Ўткир ҳошимов наср бўстони изтироб ҳикоялар тошкент Езувчи* нашриёти

— Ада!
Наҳот! Наҳот шу ўғли бўлса! Аэропортда хайрла- 
шаётганида «мендан хавотир олманглар* деган, аввал 
онасини, кейин уни қучоқлаган, қучоқлаганида белини 
қисирлатиб юборган... Ҳар сафар «Термиздан соғинч- 
ли салом* деб хат бошлаган, «опамга айтинг, хавотир 
олмасинлар» деган, уч кун илгари «узоги билан бир 
ойдан кейин бораман» деб хати келган... Қани, қани 
ўша ўгли? Ун яшарлигида «онангни эҳтиёт қил» дега- 
нида йигламай ерга қараб турган, хизматга кетиш ол-
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

дида девдек йигит бўлиб етилган... Тамом бўпти-ку! 
Ранги докадек оппоқ... Соқол-мўйлови ўсган...
— Ўглим, жон болам!
Раҳматилла адёл тагидан қўлини чиқариб, унинг 
бошини силади.
— Ииғламанг, ада.
Қизиқ, нега соқол-мўйлови мунча дағал? Нега оқар- 
ган? Е худо! Ўгли ўзидан қариб кетибдими?
— Болам! Нима қилди? Нима бўлди сенга?
— Секин!— Ҳамидулла елкасига кимдир оҳиста 
қўл босганини ҳис этди. Аммо қайрилиб қарамади.
Ажаб, ўглининг қўллари нега мунча ожиз? Нега 
қалтирайди?
— Опамга айтманг, ада. Опамга айтманг... Сизни 
кўрдим... Докторга раҳмат...
Ҳаяжонли ҳайқириқ янгради:
— Кордиамин! Сестра, кордиамин!
Раҳматилланинг юзига қон югургандек бўлди. Ҳат-
то... ҳатто кулимсиради ҳам. Отаси буни кўрди. Аниқ 
кўрди!
— Сестра! Ўлиб қолдингми? Кордиамин!
— Ўғлим! Кўзингни оч! Уғлим!
— Нари туринг, қочинг!
— Иўқ! Бермайман! Боламни сенларга бермайман! 
Раҳматилла!
У жинни бўлиб қолганга ўхшарди (Балки чиндан 
ҳам эсдан оггандир). Шитоб билан адёлни юлқиб чет-