tomonidan
nafis his etilgan, allomaning muborak boshini biroz quyi solinishi
mazmundorlikni yanada oshirgan. Mazkur asar hazrat Navoiy olamini haykaltaroshlik
jabhasiga ko’chirish borasida erishilgan e’tiborli natijaning yorqin namunasidir.
Asarning ijobiy xislatlarga boyligialbatta
obraz ustida muntazam, paydar-pay
ishlashining
samarasi, desak mubolag’a bo’lmaydi. Haykaltaroshning 1960-yilda
yaratilgan “Alisher Navoiy” (2 ta: SamDU va Toshkent qo’lyozmalar instituti
muzeyida, marmar), “Talaba qiz” (gips), “Maryam” (beton), “Ishchi” (keramika),
“Usta” (keramika), “Jarroh” kabi portretlari ham rus realistik yo’nalishini
milliy
sayqallangan namunalaridan hisoblanadi. Ahmad Shaymurodov 1965-yilda institutni
tamomlab, Samarqandda faoliyat boshlagandan buyon
uning ijodi milliy tasviriy
san’at rivojiga munosib hissa bo’lib qo’shilmoqda. Marmar toshdan portretlar bajarish
asnosida qadimgi Rim va Yunon hamda Yevropa Uyg’onish davri ijodkorlarining shu
yo’sindagi asarlarini o’z ijodiga tadbiq etishga intilib, ma’lum natijalarni qo’lga
kiritdi. Shu boisdan uning tarixiy shaxslar mavzusida ishlangan portretlarida mumtoz
badiiy yo’nalish ustuvor o’rin egallaydi. 1971-1972-yillarda Shoymurodovning
haykaltaroshlikdagi yetukligi marmardan ishlangan Samarqand
qizining portretida
ko’rindi: “Arxitektor Dilshoda”.16
A. Tairov asarlari uncha ko’p bo’lmasa ham, ko’zga tashlanadi. U 1965-yilda
Toshkent teatr-rassomlik institutini tamomladi. Uning diplom ishi “Yer”-kaftida
bahorgi tuproqdan bir siqim ushlab turgan qizil sakar figurasi tasvirlangan, bu
janrchining a’lo darajada ishlaganidan dalolat beradi.
Janrli-psixologik dastgohli
haykaltaroshlikka
intilish
uning
boshqa
ishlarida
ham
seziladi. Masalan:
“Razvedkachi” (1965).17
Dastlabki o’zbek haykaltaroshlaridan biri bo’lgan X. Xusnuddinxo’jayevning
ijodiy boigrafiyasi juda oddiy. Biroq ijodda nimaga erishgan bo’lsa, hammasini
Do'stlaringiz bilan baham: