Вазорати таълими олӣ ва миёнаи махсуси республикаи ӯзбекистон донишкадаи давлатии омӯзгорони чирчиқи вилояти тошканд кори мустақилона

Сатҳи синтаксисӣ-морфологӣ. Аз омезиши морфология ва синтаксис, морфосинтакс ба дунё меояд, ки ин ба забони шифоҳӣ аз нуқтаи назари формалӣ-функсионалӣ муносибат кардан аст, яъне тарзи сохтан ва ташкили калимаҳо барои ташаккули занҷири гуфтугӯи дорои маънои мантиқӣ .

Сатҳи лексикӣ-семантикӣ. Дар ин сатҳ мо танҳо дар бораи маъно ва таносуби он бо калимаҳо ва ё он чизе, ки калима метавонад ба ҳиссиёти гуногун ё баръакс муроҷиат кунад, ғамхорӣ мекунем.

Сатҳи фонетикӣ-фонологӣ. Дар навбати худ, дар ин сатҳ мо бо садоҳое, ки забонро ташкил медиҳанд, яъне бо садоҳо ва аломатҳое, ки мо онҳоро ифода мекунем, сарукор хоҳем кард.

Сатҳи прагматикӣ. Дар ин сатҳ мо бо забон дар заминаи коммуникатсионӣ бо назардошти унсурҳо ва корбурдҳое, ки каноникӣ нестанд, яъне дар "меъёрҳои" грамматикии забон мулоҳиза намекунанд, аммо ҳангоми ифодаи мундариҷаи онҳо ҳамчун дастгирӣ хизмат мекунанд .

Пайравӣ бо: Сухан гӯед

Грамматика чист:

Грамматика як қисми забоншиносист, ки маҷмӯи қоидаҳо ва принсипҳои забонро меомӯзад. Грамматика Он аз лотинӣ омадааст грамматика, ва ин дар навбати худ аз юнонӣ γραμματική (grammatiqué), ки аз γράμμα (грамма) бармеояд, ки маънои "ҳарф", "навишта" -ро дорад.
Ҳамин тавр, а грамматика Ба се қисм тақсим карда мешавад. Аз як тараф, морфология вуҷуд дорад, ки масъули таҳлили сохтори калимаҳо мебошад; аз тарафи дигар, синтаксис, ки роҳҳои пайванди онҳоро дар ҷумла ва вазифаҳои дар дохили он иҷрошударо меомӯзад; ва дар ниҳоят, фонетика ва фонология, ки мутаносибан овозҳои нутқ ва ташкили забоншиносии онҳоро таҳлил мекунанд.
Грамматика инчунин метавонад ба рисолае муроҷиат кунад ё дар бораи забон таҳқиқ кунад, ки ин барои дониш ва таълими шумо низ муфид аст: «Ман тамоми чизҳои худро аз назар гузарондан мехоҳам грамматикаҳо аз забони англисӣ барои бартараф кардани шубҳа ".

Грамматикаи тавлидӣ

Дар грамматикаи тавлидӣ як назарияи лингвистӣ мебошад, ки аз ҷониби Ноам Хомский ки аз омӯзиши синтаксиси забонҳо мекӯшад фаҳмонад, ки чӣ гуна инсон дар асоси маҷмӯи қоидаҳо ва захираҳо силсилаи бепоёни ҷумлаҳои дурусти грамматикиро тавлид мекунад.
Ба ин маъно, грамматикаи тавлидӣ барои омӯзиши ҳама гуна забонҳо татбиқ карда мешуд, зеро он постулотҳоро тасдиқ мекунад, ки ҳамаи забонҳо механизмҳои асосии амалиётро доранд, ки барои онҳо маъмуланд ва танҳо аз рӯи фонология ва лексика ва инчунин аз ҷиҳатҳои мушаххаси синтаксис фарқ мекунанд.