Adalet Menzili

Adil Yakubov
156

---

“Bu fâsık ne demek istiyor böyle? Düşünceksen düşünmüş… Amma
bugün cevap vermen gerekiyor de ne demek? Cevap vermezsen hükümet
elinden çekip alır, ona göre bir an önce cevap ver demek mi istiyor? Kocan
bir volga karşılığında aldı bu atı! Doğru, şu yılan yüzlü Mir Celalov da aynı
şeyi söylemişti. Kaldırgaçı bu koca tilkiye satsa meselenin o yanını da
kendisi halleder mi acep? Yoksa bütün bunlar bir oyun mu? Ne kadar güçlü
olursa olsun Allah’tan da güçlü değil ya bu koca tilki!.. Nice adamların âciz
kaldığı şu ters günlerde bu şom ağızlının elinden ne gelir ki? Amma dediğini
yapmasam olur mu? O zaman kocasının başına daha beter bir çorap
örülmesin? Kime gidebilirdi? Kime akıl danışabilirdi? Akıl danışabileceği
tek insan Gazi babasıydı, ama o da şehre inip savcılarla görüştükten sonra
yatak serdirip yata kalmıştı! Doktorlar tansiyonu yükselmiş diyerek zaten
yüreklerini ağızlarına getirdiler. Ama yine de meseleyi ona anlatmazsa kime
anlatsın? Başını hangi duvara vursun?”
Gazi babasının eski volgası kapı önünde duruyor, ama Laçin ortalıkta
gözükmüyordu. Zavallı anası ise belini tuta tuta gece Mercanay’da birlikte
hazırladığı bohçaları arabanın bagajına taşımakla meşguldü. Mercanay
yampiri adımlarla gelerek anasının elindeki bohçayı alıp, kendi elleriyle
bagaja yerleştirdi. Bu arada içeriden çıkan Laçin korkulu gözlerle anasına
bakarak:
— Ha ana! - dedi. - Ne dedi fıçı göbekli?
— Ha o mu? - dedi anası oğlunun yüzüne bakmaya cesaret edemeyerek. -
Babanın durumunun n’olduğunu sordu.
— Desene merhamet damarı kabarmış! - Bıyık altından güldü Laçin. -
Gidelim mi?
— Hemen, bir dakika dedeni görüp geleyim, hemen!
Laçin’in Gazi dedesi, pencereleri Mercantav’a bakan, kışın ılık, yazın serin
olan geniş salondaki Nuh-u Nebiden kalma sim örtülü yatakta yatmakta, içeri
Mercanay’dan önce girmiş olan Bibisara mama ise kocasına çay
doldurmaktaydı. Gazi, Mercanay’ı görür görmez hemen başını yastığa atıp
gözlerini yumdu. Üç dört gündür doğru dürüst uyumamış, çehresindeki
insanı kendine bağlayan şiddet ve azamet ifadesi çocuksu, hasta görünüşlü
Adalet Menzili
Adil Yakubov
157

---

bir kişinin yüz ifadesiyle yer değiştirmiş, gözleri yuvalarına batmış, uzun
burnu soğuk almış turp gibi kararıp sivrilmişti.
Mercanay gayr-ı ihtiyari yüreği “şığ” ederek varıp, somyanın ayak ucuna
diz çöktü.
— İyi misin, baba?
Gazi gözlerini şöyle bir açıp tekrar yumdu.
— Beni bırak, balam! Seni şu, yılanın yağını yalayan fıçı göbekli
çağırtmış. Ne dedi o yaşlı çakal?
Mercanay, babasının ok yemiş kuşun bakışları gibi cansız nigahından
gözlerini kaçırarak, Fıçı Mansur’un biraz önce söylediklerini anlatamayacağı
kanaatine vardı.
— Ha o mu? Hal hatır sordu. Damadının durumunu sordu.
— Damadımın derdi artık bu yaşlı fareye mi kaldı? -diye sert çıktı Gazi ve
tir tir titremeye başladı:
— Yok, Sovyet hükümeti yok artık! Yanarım yanarım da şu hükümet için
harcadığım ömrüme yanarım!.. Bu hükümet için kanını, canını ayaklar altına
seren benim gibi insanlar pespaye kılınsın da, şu kahpe dünya, onu fare gibi
kemiren aşağılıklara kalsın ha! İnsaf nedir, din nedir, diyanet nedir bilmeyen
bu haramzadelere kaldı işimiz! Vay boşa geçen ömrüm vay!
Gazi’nin kirpiksiz, yumuk gözlerinden iki damla yaş süzülüp aktı.
Bibisara mamanın elindeki çay fincanı kayıp yere düştü. Ama kendisi buna
aldırmayarak yere diz çöküp titrek elleriyle Gazi’nin alnını silmeye başladı.
— N’oldu sana, Gazi? Dün doktor söylemedi mi, kötü şeyler düşünmeyi
bırak, rahat ol demedi mi? N’oldu sana kurban olduğum Gazi’m?
Gazi, yaşlı karısının titrek elini tutarak yavaşça okşayıp dudaklarına
götürdü.
— Affet beni mamacan! Sen de affet, balam!
Mercanay yavaşça yerinden kalkıp, adımlarını tek tek atarak kapıya doğru
ilerlerken, yüreğinin derinliklerinden kopup gelen feryadı bastırmak amacıyla
iki eliyle birden ağzını tuttu.
Adalet Menzili