Aşk Mektupları
Rasim, bir akşam okuldan döndüğü vakit, kendi adına gelmiş bir zarf buldu.
İçinde, çiçekli bir kâğıt üstünde, şu satırlar yazılıydı: "Rasim Bey, ben sizi uzaktan uzağa seven bir genç kızım. Çok güzel
olduğumu korkmadan söyleyebilirim.
Dünyada en büyük emelim sizin tarafınızdan sevilmek ve sizin
eşiniz olmaktır.
Fakat yaşlarımız biraz küçük olduğu için zannederim ki birkaç sene beklemek gerekecek.
Şimdilik kendimi size tanıtmayacağım. Mektuplarınızı kâğıtta yazan adrese taahhütlü olarak
gönderiniz.
Şimdilik ailemin bu durumdan haberdar olmasını istemiyorum. Bununla birlikte belki bir
gün ayaküstü görüşebiliriz.
Kendimi şimdiden sevgiliniz ve nişanlınız sayıyorum.
Evde yalnızlıktan çok
canım sıkılıyor. Mektuplarınız benim için bir teselli olacaktır.
On altı yaşına gelmiş her okul çocuğu gibi, Rasim için de hayatta sevilip sevmekten daha önemli bir şey yoktu.
Bu mektubu okur okumaz yüreğine bir ateş düştü.
Tanımadığı bu kızı deli gibi sevmeye başladı.
O gece sinemaya gidecekti, vazgeçti, erkenden odasına çekilerek kendisini seven bu genç kıza uzun bir mektup yazdı.
Mektubu posta kutusuna attığı zaman birdenbire on yaş büyümüş gibi
gurur duyuyordu.
Isminin Bedia olduğunu söyleyen bu genç kız, Rasim'in mektuplarına düzenli olarak
cevap veriyor, Rasim bazen nasıl bir cevap yazacağını bilmediğinden Bedia'yı uzun süre mektupsuz
bırakıyordu. (2)
Bedia cevapsız kalan mektuplardan sonra üst üste mektuplar yazıyor, Rasim'e sitem ediyordu.
"Sizi ne kadar sevdiğini ve sizin mektuplarınızdan başka tesellisi olmadığını söyleyen bir zavallı kızın
gözlerini yollarda bırakmak doğru olur mu? Hem mektuplarınızı çok kısa yazıyorsunuz. Bir rica daha:
Mektuplarınızı biraz okunaklı yazıyla yazamaz mısınız?"
Rasim, sitem dolu mektupların arkasından akşamları erkenden odasına kapanıyor, sevgilisine
kendini beğendirmek için saatlerce müsveddeler yaparak, kitaplar gibi uzun mektuplar yazıyordu.
Bedia, aynı zamanda meraklı bir kızdı. Bazen şöyle sorular sorduğu da oluyordu: "Evlendiğimiz zaman
balayımızı geçirmek için acaba italya'ya mı gidelim, İsveç'e mi? Bu iki memleket acaba nasıldır? Halkı
nasıl yaşar? Hangi iş kollarında çalışır? Oralara gitmek için hangi denizlerden, hangi memleketlerden
geçilir?" Yahut da "Sen Abdülhak Hamit Bey'in Eşber isimli eserini okudun mu? Nerelerini en çok be-
ğendiysen yaz da ben de okuyayım."
Rasim, nişanlısına karşı küçük düşmemek için, coğrafya ve edebiyat kitapları karıştırıyor, onun
istediği bilgiyi toplamak için günlerce çırpınıyordu.
Bedia bir mektubunda ona şöyle darıldı: "Sizin-
le muhakkak görüşmeye karar vermiştim. Dün okul dönüşünde yolunuzu bekledim. Fakat bir genç
kızın sevgilisi oldgunuzu hatırlamamış, çok fena giyinmiştiniz. Üstünüz başınız, ayakkabınız çamur
içindeydi. Çocuk gibi arkadaşlarınızla mı boğuştunuz acaba? Bunu görünce sizi mahçup etmekten
korkarak yanınıza gelemedim."
Rasim fena hâlde utandı ve üzüldü.
O günden sonra olağanüstü dikkat ve özenle giyinmeye
başladı.
Bedia bir kere de onun okuldan çıkar çıkmaz eve gitmemesinden, geceye kadar sokakta
dolaşmasından şikâyet etmişti. Acaba kendisi evde onun için ağlarken o, başka kızların peşinde mi
geziyordu?
