Ўткир ҳошимов наср бўстони изтироб ҳикоялар тошкент Езувчи* нашриёти

Ҳайрият, уч кун аввал хат келди. «Термиздан соғинч- 
ли салом. Адажон, опажон ширин сингилларим — 
Маҳфуза, Феруза... Мен соғ-саломат юрибман, ҳеч ни- 
мадан камчилик йўқ. Хизматлар осон. Опа! Мендан 
хавотир олманг. Декабрнинг ўрталарида уйга бораман».
Бугун нечанчи? Ун иккинчи ноябрми? Бундан чиқ- 
ди — узоги билан бир ойдан кенин.
— Келдинизмў, 
Ҳмидуллахон. 
Чаққон-чаққон 
қмирлайдў...
— Халат қаёқда эди? Ҳа, мана...' Э, ўл-а, пиёз ивиб 
қолибди-ку. Бу шогирд болалар ғирт аҳмоқ-да! Ар- 
зимаган тўртта қопни панароққа олиб қўйишга эрин- 
ган. Пўконидан ел ўтмаган.
— Охун ака! Бу болалар...,
— Ҳмиднллахон ука, буёққа қранг, сизну бир одам 
чақрватидў, Ваенни одам...
Военнийси ким бўлди? Ке, майор-ку! Савлатидан 
арава ҳуркади. Нима гуноҳи бор экан? Қизиқ, қучоқ- 
лашга бало борми?
— Кечирасиз, ўртоқ начайник... Мен сизни...
— Ҳамид! Танимадинг-а?
«Ўргилдим! Шапка кийганларга кўзинг учиб турув- 
ди! Ахлоқ тузатиш колониясида хўп кўргансан!»
— Қарасанг-чи, яхшилаброқ, «тажанг!»
«Нима, «тажанг» дедими? Ахир бу...»
— Мактаб эсингдами, тажанг? Мен — Муҳаммад- 
минорман.
— «Шошма, шошма... Ахир, бу...»
— Танидингми? Муҳаммадминор... Мен — Муҳам- 
мадминорман.
— Ие, вой, ссн-ей! Вой «военний-ей!» Шошма бит- 
та ўпий! Э, шапкангни ечиб тургин-да, мундоқ Минор- 
ка! Мана бу бошқа гап!
Ахир, бу Муҳаммадминор-ку. Бурни товуқникига 
ўхшагани учун «Минорка» деган лақаб орттирган, 
мактабни битириб ҳарбий билим юртига кпрган, энди 
сенлар билан йигирма беш йил дийдор кўришолмай- 
ман, деб йиглаган Минор...