Шарк донишмандлари хикматлари

Абу Али ибн Сино
Ғазабнинг аввали жиннилик, охири надоматдир.
Абдулла Авлоний
Хаддан ортиқ ғазаб ваҳшийлик келтиради ва бевақт 
қилинган лутф обрўни кетказади.
Абу Райҳон Беруний
Ғазабланганингда ғазабингни босишни ўзингга маж- 
бурият бил.
Қобус
Худди қурт-қумурсқалар арслон боласини егани каби 
олийжаноб ва ҳимматли одамнинг гўштини хасад аҳли 
ейди.
Абулцосим аз-Замахшарий
Жаҳл аҳли билан кимки улфат бўлғай,
Ул улфат ичра юз минг кулфат бўлғай.
Алишер Навоий
Ҳаддан ошган ғазаб кўркув туғдирар, меъёрсиз эрка- 
лаш оломон кўз ўнгида обрўйингни тўкур.
Саъдий Шерозий

---

Қилич ва найза билан ҳосил бўлмаган кўп ишлар 
юмшоқлик, мулойимлик билан хосил бўлади. Ғазаб кел- 
тирган зарар ғазабланган кишининг ўзига қайтар.
Имом Шофеъий
Тўрт нарсани тўрт нарсадан, яъни дилни хасаддан, 
тилни ёлғондан ва ғийбатдан, килган ишингни мунофиқ- 
ликдан, қорнингни ҳаром-ҳаришдан пок тут, шундагина 
чин одам ҳисобланасан.
Фаридиддин Аттор
Ғазаб, такаббурлик ва ножўя харакат одамга алам ва 
пушаймонлик келтиради.
Бузургмеҳр
Агар бирор кишини ғийбат килганимда ота-онамни 
ғийбат қилган бўларди. Чунки улар менинг ҳасанотла- 
римга бошқалардан кўра хақлирокдирлар.
Абдуллох, ибн Муборак
Ҳасад қилувчи бўлма, шунда Аллоҳнинг ҳикматлари- 
ни тез илғайсан.
Муовия ибн Абу Суфён
Тозалик калбнинг адоват, ҳасад, нафрат каби хаста- 
ликлардан покланишидир. Шаҳодат калимасини айтган 
киши иймоннинг ярмини қўлга киритган бўлади. Ким 
қалбини ана шу хасталиклардан тозаласа, иймони комил 
бўлади.
Абу Ҳомид ал-Ғаззолий
Маъсият (Аллоҳга итоат этмаслик)нинг илдизи уч 
нарсада: кибр, ҳирс ва ҳасадда.
Хртами Асом
Аллоҳнинг бандасига берган жазолари орасида ғаф- 
лат ва бағритошликдан олийроғи йўкдир.
Ах;мад Ҳаворий

---

Адоват илдизи уч нарсада: мол-мулкка ҳирсда, одам­
ларнинг иззат-икромдалигини кўролмасликда, уларнинг 
хурматларига эришиш учун сохта интилишда.
Абу Усмон Хирий
Сенда йўк сифатлар билан сени мақтагандан йироқ 
бўл, чунки ғазабга келса, туҳмат билан сени ҳақоратлай- 
ди.
Абу Бакр Варроц
Ҳасадчи киши Худонинг давлатидан бахилдур.
Саъдий Шерозий
Ҳалимлик ғазаб ўтини ўчиради, қўполлик эса у ни 
алангалатади.
Али ибн Абу Толиб

---

И 3 О х Л А Р :
Абу Лайс Самарцандий
(911 — 1003 ) — Мовароуннахрнинг 
улуғ фақиҳ ва муҳаддис олимларидан, «Танбеҳ ул-ғофилин», 
«Бўстон ул-орифин» асарлари машҳур.
Абдухолиц Ғиждувоний
(1103—1179) — Хожагон тасаввуф 
тариқати асосчиси ва назариётчиси.
Абдуллоҳ ибн Муцриъ
— Ҳадис олимларидан, шайх.
Абулцосим аз-Замахшарий
(1075—1144) — хоразмлик аток- 
ли олим, шоир, тилшунос, хаттот, араб тили грамматикасига 
доир «Ал-Муфассал» китоби машҳур.
Абу Райҳон Беруний
(973—1048) — улуғ ўзбек қомусий 
олими, унинг «Ҳиндистон», «Сайдана», «Геодезия» каби асар­
лари жаҳонда тан олинган.
Абу Али ибн Сино
(980—1037) — атоқли ўзбек комусий 
олими, тиб илмининг отаси, ўнлаб машхур асарлар муаллифи.
Абулбаракот Қодирий
(XVI) — Бобурийлардан Акбаршоҳ 
даврида ёзилган «Качкўли Султоний» пандномаси муаллифи.
Абу Шукур Балхий
(X аср) — форсийзабон ўзбек шоири, 
форс-тожик достончилигига асос солган.
Абу Бакр Сиддиц
(573 — 634) — Пайғамбаримизнинг (с.а.в.) 
энг я кин сахобалари ва кайноталари, тўғри йўлдаги тўрт хали- 
фанинг биринчиси, илк Ислом билан шарафланганлардан.