Rasim dünyada Bedia'sından başka hiçbir kızı sevemeyeceğini yeminlerle yazdı ve sokakta do-
laşmaya, tesadüf ettiği kızlara göz ucuyla bile bakmaya cesaret edemez oldu.
Bir akşam, Rasim'in annesi Nedime Hanım kocası Ahmet Bey'i matemli bir çehre ile karşıladı, ağlamaklı bir tavırla: "Ah Bey,
başımıza gelenleri sorma. Oğlumuza Bedia isminde bir kız musallat olmuş. Bugün Rasim'in odasını
düzeltirken mektuplarını buldum. Evladımız elden gidiyor. Bir çare bul."
Ahmet Bey de hiçbir merak-
lanma işareti görünmüyor, tersine kıs kıs gülüyordu.
Sesini alçaltarak: "Korkma hanım," dedi, "Oğlana
aşk mektuplarını yazan kız benim! oğlandaki haylazlık arttıkça artıyordu. Okuldaki öğretmenler de
ben de bütün gayretimize rağmen, ona doğru dürüst yazmayı bile öğretemiyorduk.
Nihayet düşüne düşüne bu çareyi buldum. Rasim'in kıza yazdığı mektuplar sayesinde bu sene sınıfı geçeceğinden
eminim. Gerçekten öyle de oldu. Dersleri şu an çok iyi. Ama bu durumu ona nasıl anlatırım, hiç bil-
miyorum.
Reşat Nuri Güntekin
|
Ishq maktublari
Rasim kechga tomon maktabdan qaytgach, xonasida uning nomiga yozilgan konvertga ko’zi tushdi.
Zarif naqishli gul qog‘ozga quyidagi satrlar yozilgan edi: “Rasim bey, men sizni olisdan sevadigan bir qizman.
Xusnu-jamolim ham maqtovga arzigulik ekanini aytishni mantiqli deb topdim. Meni bu dunyodagi yagona orzuim sizning muhabbatingizni qozonish va sizga umrlik yo’ldosh bo’lish.
Ammo hali yoshlarimiz kichkina bo’lganligi bois, kutishimiz kerakligini ham bilaman.
Hozircha sizga kimligimni oshkor qilolmayman. Maktublaringizni esa xatimda yozilgan manzilga pochta orqali jo’natishingizni so’rayman.
Ma’lum bir payt bu yangilikdan oila a’zolarimning ham habari bo’lmagani ma’qul. Balki yaqin oralarda yuzma-yuz ko’rishish nasib qilib qolar.
Qizig’i, o'zimni hozirdanoq sizning sevgilingiz, bo’lajak rafiqangiz deb hisoblayapman.
(2.Qizig’i, hozirdanoq o’zimni huddi sizning sevgilingiz, turmush o’rtog’ingizdek tasavvur qilyapman.)
Uyda yolg'izlikdan siqilgan paytlarim, sizning maktublaringiz menga tasalli bo’lishiga ishonchim komil.
Tabiiyki, har bir o’n olti yoshli maktab bolalarida kuzatilganidek Rasim uchun ham bu hayotda sevib-sevilishdan muhimroq narsa yo’q edi.
Bu maktubni o‘qigan zahotiyoq yuragida lov-lov olov yona boshladi.
(2.Bu maktubni o’qishi bilanoq yuragiga o’t tushdi)
Hali zarra qadar tanimaydigan bir begona qizni telbalarcha sevib qolgandi.
Oqshom kinoga tushish rejasidan ham voz kechib, xonasiga odatdagidan ko’ra ertaroq qulflanib oldi va sirli “Laylisiga” uzundan uzoq xat yozdi.
Rasim ishq maktubini pochta qutisiga joylayotib o’zida naq o’n yoshga ulg’ayganlik g’ururini his qildi.
O’zini Badia deb tanishtirgan sirli qiz, yigitning xatlariga zukkolik bilan muntazam javoblashda davom etar, Rasim bo’lsa ba’zan nima yozishni bilmagani uchun, qarshi tarafni uzoq payt javobsiz qoldirardi.
Badiya javobsiz xatlar ustiga yana maktublar yomg’irini yog’dirar va bu bilan Rasimga battar aziyat yetkazayotgandi.
