökümü’nün kaçırdığı 
bölümlerini Ayla teyzeye sorarken, Ayla teyze büyük bir heyecanla anlatıp sanki gerçekmiş 
gibi gözleri dolu dolu oluyor. Annem susuyor, ayla teyze başlıyor. Ayla teyze susuyor, annem 
başlıyor… Yaprak Dökümü bittikten sonra sıra Aşk-ı Memnu’nun kaçırılan bölümlerine 
geliyor. Bütün bir akşam dizilerin anlatılıp tartışıldığı evimizde, babamlar ise bir köşeye 
çekilmiş futbolcular hakkında atıp tutuyorlar. Anlayacağınız sohbet konularımız bunlardan 
öteye gitmiyor. Annem bazen ödevlerimi yapmam için beni zorladığında dizi izlememi 
yasaklıyor. Oysa annem kendisi dizilerin bölümlerini kaçırmamak için yemek saatlerimizi bile 
ona göre ayarlıyor. 
Şimdi ben sizlere soruyorum, televizyonda bu kadar dizi varken ve sadece bizim evin 
değil, bütün toplumun hayatına girmişken benim neden dizi izlemem yasaklanıyor. Hangi 
kanalı açsam annem: “Dur! Benim dizim başladı” diyor. Elimiz mahkum o kanalı açıp he 
birlikte izliyoruz. Televizyon olmadan o akşamı nasıl geçirdiğimizi düşündüm de bir an büyük 
bir boşluk oluşurdu hayatımızda herhalde. Oysa bu diziler, magazin programları, acayip acayip 
yarışmalar olmasa, yerine belgeseller, çocuklar için eğitici programlar, aile içi iletişimi 
güçlendirecek filmler olsan ne kadar güzel olurdu. Sanırım ne demek istediğimi anladınız, 
bunun üzerine daha fazla şey söylemek istemiyorum. Bu konuda kimlere nasıl ulaşacağımı 
bilmiyorum; benimle aynı durumda olan pek çok çocuk var. Ben onlar adına size bütün 
dünyamızı işgal eden bu dizi bağımlılığından toplum olarak nasıl kurtulacağımızı soruyorum. 
Çocukları eğitecek televizyon programları dileğiyle! Sevgi ve saygılarımla…