Adalet Menzili

Adil Yakubov
152

---

Altınay Mercanay’ın yanına gelip kerevetin kenarına ilişti. Anlattığına
göre babası bu akşam gelerek kaldırgaçı bizzat alıp götürecekmiş.
Mercanay’la Laçin’e de selamı varmış ve sadece selam değil dağdaki bütün
çobanlar, yaşlı genç herkes Suyun Burgut için çok üzülüyorlarmış. Gerek
olursa gelmek istiyorlarmış. Bizim başımıza bir iş düştüğünde Suyun Burgut
göğsünü siper etmişti, şimdi bizim de bu iyiliğe karşı bir iyilikle cevap
vermemiz gerekir diyorlarmış.. Kaldırgaçı ise.. Albastı nehrinin yukarısında
değil insan, sırtlanların bile giremediği bir fundalık var, oraya götürüp saklar
ve bakarız demişler..
Hayır demek ki, iyilik et kötülük bul sözü doğru değilmiş. İnsanoğlunun
iyilik etmesi güzel bir şeymiş! Nitekim iyi insanlar çokmuş ki, Suyun
Burgut’un yaptığı iyilikleri hatırlarından çıkarmamışlar!..
Mercanay birden gözüne dolan yaşlarla kızın bir o yanağından bir bu
yanağından öptü. Altınay’ın söylediği şeyler, aslında Laçin’i de hayli
duygulandırmıştı, ama o bunu hissettirmemeye çalışarak ayağa kalktı.
— Pekala ana, ben arabaya biniyorum.. Şehre gideceksek vakitli varıp
gelelim! - Laçin alelacele avludan çıktıysa da, Mercanay bohçasını
hazırlamamış olduğu için tekrar eve girdi.
— Sizi şu, fıçı göbekli soruyormuş,- dedi birden Laçin isteksizce.. - Bir
uğrasın diyesiymiş.
Mercanay’ın yüreği birden cız etti.
— Kim söyledi?
— Hani çeyrek akıllı bir hokkabazı var ya.. İşte o söyledi. Vakti varsa bir
uğrayıversin demiş. - Laçin sözlerini tamamlayıp bir şeyden tiksinmiş gibi
suratını buruşturdu. -Ne yapacaksın? Gidecek misin peki?
— Bilmem ki.. - Mercanay tereddüt içinde kalmıştı. -Benimle ne işi varmış
acep?
— Bilmiyorsan gitme! - diye kestirdi Laçin..
— Şaştım kaldım, oğlum. Gitsem bir türlü, gitmesem bir türlü.. Lanet
olsun..
— Madem öyle, hemencecik gidip gelin! - dedi Laçin. - Şehirden vakitli
Adalet Menzili
Adil Yakubov
153

---

dönmeliyiz! Ben arabayı hazırlayıvereyim..
Güneş direk boyu yükselmiş olmasına rağmen ortalık henüz ısınmamıştı.
Mercantav’dan esen rüzgar ağaçların dal ve yapraklarıyla öpüşüyor,
Mercanay ’ın yüzünü hafifçe okşayarak gönlündeki galeyanı biraz olsun
başarabiliyordu.
Fıçı Mansur, avlusunun ana giriş kapısı yanına kurulan kameriyenin yukarı
kısmında, kat kat minderler üzerine yanlamasına uzanmıştı. Korseli kamına
yazlık beyaz bir çarşaf örtmüş, alnını ıslak bezle bağlamış olan Fıçı Mansur,
bilmem nesiyle kır boyuna fırlatılıp atılmış bir balığı andırıyor, nefesi
yetmiyormuş gibi kesik kesik soluyordu.
Her zaman olduğu gibi çayhanesinde, çevresinde fır dönen yağcıları
ortalarda görünmüyor, sadece kırmızı halı döşenmiş üstü kapalı kerevetin
ayak tarafında sevimli meddahı divâne-i râstguy ağasına kımız çalkalayıp
duruyordu.
Mercanay uzaktan görünür görünmez, Fıçı Mansur tıpkı hamile koyunlar
gibi yavaş hareketlerle şöyle bir silkindi. İri ayaklarını masa altına uzatarak,
gövde ağırlığını dirseklerine verip yanlamasına oturdu, Divâne-i râstguy
hemen hokkabazca hareketlerle gelip ağasının sırtına da bir yastık verdi.
Ortalık henüz ısınmamış olmasına rağmen Fıçı Mansur’un çizgi çizgi olmuş,
pörsük yumalak yüzü, süzme yoğurt konulup asılmış gibi görünen gıdıkları,
kırkağaç kavunu gibi tüysüz kel başı buram buram terlemiş, kendisi ise her
zamankinin aksine alabildiğince halsiz ve hastaymış gibi görünüyordu.
— Gel kızım Mercanay, gel! - Fıçı Mansur sözünü tamamlayıp
Mercanay’a masa kenarından yer gösterdikten sonra başını çevirmeden
hokkabazına emretti:
— Sen kımızını içeri götürüp orda çalkala!
Divâne-i râstguy, kımız dolu fıçıyı yüklenip avluya doğru yollanırken -
İyice başımıza patron kesildi be!.. - diye söylendi. - Bazen genç karısını
uyandırmış ihtiyar gibi bir an ortada gözükmesem söylenmeye başlarsın,
bazen de..
— Var git! Şimdi dalkavukluğun sırası değil! - dedi Fıçı Mansur. - Senin
gibi meddahtan bin kere daha iyiyim! Bir çift lafla çizmemin içine sokarım
Adalet Menzili