“Sizni jonidan ham ortiq yaxshi ko’radigan, bu yorug’ dunyodagi yagona tasallisi sizning xatlaringiz bo’lgan bechora qizning ko’zyoshlariga sababchi bo’lish yaxshi ishmi? Kamiga xatlaringizni juda qisqa yozasiz. Yana bir iltimosim:
Maktublaringizni biroz bo’lsada tushunarliroq qilib yozolasizmi?"
Tanbehlarga to’la ketma ket xatlardan so‘ng Rasim oqshomlari yana xonasiga berkinib olib sevgilisini hayron qoldiradigan darajadagi xatlar yozishga kirishib ketadigan bo’lgandi.
Badiya ham qiziquvchan qiz edi. Kutilmaganda shunday savollar ham berardi: “To’yimizdan keyin asal oyimizni o'tkazish uchun Italiyaga ketamizmi yoki Shvetsiya yaxshiroqmikin? Ular qanday joylar o’zi? Odamlarining hayot tarzi qanaqa? Qaysi sohada rivojlanishgan? Yetib olishimiz uchun qaysi dengiz yoki davlat orqali o’tishimiz mumkin?”
Yokida Abdulhaq Hamit Beyning “Eshber” nomli asarini o‘qiganmisiz? Sizga eng ko’p yoqqan joylarini ayting, men ham o’qib chiqaman.”.
Rasim bo’lajak rafiqasining nazaridan tushmay deb geografiya va adabiyot kitoblari bilan o’rtoq tutindi, berilgan savollarga aniq javob topish uchun nechi kunlab tadqiqot(izlanish)lar olib bordi.
Navbatdagi maktublarning birida esa quyidagicha shikoyat aks etgandi:
“Endigina siz bilan uchrashishga qaror qilgandim. Kecha maktabdan chiqishingizni kutib turdim. Lekin siz bir yosh qizning sevgilisi ekaningizni unutib qo’ygan ko’rinasiz, ust-boshingiz abgor edi. Oyoq uchingizdan sochingizgacha kiyimlaringizda loy ilakishib qolgandi. Nima balo, yosh bolaga o’xshab do’stlaringiz bilan yoqalashdingizmi? Sizni uyaltirib qo’ymay deb oldingizga ham bora olmadim.”
Rasim o’z holidan qattiq xijolat tortdi. O’sha kundan e’tiboran o’zgacha did va farosat bilan kiyinishni
boshlandi.
Yana bir kuni esa Badiya Rasimning maktabdan chiqqach to’g’ri uyga bormasligi, nuqul ko’chada sang’ib yurishdan shikoyat qildi.
Qiziq, u uyda o’tirib sevgilisi uchun yosh to’karkan, Rasim boshqa qizlarning ortidan yugurib yuribdimi?
Oshiq esa bundan keyin ko’chada bekor yurmaslikka, duch kelib qolgan qizlarga hatto ko’z qiri bilan ham qaramaslikka, eng muhimi bu dunyoda undan boshqasini sevmaslikka doir ont ichdi.
Bir kuni kechqurun Rasimning onasi
Nedime Honim turmush o‘rtog‘i Ahmet beyni qayg‘uli chehra bilan qarshi oldi, o’zini yig’idan bazo’r tutib turgan holda: “ Voy peshonam qursin, sho’rimiz qurib qoldi, Badiya ismli bir qiz o’g’limizni boshini aylantirib olibdi. Boya xonasini yig’ishtiryotib yozishgan xatlarini topib oldim. Bolaginamizni boy berib qo’yyapmiz, biron chorasini toping.” dedi.
Ahmet beyda hech qanday ajablanish asoratlari ko’rinmasdi, aksincha qah qah otib kulib yubordi.
Ovozini pasaytirib:
“Xotin, qo’rqma. O’g’limizga sevgi maktublarini yozgan qiz menman! Bilasan-ku, Rasim kundan kunga bezori bo’lib ketyotgandi. Na biz, na o’qituvchilarining shuncha harakatiga qaramay, oddiygina to’g’ri yozishniyam eplay olmayotgandi. O’ylab o’ylab hayolimga shu reja kelib qoldi. Sevgilisiga yozgan xatlarining evaziga bu yil sinfdan sinfgayam qolib ketmasligi aniq. Haqiqatdan ham shunday bo’ldi. Hozir o’qishlari a’lo. Lekin bu vaziyatni unga qanday tushuntirishga boshim qotgan...
Rashod Nuri Guntekin.
|
