Radyo ve televizyon üst kurulu çocuklardan Televizyona Mektup

Kardelen TAYFUR 
8/A Sınıfı
Çanakkale Koleji – Merkez / ÇANAKKALE 

---

HAYALLERİMİ YIKAN ARA KUTU, 
Ben küçükken hep seni izler ama hiçbir şey anlamazdım. Ama yinede hayal gücümü 
geliştirdin. Küçükken seni izler yeni, eğlenceli, eğitici şeyler öğrenirdim. Ama artık büyüdüm. 
Sen de büyüdün ve çok değiştin. Ben hala değişmedim. Küçükken aradığım şeyleri yine sende 
arıyorum. Ama sende küçükken olan şeyler artık yok. Gereksiz dizi ve filmler. Silahlı ve 
kavgalı görüntüler. Şimdiki küçük çocuklar hayal gücünü silahla geliştiriyor. Bırak bu 
programları. Sana hiç yakışmıyor. Önceden sana o kadar güveniyordum ki. Gözüm bir şey 
görmüyordu. Fakat bir gün bana yalan söylediğini gördüm. Canım sıkıldı, üzüldüm. Ben sana 
hiç yalan söylemedim. Sen bana böyle bir şey nasıl yaptın? Güvenim kırıldı, kendimi çok kötü 
hissettim. Ama alışkanlık işte bırakamıyorum. Sen artık bir canavar oldun. Küçükken 
kurduğum hayalleri yiyip bitirdin. Artık hayal kurmaktan bıkıp senin kurduğun kötü hayalleri 
izliyorum. Yine de sıkılıyor, bırakamıyor, git gide eriyorum. 
Geçenlerde bir çocuk gördüm. Durmadan sorular soruyordu bana. Ben de “sen 
anlamazsın” deyip başımdan atmak istedim. Çocuğun bana verdiği cevap tıpkı bir yetişkin 
gibiydi. Çok şaşırdım. Annesi, “çok televizyon izliyor.” Dedi. Sen çocukları küçük yaşta 
büyütüyormuşsun. Hâlbuki her yaş ayrı güzeldir. Senin yüzünden insanlar düzen bozluk 
öğrendi, yalan söylemeyi öğrendi. Eskiden ne kadar güzelmiş. İnsanlar bir araya toplanır, 
birlikte eğlenirlermiş. Şimdi ise insanlar televizyon başından ayrılmıyor. Sana hapsoldular. 
Bırak artık insanları. Zor durumda kaldım ailemi, arkadaşlarımı özlüyorum. Keşke sende 
yalnızca eğitici şeyler olsa. Hatta o kadar fazla olsa ki bazen insanlar sıkılıp tekrar bir araya 
gelse. Televizyonda bir yiyecek görsem canım çeker, yemek isterim. Ama ben onu izlerken, 
sen bizi yiyip bitiriyormuşsun. Çok üzgünüm şu an televizyon izliyordum. Ama kumandanın 
düğmeleri koptu, yaptırmamam lazım. İşte hâlâ seni bıkamıyorum. Ama sen akıllı ol, 
hayallerimi yiyip bitirme emi. Üstelik çok yazdım. Üzgünüm seni çok üzdüm. Ama bir dost bir 
dostun açığını söylemeli. Bu çok normaldir. Dost acı söyler. Neyse sonra görüşürüz. Senin de 
düşüncelerini beklerim. Son hayallerim de bu yazıya gitti ve tükenmek üzere. Hoşça kal.