ани кўп эъзозу икром айлаб, ҳар бир ойга икки юз тилло вази
фа муқаррар қилиб, кечалари худи амир ул меҳмоннинг ҳузу-
рига бориб, тасалли бериб, суҳбат қилур эдилар. Шаҳзода-
нинг ўн турт ёшида бир зебо қизи бор эди. Ани амир сўраганда
шаҳзода узр кўрсатди. Амир: «Қизға эр лозим, мандин авло
қизингга эрни қайдин топарсан, болиға қизни шаҳар башаҳар
олиб юрмоқ мувофиқи шарь эмас, ва яна Балхни олиб санга
берурман» деб ваъда қилди. Шоҳ Замон қизни жабран олмоқ-
ни фаҳмлаб, хомтамаи Балх ва комталх [лик] ила қазога рози
бўлуб, қизни бермоқ бўлди.
Амир йигирма минг бухорийзарб тилло пул ила ҳар жинс ли-
бос ва анвойи асбоблар тайёрлаб юборди. Аммо қиз либосларни
киймай ва асбобларни қабул қилмай, узининг либос, асбоб ва
жавоҳиротларини узига дар бар қилди. Муни кўруб, аҳли Бухо-
ронинг акли хира ва кўзлари тийра ва ^айрон бўлдилар.
Шоҳ
Замой бир неча вақт Бухорода умидворлик илан туруб, курди.
«Овози дуҳул шунидан аз дур хуш аст» [катта нағоранинг овози
узоқдангина ёқимли эшитилади] мазмунича, ҳеч бир мадад ва
истионат ва риоят кўрмади. Би-л-охир маъюс бўлуб, Ҳиротга
ружуъ қилди.
Амир Ҳайдарнинг охири асрларида Урганж хони Муҳам-
мадраҳимхон ва Шаҳрисабз ҳокими ва хитой-қипчоқ тои-
фалари амир Ҳайдар муқобилига ёв бўлуб, бир неча маро
таба муҳорабалар воқеъ бўлуб, охири дафъ қилиниб, тасал
ли топгандин кўп ўтмай умри тамом бўлуб, 1242 санада ўн
учунчи раббиъ ул-аввалида, чаҳоршанба куни [16 октябрь,
1826] вафот қилиб76, жанозасига қози Абул^асан имомат-
лик қилиб, вазири Ҳаким
қўшбеги
бино қилган мадрасаи
Do'stlaringiz bilan baham: |
